Τον Νοέμβριο του 2017, με αφορμή την επικείμενη τότε εκλογή του νέου αρχηγού της Κεντροαριστεράς, κυκλοφόρησε μαζί με τα σαββατιάτικα «ΝΕΑ» ένα ειδικό – και ιδιαιτέρως πλούσιο – ένθετο με τίτλο «Η ώρα της Δημοκρατικής Παράταξης». Στην εισαγωγή του, ο Νίκος Αλιβιζάτος έγραφε για «το παλιό, το καινούργιο και την πρόκληση της μεγάλης σύνθεσης». Εξι ιστορικοί παρουσίαζαν στη συνέχεια ισάριθμους ιστορικούς ηγέτες του προοδευτικού Κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας: τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, τον Χαρίλαο Τρικούπη, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Γεώργιο Παπανδρέου, τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κώστα Σημίτη. Τέλος, επτά ακόμη διανοούμενοι εξηγούσαν τη σημασία του εγχειρήματος. Ολοι, πλην ενός, το έβλεπαν αισιόδοξα και θετικά.
Ο όρος «Δημοκρατική Παράταξη» δίχαζε από τότε τους αναλυτές, καθώς υπονοεί ότι η αντίπαλη παράταξη είναι μη δημοκρατική. Ο Στέφανος Κασσελάκης τον επαναφέρει τώρα στη συζήτηση, μαζί με βαρύγδουπες λέξεις όπως «αμεσοδημοκρατία» και «κινηματικότητα». Μιλώντας στο Αttica TV, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κάλεσε τους «προοδευτικούς του ΠΑΣΟΚ», τους νέους που δραστηριοποιούνται στο ΜέΡΑ25 και την Πλεύση Ελευθερίας και τους απογοητευμένους από την πολιτική να έρθουν στο «φυσικό τους σπίτι» – που είναι φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Και όλοι μαζί να χτίσουν την πολιτική αλλαγή, «παίρνοντας την καλύτερη ζωή (;) στα χέρια τους».
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι ανάλογη πρωτοβουλία είχε πάρει και ο προηγούμενος αρχηγός, προτιμώντας να μιλά για μια «Προοδευτική Συμμαχία» που στην πραγματικότητα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Μπίστη και μερικούς ακόμη ανεξάρτητους/μεμονωμένους. Ούτε ότι οι αποδέκτες της πρόσκλησης του Κασσελάκη έσπευσαν να τον αδειάσουν, με τον Ανδρουλάκη να μιλά για ιδιότυπη ασυλία του από τη Νέα Δημοκρατία, την Κωνσταντοπούλου να τον χαρακτηρίζει «πολιτικό τουρίστα» και τον Βαρουφάκη να τον αποκαλεί όμηρο των ολιγαρχών. Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά ακούγονται πια πολύ ξύλινα και ξεπερασμένα.
Ο ισχυρισμός ότι «ο κόσμος θέλει αλήθειες» και ότι τις αλήθειες αυτές μπορούν να του τις δώσουν μόνο οι «προοδευτικοί» είναι έωλος, κι αυτό επειδή πρέπει να προσδιοριστεί από την αρχή τι σημαίνει πρόοδος και τι συντήρηση. Με ποια λογική δηλαδή ο πολιτικός που κόντεψε να βγάλει την Ελλάδα από το ευρώ είναι πιο προοδευτικός από εκείνον που ψηφιοποίησε όλο το Δημόσιο;
«Για όλους αυτούς τους λόγους, πιστεύω ότι η ιστορία της Κεντροαριστεράς ούτε μέλλον έχει, αλλά ούτε και παρόν», κατέληγε το 2017 στο κείμενό του ο μόνος απαισιόδοξος από τους διανοούμενους του αφιερώματος των «ΝΕΩΝ», ο Κώστας Κωστής. Ποιοι ήταν οι λόγοι; Οι ιδεολογικές διαφορές μεταξύ των υποψηφίων αρχηγών, η αλλαγή των δεδομένων της πολιτικής αντίθεσης (από Αριστερά/Δεξιά σε Μνημόνιο/Αντιμνημόνιο), η αοριστία «του συνονθυλεύματος στο οποίο αποδίδεται η έννοια της Κεντροαριστεράς». Δύσκολα θα έλεγε κανείς ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά από τότε.
