Αναζήτηση
Απόμεναν 2,5 ώρες μέχρι τη στιγμή που η μεγάλη ανατριχίλα, το σφύριγμα της έναρξης θα διέτρεχε χιλιάδες κορμιά στις κερκίδες, θα βάραινε ή θα έδινε φτερά στα πόδια των ποδοσφαιριστών…
Με την ελπίδα να κάνουν τον θρυλικό άθλο, να δείξουν στην Ευρώπη ποιοι είναι και με ποιους θα έχουν να κάνουν στην πορεία…,
Ομως όχι…
Δεν υπήρχε καμία ελπίδα γιατί κάποιες φορές οι ελπίδες εκφυλίζονται σε γραφικές προσδοκίες.
Εκείνες τις στιγμές υπήρχε μόνο η απόφαση και η βεβαιότητα της μεγάλης επικράτησης.
Τίποτε άλλο. Κι ένα μεγάλο ευχαριστώ που θα ερχόταν μερικές ώρες αργότερα.
Στον κόσμο. Σε αυτόν που όλα ξεκινούν και όλα τελειώνουν.
Το ήξερε και ο τελευταίος που ανέβηκε στο πούλμαν, πριν κλείσει η πόρτα, στρίψει το τιμόνι και ξεκινήσει το ταξίδι προς τη Νέα Φιλαδέλφεια.
Είχε σφυρηλατηθεί το κράμα μετάλλων από χάλυβα, ορείχαλκο, άργυρο στο τέλος, για να προσδώσει την τελική μορφή στο κύπελλο.
Αργά το βράδυ, σύμφωνα με το τελετουργικό, θα χαρασσόταν πάνω του το όνομα εκείνου που στολίζει το λιμάνι.
Ομως το κόκκινο πούλμαν ταξίδευε στους άδειους δρόμους ανέμελο, την ώρα που ήλιος έδυε και οι μπλε φάροι των μοτοσικλετιστών της αστυνομίας και των περιπολικών έμοιαζαν να ουρλιάζουν, ότι περνάει ο νικητής.
Ηταν σα να πετά στα σύννεφα, μα πόση ώρα έκανε να φτάσει, πόσοι κατάλαβαν πως όλα συνέβησαν σε αυτή τη μισή ώρα, ότι η Αγια-Σοφιά θα ήταν μια έδρα δύσκολη, όποιο και αν ήταν το όνομα του φιλοξενούμενου..
Ελαχε στην Φιορεντίνα να υποστεί την ήττα, τη μεγάλη συνεχόμενη για δεύτερη χρονιά ήττα, σε αυτή τη διοργάνωση, αλλά ήταν πάνω και πέρα από την ίδια..
Η μοίρα ίσως φαινόταν αδυσώπητη σε όποια άλλη μεγάλη κυρία των ευρωπαϊκών σαλονιών, ερχόταν στην Αγια-Σοφιά.
Απέναντι στον Θρύλο που κουράστηκε να περιμένει.
Και τότε που ο χρόνος δεν είχε καμία σημασία, όταν σε ένα αδιαμόρφωτο σύμπαν γεννιούνταν αστέρια και κάθε στοιχείο που στάλθηκε στη Γη σαν δομικός λίθος ζωής, μια χούφτα μέταλλα άγνωστης προέλευσης, στα χέρια ενός τεχνίτη, έγιναν σε μία νύχτα το επιστέγασμα της νίκης εκατομμυρίων Ελλήνων, σαν κι αυτές που διαμορφώνουν οι ισχυροί.
Ξεχείλισε η προσμονή εκατομμυρίων ανθρώπων, κουράστηκε η Ιστορία στην ίδια σελίδα, σε αυτούς τους 11 έλαχε να την γυρίζουν, λεπτό με το λεπτό κάποιοι άρχισαν να το καταλαβαίνουν, λίγοι τρόμαξαν στα πρώτα λεπτά της επικής αναμέτρησης…
Ομως στο κόκκινο πούλμαν, που ταξίδευε ανέμελα, χιλιόμετρα πιο μακριά από την έδρα, για να συναντήσει τον περιβόητο αντίπαλο, το μυστικό δεν μπορούσε να το μαρτυρήσει.
Κερδίζονται οι μάχες που δίνονται κοντά στο σπίτι σου και για το σπίτι σου, τη χώρα σου.
Ετσι γράφουν οι προηγούμενες σελίδες της ιστορίας.
Αλλάζουν οι μάχες, το πάθος είναι αυτό που δεν ξεφτίζει.
Αν δεν το σήκωνε ο Ολυμπιακός, τότε ποιος;
