Είναι για πλάκα το πόθεν έσχες του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Είναι θέμα στρατηγικής πότε θα το παρουσιάσει, όπως ανερυθρίαστα, και εντελώς αλαζονικά όπως και περιφρονητικά για τους πολίτες, δήλωνε χθες το μεσημέρι στο κανάλι ΟΡΕΝ, το οποίο όσο να πεις, δεν είναι και εχθρικό προς αυτόν; Η υποχρέωση έναντι του νόμου, και κυρίως το υπέρτατο καθήκον προς τους πολίτες, που πρέπει να έχουν γνώση, μπορεί να μετατρέπεται από τον υπόχρεο να εμφανίσει την περιουσιακή του κατάσταση σε επιχείρημα προεκλογικής καμπάνιας; Οι αυτονόητες απαντήσεις, δηλαδή, τα ηχηρά «όχι», προφανώς δεν ισχύουν για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανο Κασσελάκη.

Αν ίσχυαν, θα είχε μια διαφορετική στάση, σε ένα θέμα το οποίο αφορά πρωτίστως τους θεσμούς και τους πολίτες – τέτοια περιφρόνηση πια; Οταν ο τελευταίος δημόσιος υπάλληλος, ο γιατρός του ΕΣΥ, ο διοικητικός, ο αστυνομικός, ο δημοσιογράφος, οφείλει, και πρέπει, να καταθέτει τη δήλωσή του στην αρμόδια υπηρεσία προς έλεγχο, ο τέταρτος στη σειρά πολιτειακός παράγων συμπεριφέρεται σαν ανήλικος στο δωμάτιο – κατά το περίφημο adults in the room, που ειπώθηκε κάποτε για τον Βαρουφάκη και τη συμπεριφορά του στις συνόδους των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης, στην περίοδο της κρίσης. Κι αυτό είναι ένα θέμα για το πολιτικό μας σύστημα, για το κόμμα του, για τους ψηφοφόρους του.

Εχει λοιπόν την αυτονόητη σημασία του το γεγονός ότι χθες στη Θεσσαλονίκη (σε μια συγκέντρωση για γέλια και για κλάματα) παρουσίασε κάτι που έμοιαζε με πόθεν έσχες, αλλά δεν ήταν. Ηταν αυτό που εκείνος θέλησε να παρουσιάσει ως την περιουσιακή του κατάσταση. Αυτοί που θα την ελέγξουν, προφανώς δεν θα πήγαν στον Λευκό Πύργο, να συγκεντρώσουν στοιχεία. Θα περιμένουν να τα δουν επίσημα γραμμένα, ως δήλωση. Μετά, τα λέμε…

Τα Τέμπη και μία θλιβερή αποκάλυψη

Παρακολούθησα να εξελίσσεται μέσω του Διαδικτύου, κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, μια θλιβερή αποκάλυψη αναφορικά με το δυστύχημα των Τεμπών. Αφορά καταγγελία ενός γονέα δύο παιδιών που έχασαν τη ζωή τους στο δυστύχημα, κατά του Συλλόγου (!!!) που συνέπηξαν πέντε άλλοι συγγενείς θυμάτων, και μεταξύ αυτών – ω της εκπλήξεως – και η κυρία Μαρία Καρυστιανού. Ο δύστυχος πατέρας κατήγγειλε τον σύλλογο ότι συγκεντρώνει συνδρομές και δωρεές, πράγμα που το θεώρησε επιεικώς εξοργιστικό, και ενώ αρχικά είχε γίνει μέλος, στη συνέχεια αποχώρησε. Οι πολλαπλές καταγγελίες που έκανε στο Διαδίκτυο φανέρωσαν πράγματα τα οποία κανείς δεν θα ανέμενε ότι θα συνέβαιναν, στο περιθώριο μιας τέτοιας τραγωδίας. Αν και ορισμένοι (όπως εγώ…) είχαν εξ αρχής επισημάνει ότι η διαρκής έκθεση στην επικοινωνία της επικεφαλής της σχετικής κίνησης κυρίας Καρυστιανού οδηγεί τα πράγματα σε δρόμους που καμία σχέση δεν έχουν με το πένθος και την απαίτηση όχι μόνο των συγγενών των θυμάτων, αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας, για πλήρη διαλεύκανση των συνθηκών κάτω από τις οποίες συνέβη το δυστύχημα.

Οι καταγγελίες του τραγικού γονέα με οδήγησαν να σκύψω κάπως περισσότερο στην υπόθεση του «Συλλόγου». Τον συνέστησαν όντως μόνο πέντε συγγενείς θυμάτων. Οι συγγενείς των υπόλοιπων 52 θυμάτων απέχουν της κίνησης. Προφανέστατα, διότι δεν αντέχουν την υπερπροβολή μέσω της ιστορίας αυτής, της κυρίας Καρυστιανού και ενός-δύο ακόμη συγγενών θυμάτων. Θα τους δικαιώσω. Αυτό μόνο. Και θα προσθέσω, και αυτό που συχνά έχω αναφέρει, σχετικά με την κυρία Καρυστιανού: δεν υπάρχει κάποιος να την προστατεύσει από την πολιτική εκμετάλλευση στην οποία την υποβάλλουν; Κρίμα είναι…

Σύλλογος, όχι συνδικαλιστική οργάνωση

Μου διέφυγε μια σημαντική λεπτομέρεια στην απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για την υπόθεση του νεοκλασικού κτιρίου επί της οδού Ερμού που χρησιμοποιούσε ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχιτεκτόνων, περί της οποίας σας ενημέρωσα το Σάββατο. Οτι ουσιαστικά το ΣτΕ απέρριψε τον ισχυρισμό ότι ο Σύλλογος αποτελεί συνδικαλιστική οργάνωση, και άρα κακώς το υπουργείο Πολιτισμού προβαίνει στην έξωσή του. Σύμφωνα με την απόφαση τα συνδικαλιστικά δικαιώματα που επικαλέστηκε ο ΣΕΑ, προκειμένου να ενισχύσει την επιχειρηματολογία του κατά της έξωσής του από το κτίριο, και της επιστροφής του νεοκλασικού στο υπουργείο Πολιτισμού δεν ισχύουν, διότι ο Σύλλογος δεν αποτελεί συνδικαλιστική οργάνωση. Οπως έκρινε το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο ο ΣΕΑ δεν προσκόμισε, ως όφειλε, κανένα στοιχείο για την εγγραφή του στα ειδικά βιβλία συνδικαλιστικών οργανώσεων και συνεπώς δεν απέδειξε ότι συνιστά συνδικαλιστικό σωματείο.

Αυτό τώρα, περιπλέκει σοβαρά τα πράγματα για τη διοίκηση τη νυν και την πρώην του Συλλόγου, καθότι οι αρχαιολόγοι-μέλη του συλλόγου συνεισέφεραν εκόντες άκοντες 5 ευρώ επί μηνιαίας βάσεως, για τις δράσεις του Συλλόγου ως συνδικαλιστικού οργάνου. Δεν ανοίγω καν τη συζήτηση για το τι σημαίνει αυτό ως ενέργεια και πράξη, από έναν Σύλλογο, που ΔΕΝ είναι συνδικαλιστική οργάνωση. Το θεωρώ περιττό…

Ξεπλένουν την ντροπή

Η απόφαση που έλαβε την περασμένη εβδομάδα η Ακαδημία των Αθηνών είναι ίσως η πλέον χαρακτηριστική προσπάθεια του κορυφαίου επιστημονικού θεσμού της χώρας να αποτινάξει από πάνω του μια φοβερή μομφή, μια πομπή: αυτή της άθλιας στάσης που τήρησε κατά τη διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας των συνταγματαρχών. Αντί να αντισταθεί στη χούντα, έσκυψε το κεφάλι, και επιπλέον, αποδέχθηκε να εμφανιστεί ενώπιόν της ο δικτάτορας Παπαδόπουλος και να απευθυνθεί από καθέδρας στα μέλη της. Αυτήν την ντροπή επιχειρεί να ξεπλύνει ομόφωνη απόφαση που ελήφθη έπειτα από πρόταση των ακαδημαϊκών Πρ. Παυλόπουλου, Λ. Παπαδήμου, Μιχ. Σταθόπουλου και Βασ. Ράπανου, να δοθεί το Βραβείο της Ακαδημίας στη χήρα του ηρωικού αντιστασιακού συνταγματάρχη Σπύρου Μουστακλή!

Πενήντα ολόκληρα χρόνια, μετά…

(Περί της ιστορίας του Μουστακλή, και των βασανιστηρίων που υπέστη από τα χουντικά τέρατα στα κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ, δεν θα αναφέρω κάτι. Οι νεότεροι, μπορούν να αναζητήσουν τη σχετική πληροφόρηση στο Διαδίκτυο. Εκεί αποτυπώνεται όλη η φρίκη…)

Τα κειμήλια του Οθωνα

Θέμα ιστορικού, και όχι μόνο, ενδιαφέροντος, και το επόμενο: συνέβη στη Βουλή, την περασμένη Παρασκευή, και αν το αναφέρω σήμερα, είναι γιατί πληροφορήθηκα ορισμένες λεπτομέρειες που πραγματικά δίνουν στη σχετική τελετή και πολιτικό-πολιτιστικό ενδιαφέρον. Πρόκειται για την παραχώρηση στη Βουλή, και την τοποθέτησή τους σε ειδική προθήκη, από το υπουργείο Πολιτισμού, του ξίφους, του σκήπτρου και της τιάρας, της κορόνας δηλαδή, του βασιλιά Οθωνα. Η επιστροφή τους στον χώρο όπου και έζησε ο πρώτος βασιλιάς της χώρας είναι το ένα στοιχείο. Το πολιτιστικό σκέλος της απόφασης της κυβέρνησης, ήτοι η ανάδειξή τους, είναι ένα δεύτερο. Το πολιτικό το αφήνω στη φαντασία του καθενός – καθότι επέρχονται και εκλογές, και όλο και κάποιοι θα συγκινηθούν, που (επιτέλους…) τιμάται η βασιλεία στην Ελλάδα. Εστω και μέσω των στοιχείων της μοναρχίας του Οθωνα.

Επισήμανα στην αρχή, ότι τα κειμήλια της βασιλείας είναι τοποθετημένα πλέον εντός γυάλινης προθήκης. Διότι φίλος, μου επισήμανε τον κίνδυνο, να τα… φορέσει καμιά μέρα ο Τασούλας, και να κατέβει να διευθύνει καμιά δύσκολη Ολομέλεια της Βουλής!..

Ναι, αλλά χωρίς… πορφύρα, δεν λέει. Νομίζω…

Τελευταία Νέα