Οταν κάποιος επιμένει σε μια συμπεριφορά και την επαναλαμβάνει, αυτή παύει να θεωρείται συμπτωματική και συνεκτιμάται ως ενδεικτική των αξιών του. Ας το δούμε με δυο παραδείγματα που μας απασχόλησαν τις τελευταίες ημέρες. Το πρώτο αφορά την υπόθεση των παρακολουθήσεων. Οπως είναι γνωστό, το Συμβούλιο της Επικράτειας εξέδωσε μια ομόφωνη απόφαση βάσει της οποίας η ΕΥΠ οφείλει να παραδώσει στην ΑΔΑΕ κάθε στοιχείο για την αιτιολόγηση της παρακολούθησης του Νίκου Ανδρουλάκη. Η υποχρέωση της ΕΥΠ να εφαρμόσει την απόφαση είναι συνταγματική, εκ του άρθρου 95. Κι όμως η ΕΥΠ αποφάσισε ότι είναι υπεράνω νόμων και Συντάγματος. Ο Πρωθυπουργός ερωτηθείς σχετικά, αρνήθηκε να απαντήσει παραπέμποντας στην υπηρεσία. Της οποίας, ξαναλέμε, προΐσταται. Συνεπώς τον βαραίνει και προσωπικά η άρνησή της να συμμορφωθεί με τη δικαστική απόφαση και να απαντήσει στην ανεξάρτητη Αρχή. Δεν απολαμβάνει κάποιου είδους ανεύθυνο ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Η δεύτερη είδηση αφορά την απόφαση της Ανεξάρτητης Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα για τη διαρροή των προσωπικών δεδομένων εκλογέων εξωτερικού από το υπουργείο Εσωτερικών. Το κείμενο της απόφασης περιέχει διαπιστώσεις εξωφρενικές. Λέει, μεταξύ άλλων, ότι υπήρχε η δυνατότητα «μαζικής εξαγωγής» στοιχείων εκλογέων από το υπουργείο, το οποίο δεν έκανε «εξαντλητική έρευνα και αναζήτηση πληροφοριών». Λέει ρητώς ότι δεν παρουσιάστηκε κανένα στοιχείο που να τεκμηριώνει το πότε έγινε η διαρροή, το πώς, από ποιον και προς ποιον. Κι ότι η Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης – δηλαδή το Μαξίμου – δεν απάντησε καν σε γραπτό αίτημα της ανεξάρτητης Αρχής για συνεργασία στην έρευνα. Καμία έκπληξη για το τελευταίο, αφού είναι σε πλήρη συμφωνία με τη συμπεριφορά του στην έρευνα για τις υποκλοπές. Ομως οι δημόσιες δηλώσεις αξιωματούχων που ακολούθησαν την απόφαση, που επέμεναν ότι «απεδείχθη» πως δεν έγινε επί κυβερνήσεως ΝΔ η διαρροή, εξέπληξαν ως καταφανώς ψευδείς.
Για να το πούμε απλά: Η επιτελικότητα της διοίκησης είναι και επιτελικότητα της ευθύνης. Και μια κυβέρνηση, ό,τι κι αν λένε οι φανατισμένοι υποστηρικτές της, δεν μπορεί να επικαλείται τη δικαιοσύνη και τους θεσμούς μόνο όποτε τη συμφέρει και να τους γράφει στα καινούργια γαλάζια παπούτσια της όποτε πάνε να την ελέγξουν. Δηλαδή, ΟΚ, ναι, μπορεί. Αλλά επειδή το κακό επαναλαμβάνεται, πλέον κι εμείς δικαιούμαστε να της το χρεώνουμε ηθικά κι αξιακά.
