Με μια «πορεία υπνοβατών εν μέσω των αυξανόμενων κινδύνων» παρομοίασε τις προάλλες την προεκλογική εκστρατεία για τις ευρωεκλογές η γνωστή αρθρογράφος της «Le Monde» Φρανσουάζ Φρεσόζ.
Δεν αναφερόταν προφανώς μόνο στην πατρίδα της, όπου η ακροδεξιά Εθνική Συσπείρωση (RN) της Μαρίν Λεπέν αναμένεται να έρθει πρώτη με 32% έναντι 16% της μακρονικής συμμαχίας.
Ακροδεξιά κόμματα αναμένεται να τερματίσουν πρώτα σε οκτώ ακόμα κράτη-μέλη της ΕΕ, ανάμεσά τους η Αυστρία, η Ολλανδία και το Βέλγιο, και δεύτερα ή τρίτα σε εννέα ακόμα χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Σουηδίας και της Γερμανίας.
Παρ’ όλα αυτά, και σύμφωνα με τη «δημοσκόπηση των δημοσκοπήσεων» του Politico, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα (ΕΛΚ), οι Σοσιαλιστές και το Renew Europe, οι Φιλελεύθεροι δηλαδή, θα καταφέρουν να διατηρήσουν από κοινού την πλειοψηφία στο Σώμα, έστω και με απώλειες.
Πώς γίνεται λοιπόν και πολλές από τις ίντριγκες που ήδη παρακολουθούμε θυμίζουν κάτι ανάμεσα σε «House of Cards» και «Επικίνδυνες σχέσεις», με την Ακροδεξιά σε ρόλο πρωταγωνιστή ή / και αντικείμενου του πόθου;
Οι αριθμοί είναι κουραστικοί, αλλά δίνουν μια ακριβέστερη εικόνα της κατάστασης.
Σύμφωνα με το Politico, το ΕΛΚ θα παραμείνει πρώτο κόμμα στο επόμενο Ευρωκοινοβούλιο, αλλά με περίπου 165 έδρες έναντι 176 σήμερα.
Οι Σοσιαλιστές θα παραμείνουν δεύτεροι, με 143 έδρες έναντι 139 σήμερα. Οσο για το Renew, την ευρωομάδα όπου ανήκει το κόμμα του Εμανουέλ Μακρόν, αυτή θα παλέψει να κρατήσει την τρίτη θέση, με 80 εκτιμώμενες έδρες από 102 σήμερα.
Οι Πράσινοι αναμένεται να χάσουν έως και το ένα τρίτο των εδρών τους, καταλήγοντας στις 41. Και κάπου ενδιάμεσα, θα τοποθετηθούν οι δύο ακροδεξιές ευρωομάδες, οι Ευρωπαίοι Συντηρητικοί και Μεταρρυθμιστές (ECR), που περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων τα Αδέλφια της Ιταλίας της Τζόρτζια Μελόνι, το πολωνικό PiS, το κόμμα των Φινλανδών και το ισπανικό Vox, καθώς και η Ταυτότητα και Δημοκρατία (ID), που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων την Εθνική Συσπείρωση (RN) της Μαρίν Λεπέν, το αυστριακό Κόμμα για την Ελευθερία (FPO) και την ιταλική Λέγκα.
Ως γνωστόν, και με απαίτηση της Λεπέν, η ID διέγραψε πρόσφατα, λόγω των πολλών σκανδάλων που έχει συσσωρεύσει, τη γερμανική AfD. Αν δεν το είχε κάνει, και χάρη στους 17 ευρωβουλευτές που εκτιμάται ότι θα εκλέξει η AfD, μπορεί να έφτανε στις 85 έδρες, από 59 σήμερα. Για λόγους εσωτερικής πολιτικής ωστόσο η Λεπέν δεν μπορούσε να δεχθεί άλλο μια τέτοια τοξική συγκατοίκηση στο Στρασβούργο.
Η ID απαρνήθηκε λοιπόν το όνειρο της τρίτης θέσης στο Ευρωκοινοβούλιο, έμεινε στις δημοσκοπήσεις πέμπτη πίσω από τους ECR (με 68 έναντι 75 εδρών) και η Λεπέν κάλεσε εμμέσως πλην σαφώς τη Μελόνι να συγκροτήσουν μία «υπερομάδα» στο Σώμα.
Αλλά αυτό δεν είναι το μοναδικό κόρτε που δέχεται η πρωθυπουργός της Ιταλίας. Στην πραγματικότητα, η κατάσταση θα μπορούσε να συγκριθεί με εκείνο το τραγούδι του Κηλαηδόνη, το «Πού βαδίζουμε κύριοι;» – αν δεν ήταν πολύ, μα πολύ σοβαρή.
Η Μελόνι λοιπόν αποτελεί επί του παρόντος αντικείμενο του πόθου και της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, της προέδρου της Κομισιόν και υποψήφιας του ΕΛΚ για μια δεύτερη θητεία στο ίδιο πόστο. Γιατί χρειάζεται τουλάχιστον 361 ψήφους στο Ευρωκοινοβούλιο προκειμένου να επανεκλεγεί (εφόσον προταθεί από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο) και φοβάται πως η αθροιστική δύναμη του ΕΛΚ, των Σοσιαλιστών και των Φιλελευθέρων, αν αφαιρεθούν οι πιθανοί αποστάτες, ίσως να μην είναι αρκετή.
Η επιμονή της ωστόσο να μην αποκλείει μια μετεκλογική συνεργασία με τη Μελόνι εξόργισε τους ευρωπαίους Σοσιαλιστές, που απειλούν να μην τη στηρίξουν, όπως είχαν κάνει το 2019, καθώς και τους ευρωπαίους Πράσινους, που δεν την είχαν στηρίξει το 2019 αλλά δεν απέκλειαν τίποτα. Η Φον ντερ Λάιεν δεν μπορούσε ούτως ή άλλως να υπολογίζει στον Εμανουέλ Μακρόν, είναι γνωστό από καιρό ότι ο γάλλος πρόεδρος δεν είναι πια φαν της, κι ας την επέβαλε από κοινού με την Ανγκελα Μέρκελ το 2019 παρακάμπτοντας, τότε, τον Spitzenkandidat του ΕΛΚ, Μάνφρεντ Βέμπερ.
Το πρόβλημα για εκείνη ωστόσο είναι πως, σύμφωνα με τις πληροφορίες, απειλεί τώρα να την εγκαταλείψει και ο καγκελάριος Σολτς, ο οποίος απέφευγε τόσο καιρό να κάνει ενεργά εκστρατεία εναντίον μιας συμπατριώτισσάς του, παρότι εκείνος ανήκει στο SPD και εκείνη στο CDU.
Λέγεται μάλιστα πως ο Σολτς καλοβλέπει πλέον για τη θέση της τον Μάριο Ντράγκι, τον οποίο ο Μακρόν προωθεί παρασκηνιακά εδώ και καιρό. Αυτό θα ήταν αναμφισβήτητα ένα happy end, σε μια ιστορία που δεν δείχνει επουδενί ωστόσο να οδεύει προς κάτι τέτοιο.
