Σε δέκα ημέρες έχουμε ευρωεκλογές: τα επιτελεία ξεδιπλώνουν τις καμπάνιες τους, συζητούν το περιεχόμενο των τελευταίων ομιλιών των αρχηγών, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ξεχειλίζουν από διαφημίσεις και προμοτάρισμα. Τυπικά, γίνονται όλα όσα πρέπει να γίνουν, λέγονται όσα πρέπει να ειπωθούν. Στ’ αλήθεια όμως κανένας δεν ενδιαφέρεται για τα κουτάκια που τσεκάρουν στελέχη και εταιρείες επικοινωνίας, κανένας δεν ακούει τους δημοσιογράφους να αναλύουν τα διακυβεύματα. Την Κυριακή το βράδυ όλοι έψαχναν ένα σπίτι με συνδρομητική να δουν τον μπασκετικό Παναθηναϊκό να ράβει το έβδομο αστέρι στη φανέλα του. Χθες, από το πρωί γκούγκλαραν τα σημεία του Πειραιά όπου έχουν στηθεί γιγαντοοθόνες για το μεγάλο, ευρωπαϊκό βήμα του Ολυμπιακού.

Φταίει που η εκλογική αναμέτρηση δεν έχει το ίδιο ενδιαφέρον, γιατί όλοι ξέρουμε ποιος θα έρθει πρώτος; Φταίνε οι διαδοχικές κάλπες, οι οποίες σαν να μπούκωσαν έναν λαό που προτιμάει να λέει τη γνώμη του διαδικτυακά; Φταίει η πυκνότητα των γεγονότων της τελευταίας δεκαπενταετίας –μιας σειράς αλλαγών που δεν διαμόρφωσαν μόνο το DNA του κράτους αλλά «μούδιασαν» τη συλλογική προσμονή για κάτι καλύτερο; Φταίει που όλοι πια έχουν δοκιμαστεί σε θέσεις ευθύνης; Ή μήπως φταίει η ματαίωση που νιώθουν όσοι σε άλλες εποχές θα έκαναν τη φασαρία, που θα συζητούσαν για τις ευρωεκλογές της επόμενης Κυριακής σαν να πρόκειται για ένα γεγονός με σημασία;

Κάτι έχουν να μάθουν τα πολιτικά κόμματα από την αγωνία με την οποία φίλαθλοι και οπαδοί ξυπνούσαν αυτή την εβδομάδα για την τύχη των ομάδων τους, από τα χαμόγελα και τις κλειστές φωνές από τα συνθήματα. Οι δικές τους μάχες εντός γηπέδου αφηγούνται μια ιστορία που δεν είναι μόνο αθλητική: σύλλογοι που ξεκίνησαν από το μηδέν προτού κερδίσουν τίτλους και αποκτήσουν γήπεδα με νέες οροφές και φρεσκοκουρεμένα γκαζόν, άνθρωποι που βρήκαν κάτι να τους ενώνει σε στιγμές θριάμβου και πέτρινα χρόνια, ομάδες που εξελίσσονταν και παράλληλα έμεναν διαχρονικές σταθερές σε μια χώρα που άλλαζε ξανά και ξανά μορφή, μεγαλώνοντας μαζί της – με μοναδικό στόχο μια επόμενη νίκη. Ατυχίες, τραυματισμοί, ανάποδα σφυρίγματα, αξίζουν όλα για τα πανηγύρια στο τέλος του αγώνα, για τις κόρνες στον δρόμο, για το «καλή επιτυχία» λίγο πριν από το σφύριγμα της έναρξης.

Πόσα χρόνια είχαμε να δούμε γειτονιές ανάστατες από τους πανηγυρισμούς; Ποια ήταν η τελευταία που το κοινωνικό συναίσθημα δεν αφορούσε παιχνίδια που παίζονται με τα χέρια ή με τα πόδια, αλλά αποφάσεις που διαμορφώνουν την επόμενη μέρα; Εχει περάσει μία δεκαετία σχεδόν από τις μεγάλες διαδηλώσεις, που έκοψαν την Ελλάδα στα δύο και τελικά καθόρισαν όχι μία αλλά έξι εκλογικές αναμετρήσεις. Επειδή βγήκαν σε κακό εκείνες οι μέρες, επειδή αποδείχθηκαν επώδυνες, καταδικάσαμε το θυμικό και τον ρόλο του στη λήψη σημαντικών αποφάσεων. Το ότι το αγνοούμε όμως δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει.

Τα excel-άκια είναι πολύ χρήσιμα, ειδικά αν είναι καλογραμμένα και εφαρμόσιμα. Οι λίστες προτάσεων είναι απαραίτητες, ειδικά αν είναι κοστολογημένες. Αυτό που λείπει είναι το μυστικό συστατικό που εμπότισε τη Μεταπολίτευση, αυτό που κάνει ακόμα και σήμερα τους ερωτωμένους να περιγράφουν μια εξιδανικευμένη εικόνα του Ανδρέα Παπανδρέου ως τον «καλύτερο έλληνα πολιτικό» των τελευταίων πενήντα χρόνων: το όραμα μιας επόμενης νίκης που θα σηκώσει μεσάνυχτα τον κόσμο από τον καναπέ του για μια βόλτα με το αυτοκίνητο στην πλατεία. Μέχρι να έρθει, θα έχουμε τις κούπες.

Τελευταία Νέα