Ρίσκα

Σε μια σκηνή της ταινίας του Πάολο Σορεντίνο «Η τέλεια ομορφιά», ο ασπρομάλλης πρωταγωνιστής καταλήγει στο κρεβάτι μιας παλιάς του ερωμένης. Μιλάνε, θυμούνται, καπνίζουν, εκείνη πάει να φέρει τον υπολογιστή της για να του δείξει τη συλλογή των φωτογραφιών της, κι όταν γυρίζει, εκείνος δεν είναι πια εκεί. «Το σημαντικότερο πράγμα που έμαθα λίγες ημέρες μετά τα 65^α μου γενέθλια», θα πει ο Τζεπ Γκαμπαρντέλα, «είναι ότι δεν θέλω να χάνω άλλο χρόνο κάνοντας πράγματα που δεν θέλω να κάνω».

Συνηθίζουμε να συνδέουμε τους νέους με το ρίσκο και τους λιγότερο νέους με τον κονφορμισμό. Είναι λάθος. Η σημαντικότερη διανοητική αλλαγή που έρχεται με την ηλικία, γράφει ο Τζάναν Γκάνες στους Financial Times, είναι ότι παύεις να ενδιαφέρεσαι για το τι λένε οι άλλοι. Και αυτό σου επιτρέπει να παίρνεις περισσότερα, όχι λιγότερα, ρίσκα. Πάρτε τον Κάρλο Αντσελότι, τον προπονητή της Ρεάλ, που την ερχόμενη Δευτέρα κλείνει τα 65 του χρόνια. Προχθές πήρε με τη Ρεάλ το 5^ο του Τσάμπιονς Λιγκ ως προπονητής. Ποιο είναι το μυστικό του; Οτι δεν δίστασε να σπάσει τη μόδα του machine football, όπου ο προπονητής ελέγχει τις αποστάσεις μεταξύ των παικτών, τα δευτερόλεπτα που διαρκεί μια επίθεση, τα πάντα. «Υπάρχουν δύο είδη προπονητών», συνηθίζει να λέει, «αυτοί που δεν κάνουν τίποτα κι εκείνοι που κάνουν μεγάλη ζημιά». Αφήνοντας ελευθερία στους παίκτες, πήγε κόντρα στο ρεύμα. Γιατί; Επειδή είναι σε ηλικία που δεν τον νοιάζει η κοινωνική πίεση.

‘Η πάρτε τον Τζο Μπάιντεν. Ηδη από τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 είχε φανεί η σημασία του κράτους και η ανάγκη του προστατευτισμού. Οι θύρες είχαν ανοίξει δηλαδή. Αυτός που τις έσπρωξε όμως δεν ήταν ένας νεαρός ευρωπαίος ηγέτης, ο Μακρόν ας πούμε, αλλά ένας αμερικανός πρόεδρος που πλησίαζε στην ένατη δεκαετία της ζωής του. Ο κόσμος γυρίζει τα πάνω κάτω από ανθρώπους που δεν θα τον κατοικούν ακόμη για πολύ.

Μπορούμε να το δούμε κι ανάποδα. Σε πρόσφατη συνέντευξή του στον ΑΝΤ1, ο 36χρονος Στέφανος Κασσελάκης δήλωσε με περισσή σεμνότητα πως «εάν υπάρχει ένα άτομο το οποίο μπορεί να εμπνεύσει περισσότερο από εμένα, να ενώσει όλο τον προοδευτικό κόσμο, να διοικήσει τη χώρα καλύτερα, να εκπροσωπήσει καλύτερα τη χώρα στο εξωτερικό, βρες τον μου να τον στηρίξω». Με άλλα λόγια, είναι ο καλύτερος. Ποιος λάνσαρε πρώτος αυτό το σύνθημα, τοποθετώντας το μάλιστα στο επίκεντρο της προεκλογικής του εκστρατείας; Ο Ντόναλντ Τραμπ, εκεί γύρω στα 65 του χρόνια. Και έπιασε. Δοκιμασμένη συνταγή ακολουθεί ο φέρελπις πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν παίρνει κάποιο ρίσκο. Εκμεταλλεύεται την ανάγκη κάποιων ανθρώπων για Μεσσίες.

Αλλά αυτοί δεν έχουν πια την ηλικία του Χριστού. Το πρώτο ευρωπαϊκό κύπελλο ελληνικής ομάδας το πήρε ένας προπονητής που πριν από λίγους μήνες πάτησε τα 63.