Σε μια εποχή όπου η πόλη της Αθήνας πραγματεύεται τη ζωτικότητά της με όρους φαντασμαγορίας και τουριστικού εντυπωσιασμού, τα μικρά – στα όρια του στενά ιδιωτικού – καλλιτεχνικά πράγματα λαμπυρίζουν σαν παλιά διαμαντένια σκουλαρίκια και όταν τα βγάλεις από το βελούδινο κουτάκι τους έχουν να σου αφηγηθούν μία οικογενειακή ιστορία.
Αυτό το ξάφνιασμα συμβαίνει στο διαμέρισμα της Χλόης Ακριθάκη, όπου εγκατέστησε το αρχείο του ζωγράφου πατέρα της και στο οποίο δημιουργεί μικρογεγονότα τέχνης. Ενα διαμέρισμα στην πλατεία Κάνιγγος όπου οι αναμνήσεις της καλλιτέχνιδος από τα παιδικά και νεανικά χρόνια του Βερολίνου βρήκαν φιλοξενία. Εκεί, στο δωμάτιο-αρχείο Ακριθάκη, η φίλη από τα παλιά Λίζη Καλλιγά παρουσιάζει το βίντεό της «Ασπρος Τοίχος».
Δύσκολο είδος το βίντεο αρτ. Γιατί παίζει με τον χρόνο στον οποίο ο θεατής συγκεντρώνεται, παρακολουθεί και κατανοεί. Ενα λεπτό παραπάνω και ο θεατής βαριέται. Ομως αυτό δεν αφορά τον «Ασπρο Τοίχο»: μία ολιγόλεπτης διάρκειας απόλαυση κατά την οποία οι μαύρες, γκρι, σκιές γίνονται μπλε και χάνονται σε λευκό φως. Κάπου ανάμεσα στις μπλε λωρίδες εντοπίζεις τον ήχο από ένα παράθυρο που το χτυπά ο αέρας μία ηλιόλουστη μέρα και το γάβγισμα ενός σκύλου ζωντανεύει την ησυχία. Το βίντεο παίζει λούπα στο λευκό τετράγωνο δωμάτιο.
Το βλέπουμε καθισμένοι πάνω σε γκρι μοκέτα, ακουμπώντας σε φαρδιά μαξιλάρια, αφού έχουμε βγάλει τα παπούτσια, ακολουθώντας τις οδηγίες της καλλιτέχνιδος. Πίσω από τις φωτοσκιάσεις, να και η αλήθεια: στις 20 Μαρτίου 2022 ένα βραχυκύκλωμα κατακαίει το ξύλινο προγονικό σπίτι της Λίζης Καλλιγά στις Σπέτσες. Η ίδια πρόλαβε να βγει. Από το σπίτι έμειναν μόνο τα ντουβάρια. Η φωτιά έκανε στάχτη πολλά από τα έργα της. Η καλλιτέχνις για το επόμενο διάστημα φιλοξενείται σε ένα κέντρο υποστήριξης. Με συμπτώματα κατάθλιψης για ώρες προσηλώνει το βλέμμα της στον απέναντι λευκό τοίχο. «Πίσω από τον τοίχο ήταν όλο το πριν», γράφει στο έντυπο που συνοδεύει το βίντεο. «Ολα είναι φευγαλέα και σκιές, υπάρχει μόνο το εδώ και τώρα».
