Μια υπόγεια διεργασία που εξελίσσεται αριστερά του πολιτικού τόξου – και που σε έναν βαθμό αποτύπωσε η τελευταία μέτρηση της Metron Analysis για το Mega – είναι πως ένα μέρος των αριστερών ψηφοφόρων που με τίποτε δεν θα ψηφίσουν ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ταλαντεύονται μέχρι τελευταία στιγμή μεταξύ τριών αριστερών κομμάτων. Εδώ, αν εξαιρέσουμε τον βαθύ πυρήνα των τριών (με μεγαλύτερο και σταθερότερο αυτόν του ΚΚΕ ιστορικά), ένα μέρος των επιπλέον ρευμάτων που θα κινηθούν αριστερόστροφα στην κάλπη της 9ης Ιούνη, φαίνεται να τραμπαλίζονται για τρία σημεία: Παλαιστινιακό, δικαιώματα, κοινωνικό. Στο πρώτο δεν τους καλύπτει καν η στάση του Στέφανου Κασσελάκη, ακόμη και η επίσκεψή του στην περιοχή.
Για τον μικρόκοσμο της Αριστεράς το επιχειρηματικό του προφίλ, η φράση του για την Ιερή Συμμαχία του ΝΑΤΟ, η εν γένει στάση του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ απομακρύνει το κοινό αυτό πια σταθερά από την Κουμουνδούρου. Στο θέμα των δικαιωμάτων, ένα νεότερο μέρος πολιτών που πιθανώς θα επέλεγε το ΚΚΕ, δυσαρεστήθηκε από τη στάση του Περισσού στο θέμα της διευθέτησης του πολιτικού γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Στο κοινωνικό ζήτημα (ανισότητες, ανεργία, κοινωνική κοινωνικότητα), ένα ρεύμα πάλι φαίνεται να επιμερίζεται μεταξύ τριών κομμάτων, με το ΚΚΕ εδώ να έχει τα σκήπτρα και τη σταθερή στρατηγική να διαβάζει «ταξικά» τις πολιτικές.
Πιθανώς δεν γίνεται πάντα ορατό μα και στην ευρύτερη Αριστερά της μετα-ΣΥΡΙΖΑ εποχής έχουν συντελεστεί αλλαγές που μεταβάλλουν το τοπίο και τις προθέσεις, τις συμπεριφορές και τις στάσεις εν συνόλω στον χώρο. Χώρος με τις μεγαλύτερες ταυτίσεις πολιτών – κόμματος άλλοτε, τώρα μοιάζει κι εδώ χώρος ρευστός σε έναν βαθμό και με ασθενέστερους δεσμούς με τους αριστερούς σχηματισμούς. Μια εικοσαετία συζήτησης και ιεράρχησης των κοινωνικών – ατομικών δικαιωμάτων, άφησε σε δεύτερη μοίρα την ειλικρινή και ευθεία αναφορά στους εργαζομένους και στα ευάλωτα στρώματα της κοινωνίας, με εξαίρεση το ΚΚΕ.
Με σχετική επιτυχία η ΝΔ του Μητσοτάκη εν Ελλάδι αφομοίωσε και ευθυγραμμίστηκε με την εν λόγω ατζέντα για τα δικαιώματα ηγεμονεύοντας τον χώρο αλλά και επιβεβαιώνοντας ένα κενό που και στην Ευρώπη καλύπτουν σήμερα οι πιο ριζοσπαστικές δεξιές δυνάμεις. Το κενό – πιο ειδικά – που άφησε η μη εκφώνηση και οι μη πολιτικές προτάσεις υπέρ των λαϊκών στρωμάτων. Σήμερα που ανακατανέμονται πολιτισμικά και κοινωνικά τα πάντα και στη χώρα μας, η Αριστερά που όφειλε να έχει δεσμούς με τις λαϊκές γειτονιές, με τα συνδικάτα, με τα πιο νέα επαγγέλματα που λιώνουν σε ακαθόριστα εργασιακά πλαίσια ή με νομαδικό τρόπο συμπληρώνουν τα εισοδήματά τους, μοιάζει να έχει απομακρυνθεί από το παραδοσιακό της κοινό που και αυτό προφανώς αλλάζει.
Ολο και περισσότερο, ο νέος ανταγωνισμός φαίνεται να εξελίσσεται σε ένα ψηφιακό σύμπαν με παβλοφική αναπαραγωγή ρητορικών σχημάτων ως μια νέα ιδιότυπη μάχη των μεσαίων ελίτ και όχι ως μάχη πειστικού πολιτικού σχεδίου. Μαζί με αυτά, η νέα ζωή, μειώνει τους όρους πραγματικής κοινωνικής διαθεσιμότητας ενώ η ψηφιακή ζωή δίνει την εντύπωση πως είναι όλοι εδώ και πως όλοι κάνουν κάτι. Καθόλου τυχαία η νέα απελπισμένη προσπάθεια του ευ ζην και των ταξιδιών όχι ως άνοιγμα στον κόσμο αλλά ως συλλογή εμπειριών από τις μετακινήσεις με φτηνά εισιτήρια και σωρό φωτογραφιών που κανείς δεν βλέπει. Καθόλου τυχαία και η αποστροφή στην παραδοσιακή Πολιτική, συνώνυμη μιας αποστροφής σε ένα κακό προϊόν, όχι σε μια διαδικασία.
