Αναζήτηση
Επτά και δύο έμειναν για να πάμε (όσοι πάμε) να ψηφίσουμε στις ευρωεκλογές. Εκλογές ιδιαίτερες με την έννοια ότι δεν επηρεάζουν ευθέως τους συσχετισμούς της διακυβέρνησης.
Οποιοι κυβερνούσαν πριν θα κυβερνούν και μετά. Κι όσοι αντιπολιτεύονταν θα συνεχίσουν να αντιπολιτεύονται.
Πράγμα που σημαίνει πως περισσότερο κι από το αποτέλεσμα αποκτά σημασία η διαχείρισή του και κυρίως πώς θα το κατανοήσουν εκείνοι που το διαμόρφωσαν.
Πριν φυσικά ξεχαστούν κι αυτά. Ποιος θυμάται σήμερα τι έβγαλαν οι ευρωεκλογές του 2019 κι ακόμη λιγότερο του 2014 ή του 2009.
Απλώς έως τότε η διαχείριση των εντυπώσεων διατηρεί ένα φιλολογικό ενδιαφέρον.
Αλλωστε κι εφόσον (όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις) η διαφορά μεταξύ πρώτου κόμματος και συνοδείας παραμείνει μεγάλη, οι εντυπώσεις είναι το μόνο που μένει. Κυρίως για τη συνοδεία.
Ούτως Ή άλλως η προεκλογική εκστρατεία δεν έκρυβε εκπλήξεις ή ανατροπές και δεν πιστεύω να τις φυλάνε για την τελευταία εβδομάδα.
Δεν είναι τυχαίο πως σε μια εκλογή για το Ευρωκοινοβούλιο δεν πρωταγωνίστησε η Ευρώπη (για την οποία κανείς δεν είχε φαίνεται πολλά να πει) αλλά η τιμή της… φέτας!
Φυσικά τους περισσότερους διαγωνιζομένους τους είχαμε ήδη μετρήσει, τους ξέραμε. Οι υποψήφιοι που ανακοινώθηκαν δεν προκάλεσαν ρίγη ενθουσιασμού. Κι ο νεόφερτος Κασσελάκης μπορεί να κάνει τη φασαρία του αλλά ουδείς περιμένει ότι θα ανακατέψει τη σούπα ή θα μεταβάλει τους συσχετισμούς.
Αλλο πράγμα το χαζολόγημα κι άλλο οι εκλογές.
Κάπως έτσι λοιπόν η μεγαλύτερη κουβέντα θα φουντώσει την επομένη της κάλπης.
Οταν ο Πρωθυπουργός θα έχει τρία χρόνια μπροστά του να κυβερνήσει αποτελεσματικά ώστε να προετοιμάσει την τρίτη τετραετία του.
Κι όταν διάφοροι αργόσχολοι αρχίσουν να διακινούν συμπεράσματα και να καταστρώνουν στρατηγικές ανατροπής.
Παρόλο που τα δεδομένα είναι απλά. Αν από την κάλπη της επόμενης Κυριακής δεν προκύψει έστω υπαινικτικά, έστω υπόκωφα, κάποια αλλαγή συσχετισμών, το 2027 θα είναι απλώς η ημερομηνία της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης.
Κακά τα ψέματα, με τον Κασσελάκη στο 7% για επιλογή Πρωθυπουργού και τον Ανδρουλάκη με τον Βελόπουλο στο 4% ο ανταγωνισμός είναι σήμερα ουσιαστικά ανύπαρκτος (Metron Analysis, 28/5).
Κι αν η αλαζονεία του «μεγάλου» είναι ενοχλητική, η αλαζονεία του «μικρού» είναι και ενοχλητική και γελοία. Την είχε παίξει στον κινηματογράφο κι ο Πίτερ Σέλερς στο «Ποντίκι που βρυχάται».
Αυτό όμως υπογραμμίζει μια μεγάλη αλήθεια. Πως κανείς δεν έχει μπορέσει ακόμη να προσαρμοστεί στο σύστημα «ένα κόμμα και κάτι ψιλά» που βγήκε από τις αναμετρήσεις του 2023.
Σίγουρα δεν το έχουν καταφέρει τα «κάτι ψιλά». Αλλά μεταξύ μας ούτε και το «ένα κόμμα».
