Βεγγαλικά για να αναρωτιέσαι τι γίνεται

Ο Παναθηναϊκός κέρδισε το Κύπελλο Ελλάδος επικρατώντας του Αρη με 1-0 χάρη σε ένα γκολ που πέτυχε στο 7ο λεπτό των καθυστερήσεων ο Βαγιαννίδης: είναι το πρώτο του δεξιού μπακ του ΠΑΟ στην καριέρα του – είχε πετύχει κι ένα στο  Γ. Καραϊσκάκης κόντρα στον Ολυμπιακό, στο ματς που διακόπηκε εξαιτίας της κροτίδας και επειδή κρίθηκε στα χαρτιά χάθηκε από τη στατιστική και το γκολ του αμυντικού των Πρασίνων. Πολλοί μίλησαν για τύχη του ΠΑΟ γιατί σε αυτό το από κάθε άποψη κάκιστο ματς οι Πράσινοι σκόραραν στο 97′. Ο ΠΑΟ έπαιζε με παίκτη παραπάνω: ο Αρης θα ήταν δύσκολο να κρατήσει το μηδέν και στην παράταση. Τα πέναλτι που σε έναν τέτοιο τελικό εξαφανίζουν το αριθμητικό μειονέκτημα απείχαν τριάντα ολόκληρα λεπτά. Και το γεγονός ότι οι αποβολές ήταν τρεις (ο Αρης τελείωσε το ματς με εννέα παίκτες και ο ΠΑΟ με δέκα…) είχε ως αποτέλεσμα να υπάρχει πολύς ελεύθερος χώρος στο γήπεδο. Ο ΠΑΟ δεν ήταν τυχερός γιατί σκόραρε αργά, η τύχη του ήταν άλλη.

Η τύχη

Ο σκόρερ Βαγιαννίδης μπήκε στο παιχνίδι γιατί αποβλήθηκε ο βασικός δεξιός μπακ Κότσιρας στο 51′. Αν αυτό δεν είχε συμβεί, αμφιβάλλω αν θα έπαιζε. Ο Χουάνκαρ που του δίνει την ασίστ ήταν έτοιμος να βγει στο 85′ και να μπει στη θέση του ο Μλαντένοβιτς – το γιατί δεν έγινε η αλλαγή είναι ένα μικρό μυστήριο. Ομως η πιο μεγάλη τύχη του ΠΑΟ – ίσως και η μόνη – είναι ότι ο Μπερνάρ θύμωσε ξαφνικά και με μια ντρίμπλα επί της ουσίας έφτιαξε τη φάση που έκρινε το παιχνίδι. Ο Βραζιλιάνος δεν ήταν καλός: ήταν τόσο κακό το ματς που καλός δεν ήταν κανείς. Λίγα λεπτά πριν από τη φάση του γκολ έχασε μόνος του την μπάλα κι ο Αρης επιχείρησε μια αντεπίθεση. Ο Μπερνάρ είναι όμως πρωταθλητής – ένας από τους λίγους στην τωρινή ομάδα του ΠΑΟ που έχουν κερδίσει τίτλους στην καριέρα τους. Το λάθος του τον θύμωσε. Στο τέλος ντριμπλάρει και πασάρει (και δημιουργεί τη φάση του γκολ) με τα νεύρα κάποιου που δεν δέχεται να τελειώσει ένα ματς με προσωπικά λάθη. Κι από το πείσμα του (και την καλή του νοοτροπία) ο ΠΑΟ βρήκε ένα γκολ και πήρε το Κύπελλο της μεγάλης ανακούφισης. Θα ήταν τεράστιο πρόβλημα η γκρίνια που θα προκαλούσε ο ευρωπαϊκός αποκλεισμός του.

Περίμενε

Στον Βόλο οι δύο ομάδες έμοιαζαν από ένα σημείο κι έπειτα τόσο τρομαγμένες στην πιθανότητα να χάσουν που δεν έπαιζαν: η μία περίμενε να χάσει η άλλη. Το πιο θεαματικό στο παιχνίδι ήταν οι αποβολές: οι σκληρές αποφάσεις της Φραπάρ ήταν δεδομένο ότι στο τέλος θα προκαλούσαν τα νεύρα του ηττημένου. Ομως ας πούμε πως όλα αυτά μπορεί να συμβούν: τελικός είναι και οι τελικοί δύσκολα είναι θεαματικοί και συχνά ο χαμένος τα βάζει με τον διαιτητή. Αυτό που είναι απίθανο να δεις είναι όλα τα υπόλοιπα. Μεταξύ των ελάχιστων θεατών ξεχώρισε ο τραγουδιστής Αντύπας και μπράβο του που έπεισε όποιον τον κάλεσε ότι αξίζει μια πρόσκληση: ήταν ό,τι πιο θεαματικό. Ο Αρης έδωσε κάποιες από τις ελάχιστες προσκλήσεις του σε κάποιους οπαδούς που βρέθηκαν στο πέταλο ως πρεσβευτές του κόσμου που έλειπε: τρεις (τέσσερις;) μόνοι σε μια άδεια εξέδρα φώναζαν και τραγουδούσαν. Το ματς ολοκληρώθηκε με τον πρόεδρο του Αρη Θόδωρο Καρυπίδη να κάνει επίθεση στη διαιτήτρια Φραπάρ – επίθεση που αν την είχαν κάνει οπαδοί, ο Αρης θα κινδύνευε από τη ΔΕΑΒ με ένα πλήθος από αγωνιστικές κεκλεισμένων των θυρών. Ολα αυτά ενώ οι παίκτες του Αρη αρνήθηκαν να πάρουν τα μετάλλια και κινδυνεύουν με τιμωρία. Το γκραν φινάλε πρόβλεπε μετά την απονομή σε ένα άδειο γήπεδο ρίψεις βεγγαλικών. Μάλλον για να αναρωτιέται ο κόσμος στον Βόλο πού γίνεται γλέντι.

Εικόνες

Αναρωτιέμαι πραγματικά γιατί γίνεται το Κύπελλο Ελλάδος. Εκπλήξεις σε αυτό σχεδόν απαγορεύονται κι όπως είναι η φόρμουλα διεξαγωγής του δεν θα γίνουν και ποτέ. Ο τελικός του, χρόνια τώρα, είναι μια οργανωμένη δυσφήμηση για το ποδόσφαιρο. Δεν είναι μόνο ότι γίνεται σε άδειο γήπεδο: είναι όλα όσα προηγούνται ή ακολουθούν προβληματικά. Ο ΠΑΟΚ, πρόσφατα σχετικά, σε έναν ημιτελικό Κυπέλλου δεν κατέβηκε διαμαρτυρόμενος. Ο Ολυμπιακός είχε απειλήσει πως θα κατεβάσει στη διοργάνωση τη δεύτερη ομάδα. Ενας τελικός στο ΟΑΚΑ, ανάμεσα στην ΑΕΚ με τον Ατρόμητο, ολοκληρώθηκε κάποτε με τους οπαδούς της ΑΕΚ να έχουν περικυκλώσει τον πάγκο του Ατρομήτου και να περιφέρονται στο γήπεδο. Το 2017 είναι θαύμα ότι στο ΠΑΟΚ – ΑΕΚ δεν θρηνήσαμε θύματα. Εχουμε τελικούς που έχουν αναβληθεί με αποφάσεις υφυπουργών Αθλητισμού γιατί δεν τους άρεσαν οι διαιτητές (το ‘χει κάνει ο Σταύρος Κοντονής), τελικούς που έγιναν Σεπτέμβριο γιατί η ΕΠΟ δεν έβρισκε γήπεδο τον Μάιο, τελικούς που προκάλεσαν εισαγγελικές παρεμβάσεις, τελικούς στους οποίους έβρεχε πέτρες.

Γουέμπλεϊ

Ολο αυτό το πράγμα είναι ακόμα περισσότερο αξιοθρήνητο γιατί τα τελευταία χρόνια συμβαίνει συχνά ο δικός μας τελικός να γίνεται την ίδια μέρα με τον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας. Βλέπεις πρώτα τι γίνεται στο Γουέμπλεϊ και μετά ακολουθεί ο δικός μας. Κι αναρωτιέσαι αν η Ελλάδα είναι, όχι μια ευρωπαϊκή χώρα (αυτό ούτε σου περνάει από το μυαλό…), αλλά αν είναι μια κανονική χώρα. Αν δεν είναι μια κανονική χώρα, τι διάβολο χρειάζονται οι τελικοί; Οι ελληνικές ομάδες στο σύνολό τους δεν καταλαβαίνουν ότι με  την υπερπροσφορά τηλεοπτικού ποδοσφαίρου από τα συνδρομητικά κανάλια έχουν μεγάλο πρόβλημα στο να τραβήξουν το ενδιαφέρον νέων ανθρώπων. Οι μικροανταγωνισμοί τους γίνονται λόγος για εντάσεις ενώ όλα τριγύρω φθίνουν. Αναφέρομαι στις ομάδες, γιατί από την ΕΠΟ δεν μπορεί να περιμένει κανείς τίποτα: οι άνθρωποι υπάρχουν και ταλαιπωρούν το δύστυχο ελληνικό ποδόσφαιρο γιατί μια φοβική κυβέρνηση τους το επιτρέπει. Οι ΠΑΕ θα ‘πρεπε να ανησυχούν για το δικό τους μέλλον.

Θέαμα

Ο ελληνικός τελικός Κυπέλλου ή θα πρέπει να γίνεται κανονικά (και τουλάχιστον να θυμίζει κανονικό ποδοσφαιρικό ματς) ή δεν χρειάζεται να γίνεται. Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως το ματς ΠΑΟ – Αρης (1-0) ευχαρίστησε ιδιαίτερα κάποιον κανονικό άνθρωπο. Αν όμως ένα θέαμα δεν μας ευχαριστεί, για ποιον λόγο να υπάρχει; Ο ΠΑΟ μια χαρά θα έβγαινε στην Ευρώπη μέσω του πρωταθλήματος. Η ταλαιπωρία του ποδοσφαίρου που είδαμε στον Βόλο σε ποιον ακριβώς χρειάζεται;