Πυρά για τη… συνταξιοδότηση του Αλέξη

Αγενής, απαράδεκτος, αλαζόνας, απρεπής, φοβισμένος, ανήσυχος, άφρων, αμετροεπής, έχει άγνοια κινδύνου, δεν σκέφτεται, τυχάρπαστος, απροσάρμοστος. Ο πρόεδρος Κασσελάκης. Δεν τα λέω εγώ, εγώ ο μόνος χαρακτηρισμός που του έχω δώσει είναι «φαντεζί αγόρι». Τίποτε άλλο. Τα υπόλοιπα του αποδίδονται από εκείνους που είχαν σπεύσει να τον αποθεώσουν ως «φαινόμενο» της πολιτικής, όταν εμφανίστηκε από το πουθενά και πιάνοντας στον ύπνο τούς διεκδικητές της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ τους πήρε το «μαγαζί». Και το πήρε, όχι γιατί είχε τίποτε καινούργιο να συνεισφέρει στην ιδεολογικοπολιτική ταυτότητα του καθημαγμένου ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί τους έπεισε, το «φαινόμενο», ότι θα σαρώσει τον Μητσοτάκη, ώστε να επανέλθουν αυτοί και όσοι τους εμπιστεύονται (ακόμη; Πόσοι;) στην εξουσία. Και τώρα τον βρίζουν. Γιατί κάνει τον σταυρό του στις εικόνες, φιλάει τα χέρια των δεσποτάδων, δίνει όρκους πίστης στην πατρίδα και την ορθοδοξία, τους λέει ότι ο καπιταλισμός δεν είναι και τόσο κακό πράγμα, και εν τέλει – τους ανεβάζει στα κεραμίδια – γιατί αποφασίζει να συνταξιοδοτήσει τον πρόεδρο Αλέξη, τον απόμαχο, τον βετεράνο.

Κι αυτοί, μη αντέχοντας να τον βλέπουν να κατεβάζει το «τοτέμ» από τη βάση του, έχουν αρχίσει και τον βρίζουν εν χορώ. Με όσα προαναφέρω και τα οποία είναι αυτά που επιτρέπει και ο νόμος περί Τύπου να καταγράψει κανείς σε μια εφημερίδα. Διότι αν καταγραφούν τα υπόλοιπα θα έχουμε θέμα. Σοβαρό. Θα πέσουν μηνύσεις, και δεν είμαστε για τέτοια…

Το γκάλοπ «χτύπησε» καμπανάκια

Θα αναγνωρίσω ότι η αγωνία του φουκαρά του Κασσελάκη για τις κινήσεις τού προκατόχου του είναι και λογική, και φυσική. Σου λέει, εδώ πάω να στήσω ολόκληρο μαγαζί, κι έρχεται ο άλλος, ο αποτυχημένος, να με αμφισβητήσει; Γίνεται; Δεν γίνεται. Εξού και έχει βαλθεί να τον αποστρατεύσει εντελώς. Να δώσει ένα τέλος στα σενάρια που διακινούνται και τα οποία θέλουν τον πρόεδρο Αλέξη, τον απόμαχο, τον βετεράνο, να ηγείται μιας μεγάλης, μετεκλογικής προσπάθειας για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς. Η συζήτηση που δεν είναι καινούργια και αφορά τον… επαγγελματικό προσανατολισμό του πρώην αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ (ως γνωστόν, μόνο οι αεροσυνοδοί της Ολυμπιακής συνταξιοδοτούνταν στην ηλικία του Τσίπρα…) πυροδοτήθηκε από την πρόσφατη δημοσκόπηση της GPO, η οποία, παρότι ήταν απογοητευτική για τον πρόεδρο Αλέξη (16% μόνο, έναντι 13,6% του Ν. Ανδρουλάκη), χτύπησε καμπανάκια στον Στέφανο. Οπότε βγήκε κι αυτός στον Λιάγκα και μας ενημέρωσε (βασικά, τους συριζαίους ενημέρωσε, εμάς τι μας νοιάζει;) ότι ο ίδιος ο Τσίπρας τού έχει πει ότι αυτό το κεφάλαιο (της Κεντροαριστεράς) έχει κλείσει!

Το ερώτημα είναι τώρα τι είναι αυτό που κάνει τον Στέφανο να πιστεύει ότι ο Τσίπρας τού έλεγε αλήθεια!..

Συνέθεσε… κυβέρνηση

Ο ίδιος τώρα, ο πρόεδρος Κασσελάκης, την έχει ψωνίσει, απ΄ ό,τι φαίνεται, κανονικά. Οδεύει αργά αλλά σταθερά στα βήματα εκείνου του αξέχαστου Μπάμπη Κωνσταντόπουλου που ομόρφαινε τις νύχτες μας, τους πρώτους μήνες μετά τη Μεταπολίτευση. Οταν, αποκαμωμένοι από τις ολοήμερες διαδηλώσεις εκείνου του οργισμένου καλοκαιριού του ’74, μαζευόμασταν κάτω από το μπαλκόνι του, στην Πανεπιστημίου 41, και τον ακούγαμε να βγάζει πύρινους λόγους για το πώς θα κυβερνήσει την Ελλάδα ως πρωθυπουργός. Και διάφοροι τσογλαναραίοι από κάτω έθεταν… σοβαρά αιτήματα στον αρχηγό, του τύπου «όχι τζατζίκι στο σουβλάκι», «λευτεριά στα μούσμουλα», «όχι άλλο κάρβουνο» κι άλλα τέτοια, τα οποία σκορπούσαν άφθονο γέλιο.

Ετούτος εδώ μας λέει ότι θα κυβερνήσει τη χώρα σύντομα, και μάλιστα θέλει και δύο θητείες, γιατί δεν θεωρεί ότι μία είναι αρκετή για να εφαρμόσει τα τρελά του όνειρα. Αλλά επειδή δεν ξεχνάει ότι από το ποσοστό του στις ευρωεκλογές θα κριθεί και το αν θα παραμείνει στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ρίχνει και κάτι σφαλιάρες ξεγυρισμένες στον προκάτοχό του, τον πρόεδρο Αλέξη, τον βετεράνο, τον απόμαχο. «Δεν πρόκειται να είναι στην κυβέρνησή μου ένας πρώην πρωθυπουργός», εξήγγειλε πομπωδώς, λες και έθεσε κανείς τέτοιο θέμα. Είτε ο ίδιος ο Τσίπρας είτε άλλος για λογαριασμό του. Ή ότι έχει συμβεί ποτέ στην Ελλάδα κάτι ανάλογο για να συμβεί και επί των ημερών του.

Απίθανος τύπος, Μπάμπης (Κωνσταντόπουλος) κανονικός…

Φόρος τιμής στον Γιώργο Προβόπουλο

Θέλω κι εγώ να αποτίσω φόρο τιμής στον αξιοπρεπή και αξιοσέβαστο Γιώργο Προβόπουλο, τον άνθρωπο που ηγήθηκε της Τράπεζας της Ελλάδος σε μία από τις σοβαρότερες περιόδους της οικονομικής κρίσης της προηγούμενης 20ετίας. Ο άνθρωπος αυτός, με τον οποίο με συνέδεε μια φιλική σχέση, ήταν εκείνος που είχε κρούσει πολλές φορές τον κώδωνα του κινδύνου για την πορεία της ελληνικής οικονομίας προς τα βράχια. Προσωπικά σε εμένα είχε αναφέρει, σε μια συνάντησή μας, μετά το καλοκαίρι του 2009, ότι το έλλειμμα έτρεχε με διψήφιο νούμερο, όταν η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή το προσδιόριζε μεταξύ 4% και 6%, κοροϊδεύοντας τον εαυτό της και όλους εμάς. Ο Προβόπουλος, ήδη από το 2008, είχε εισηγηθεί σκληρά μέτρα για την ελληνική οικονομία, αλλά ο Καραμανλής τού είχε γυρίσει τις πλάτες. Και από ένα σημείο και πέρα δεν τον καλούσε ούτε στις συσκέψεις που γίνονταν στο Μέγαρο Μαξίμου για την οικονομία. Δεν ήθελε ούτε να τον ακούει, ούτε να τον βλέπει, αντί να του έχει στήσει ένα ράντζο να κοιμάται εκεί (το είχα γράψει και τότε, με αφορμή την παγκόσμια οικονομική κρίση από την κατάρρευση της Lehman Brothers).

Ο Προβόπουλος υπέμεινε με καρτερικότητα την απαξίωσή του από τον Καραμανλή, αλλά όσους μπορούσε να ενημερώσει τους ενημέρωσε ότι «τα πράγματα δεν πάνε καλά». Ημουν μεταξύ εκείνων. Και κάπως έτσι στη ΔΕΘ του Σεπτεμβρίου του 2009 ρώτησα τον Γιώργο, που ως αρχηγός της αντιπολίτευσης ήταν φανερό ότι θα κέρδιζε στις επερχόμενες εκλογές τον Καραμανλή, «πού θα βρει τα χρήματα για να χρηματοδοτήσει το φιλόδοξο πρόγραμμα το οποίο είχε εξαγγείλει μόλις». Και μου απάντησε εκείνο το περίφημο «λεφτά υπάρχουν», που έκτοτε καταδιώκει κι εκείνον κι εμένα.

(Ο Γιώργος είχε την πεποίθηση ότι όντως λεφτά υπήρχαν – από την είσπραξη των ανείσπρακτων φόρων, όπως τον είχε πείσει η τομεάρχης Οικονομίας του κόμματος Λ. Κατσέλη. Μόνο που δεν του είχε πει το μυστικό, ότι οι ανείσπρακτοι φόροι προέρχονταν κυρίως από χρεοκοπημένες επιχειρήσεις…)

Τα ψηφαλάκια του Αρη

Είμαι εμμονικός με ορισμένα θέματα και δεν διστάζω να το παραδεχτώ. Το Σάββατο, πριν από πέντε ημέρες, πραγματοποιήθηκε στον Βόλο ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδος, που έληξε με νίκη του Παναθηναϊκού επί του Αρη Θεσσαλονίκης. Το παιχνίδι σημαδεύτηκε από την άθλια συμπεριφορά ενός ποδοσφαιρικού παράγοντα του Αρη, ονόματι Καρυπίδης (η ομάδα ανήκει στην οικογένειά του), ο οποίος καθύβρισε τη διαιτητή του αγώνα, μια Γαλλίδα, ονόματι Φραπάρ. Κι όχι μόνο την καθύβρισε αυτός ο νταής Καρυπίδης, αλλά αποπειράθηκε και να χειροδικήσει (!!) εις βάρος της, όπως όλοι είδαμε σε πανελλήνια μετάδοση. Αυτός ο τύπος δεν συνελήφθη επί τόπου από την Αστυνομία, ούτε μετά τον αγώνα. Παραμένει και κυκλοφορεί ελεύθερος σαν να μη συνέβη τίποτε – όταν περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, με βάση τη νέα νομοθεσία, οδηγούν τους υπόπτους σε κράτηση μέχρι να αποσαφηνιστούν τα γεγονότα. Εδώ ένας τύπος, ο οποίος μάλιστα εισέρχεται στους αθλητικούς χώρους, αποπειράται να χειροδικήσει κατά γυναίκας και δεν τα καταφέρνει, όχι γιατί το ξανασκέφτηκε, αλλά γιατί τον συγκράτησαν άλλοι, δεν έχει τύχει ούτε απλής δίωξης.

Και δεν πιάνω καθόλου το σκέλος της αθλητικής βίας. Ούτε ο ποδοσφαιρικός εισαγγελέας έχει ασκήσει εναντίον του κάποια δίωξη, ούτε η ομάδα του έχει βρεθεί απολογούμενη, ούτε η ποδοσφαιρική ομοσπονδία, η ΕΠΟ, αισθάνθηκε την υποχρέωση να παρέμβει αφενός και να απολογηθεί αφετέρου για τα άθλια που συνέβησαν στο γήπεδο.

Καλά, για την κυβέρνηση, ούτε λόγος. Σημασία γι’ αυτήν έχουν τα ψηφαλάκια των οπαδών τής ομάδας του Καρυπίδη, όχι η ευπρέπεια και η δικαιοσύνη…