Λίγες μόλις ημέρες πριν από τις ευρωεκλογές ανακούφιση κατέλαβε πολλούς στο άκουσμα της είδησης ότι η ηγέτις της γαλλικής Ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν διέρρηξε τους δεσμούς του κόμματός της με τη γερμανική ραγδαία ανερχόμενη φιλοναζιστική AfD, την «Εναλλακτική για τη Γερμανία». Είναι βεβαίως ευπρόσδεκτη και λογική αντίδραση, καθώς το ρήγμα δημιουργεί την αίσθηση ότι πρόκειται για ήττα της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς. Οτι δείχνει την αδυναμία της να συνασπιστεί, χάνοντας έτσι τα μεγάλα πλεονεκτήματα που αυτό εξασφαλίζει στο πλαίσιο της ΕΕ και εξαιτίας της πρωτοφανούς έκτασης που αναμένεται να λάβει η παρουσία της μετά τις ευρωεκλογές. Είναι όμως έτσι; Ή απλώς όλα αυτά ελάχιστη έχουν σημασία και το αληθινό μέγα πρόβλημα βρίσκεται αλλού;

Ιστορικά, η ευρωπαϊκή Ακροδεξιά, ακόμα και όποτε έδειξε ενδιαφέρον να διεθνοποιηθεί με ομογάλακτα κόμματα από κάθε χώρα, ουδέποτε επένδυσε πραγματικά σε αυτό. Η ίδια η πολιτική της φύση και η ουσία του πολιτικού της λόγου είναι τέτοια που εκ των πραγμάτων θέτουν σε εντελώς δεύτερη μοίρα τις διεθνείς συνεργασίες – τουλάχιστον μέχρι οι φορείς της να ξεφύγουν από το επίπεδο του κόμματος και να περάσουν, αν περάσουν, στο επίπεδο του κράτους, έχοντας πάρει την εξουσία. Ο διεθνιστικός προσανατολισμός ουδόλως θα βοηθήσει να το πετύχουν, εκτός ίσως από την αξιοποίησή του ως παραδείγματος. Ολα αυτά, έχουν τελείως διαφορετική λογική και λειτουργία από το πώς ενεργεί η διεθνής συνεργασία στις λοιπές πολιτικές ομάδες. Αλλά αυτό συμβαίνει περίπου με κάθε τι ως προς την εξαιρετικά ιδιόμορφη Ακροδεξιά. Συνεπώς, δεν πρέπει να γίνεται τέτοια παραπλανητική σύγκριση.

Δύο είναι οι κύριοι λόγοι που η διεθνείς συνεργασίες έχουν τόσο περιορισμένη πραγματική σημασία για την Ακροδεξιά και που καθιστούν τόσο εύθραυστες τις αντίστοιχες συμμαχίες της. Ο ένας είναι η ίδια η πολιτική της υπόσταση: έχει περίπου από τη φύση της σχεδόν αμιγώς εθνοκεντρικό προσανατολισμό. Το να κλείνει προς διεθνείς συνεργασίες κατ’ ουσίαν την αλλοιώνει, ακόμα κι όταν πρόκειται για «αδελφά» κόμματα. Ο δεύτερος λόγος όμως, συσχετιζόμενος στο βάθος με τον πρώτο, αλλά πολύ οξύτερος, είναι αυτός που λειτούργησε εν προκειμένω καταλυτικά για το τέλος των σχέσεων του κόμματος της Λεπέν με τη γερμανική AfD. Ο λόγος είναι ότι η γερμανική Ακροδεξιά, όπως αυτή εκφράστηκε από τους ναζί και τον αρχηγό τους, έκανε στάχτη όλη την Ευρώπη, δολοφονώντας δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους από τη μία άκρη της έως την άλλη. Και, βέβαια, εφαρμόζοντας και στη Γαλλία, όπως παντού, κτηνώδη κατοχή. Αυτή η μνήμη, παραμένει ζωντανή. Ισως όχι ενεργή με την έννοια ότι δρα, αλλά σίγουρα με την έννοια ότι αντιδρά. Και αυτό συνέβη στη Γαλλία.

Η Λεπέν δεν θέλει (πραγματικά, όχι θεατρικά) να ταυτίζεται με ένα κόμμα που η ηγεσία του λέει «Επειδή κάποιος ήταν μέλος των SS δεν ήταν αυτόματα και εγκληματίας»! Και ήταν αμέσως έπειτα από αυτό το σχόλιο του Μαξιμίλιαν Κραχ της AfD σχετικά με τα εγκλήματα των Waffen-SS που η Λεπέν ανακοίνωσε τον τερματισμό της σχέσης τους. Κάτι αντίστοιχο είχε πράξει άλλωστε με τον ιδρυτή και επί δεκαετίες πρόεδρο του κόμματός της και πατέρα της Ζαν Μαρί Λεπέν, με τον οποίο συγκρούστηκε μετωπικά (και) εξαιτίας των δικών του φιλοναζιστικών αντιλήψεων, που ασφαλώς υπάρχουν και αυτές σε κάποιους ευρωπαίους ακροδεξιούς, παρά τα γερμανικά εγκλήματα στον πόλεμο και την κατοχή εις βάρος των λαών και των χωρών τους.

Ομως όλα αυτά δεν αποδυναμώνουν την AfD, η οποία μικρή σχέση ουσίας έχει με τη Λεπέν, τη Μελόνι, ή άλλους αντίστοιχους εθνικιστές. Στη Γερμανία δεν μετράνε. Καθόλου. Το μόνο που μετράει είναι η ενδυνάμωσή της. Η AfD είναι μακράν πιο επικίνδυνη υπόθεση. Ολους αυτούς τους βλέπει ως… κεντρώους. Και η πορεία της συνιστά εφιάλτη. Επειδή ο μέγας κίνδυνος για την Ευρώπη αναμφίβολα δεν είναι άλλος από την AfD. Απροσμέτρητα μεγαλύτερος από την όποια συνεργασία ακροδεξιών κομμάτων.

Τελευταία Νέα