Η σκηνή είναι από μια τελετή αποφοίτησης σε κάποιο αμερικανικό πανεπιστήμιο. Τα παιδιά προσέρχονται να πάρουν τα διπλώματά τους, ενώ (όπως συμβαίνει τελευταία στα κάμπους) μια ομάδα διαδηλωτών λύνει στο απέναντι πεζοδρόμιο το Μεσανατολικό.
Με σημαίες και κάτι αυτοσχέδια πλακάτ στα χέρια φωνάζουν το σύνθημα «Palestine free, from the river to the sea». Σε ελληνική απόδοση: Ελεύθερη Παλαιστίνη, από το ποτάμι έως τη θάλασσα.
Είναι ένα ανατριχιαστικό σύνθημα που υπονοεί την εξάλειψη του Ισραήλ από τον χάρτη αφού είναι το Ισραήλ που βρίσκεται στην ευρύτερη περιοχή που ορίζεται από τον Ιορδάνη ποταμό και τη Μεσόγειο Θάλασσα. Η διατύπωση μάλιστα υπάρχει και στο καταστατικό της Χαμάς.
Ευτυχώς όμως τα πράγματα μπορεί να μην είναι τελικά τόσο άσχημα.
Ενας δημοσιογράφος πλησιάζει τους διαδηλωτές και τους ρωτάει ποιο είναι το ποτάμι για το οποίο φωνάζουν.
Σιωπή. Αμήχανα βλέμματα, ματιές, απορημένα πρόσωπα, αλλά κανείς διαδηλωτής δεν ξέρει να πει για ποιο ποτάμι διαδηλώνουν.
– Και η θάλασσα ποια είναι; επιμένει ο δημοσιογράφος.
Ιδιο σενάριο. Κοιτάζονται πάλι μεταξύ τους, αλλά κανείς δεν ξέρει τη θάλασσα έως την οποία θα πρέπει να απελευθερωθεί η Παλαιστίνη.
Μεταξύ μας, δεν είμαι καν βέβαιος ότι ξέρουν πού βρίσκεται η Παλαιστίνη, ελεύθερη ή κατεχόμενη. Ούτε αν είναι ελεύθερη ή κατεχόμενη.
Αυτό με κάνει να ελπίζω ότι οι νεαροί διαδηλωτές δεν είναι φανατικοί, ούτε ζητούν απαραιτήτως την εξαφάνιση του Ισραήλ. Είναι απλώς άσχετοι και δεν ξέρουν ούτε τι φωνάζουν ούτε τι εννοούν.
Αλλά έτσι δεν λύνεται το Μεσανατολικό. Οπως δεν λύνεται και κανένα άλλο πρόβλημα.
Ακριβώς όπως ο Πούτιν δεν ανέκοψε την εισβολή στην Ουκρανία επειδή έβγαλε ένταλμα σύλληψης εναντίον του το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Ούτως ή άλλως, ο μισός πλανήτης δεν αναγνωρίζει τη δικαιοδοσία του.
Κι αυτό φυσικά δεν μας χαροποιεί, κάθε άλλο. Μακάρι ένα δικαστήριο να μπορούσε να επιβάλει τη νομιμότητα σε έναν καλύτερο κόσμο.
Αλλά δεν χρειάζεται και να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Διότι δεν μπορεί.
Ακόμη κι αν το υποστηρίζει ενεργά η κυρία Κλούνι. Ακόμη κι αν το συντρέχει ο ίδιος ο Τζορτζ Κλούνι παρέα με τον Ντι Κάπριο και τον Μπραντ Πιτ.
Διότι σε όλα τα ζητήματα, από την Παλαιστίνη έως το ναυάγιο της Πύλου κι από την παράνομη μετανάστευση έως τις «μη κυβερνητικές οργανώσεις», πρέπει να ξεχωρίζουμε το πρόβλημα από τη μούρη.
Κι όπως θα έλεγαν οι παλιοί σοφοί, «το πρόβλημα πολλοί μίσησαν, τη μούρη ελάχιστοι».
