Ρεζίλι θα γίνουμε αν το πάρουν είδηση οι ανατολικοί γείτονες, θα γελάει το κάθε οθωμανοφρενές εθνικιστικό κατσίκι: «το νερό του ήρωα Ρήγα Φεραίου έχει μολυνθεί από κόπρανα και σαλμονέλα – τα κάνουν πάνω τους! – περισσότερα από 100 άτομα στο νοσοκομείο». Τα ίδια θα λένε και οι βόρειοι γείτονες αν –χτύπα ξύλο– το κακό που έπληξε τον θεσσαλικό δήμο «Ρήγας Φεραίος» εμφανιστεί και στον μακεδονικό ηρωικό δήμο «Παύλος Μελάς».
Δεν είναι τόσο απλό τελικά να δανείζεσαι τη δόξα μαχητών και να ονομάζεις τον δήμο σου «Ρήγας Φεραίος», «Παύλος Μελάς», «Εμμανουήλ Παππάς», «Γεώργιος Καραϊσκάκης», για να τους τιμήσεις υποτίθεται και για να στείλεις μηνύματα σθένους και αξίας. Οι ονομασίες εξυπηρετούν το ακριβώς αντίθετο: με τα ένδοξα ονόματα καλύπτεται η ανικανότητα, η ασχήμια, η μιζέρια.
Είναι σαν τα προϊόντα, κρασιά συνήθως, που υιοθετούν βροντώδη ονόματα: «Οίνος Μελίρρυτος», «Γη της Επαγγελίας», «Άγγελων Άσμα», «Αχαϊκό Αγλάισμα – καλύπτουν την έλλειψη ποιότητας με τον θόρυβο των ονομάτων.
Δεν φτάνουν άραγε οι τόσοι ανδριάντες, οι τόσες προτομές για τους ήρωες, οι ονοματοδοσία πλατειών, οδών, στρατοπέδων, πρέπει να χρησιμοποιηθούν και σε ονόματα δήμων; Λέγεται πως «πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο του αχρείου» – συνήθως όμως είναι το πρώτο καταφύγιο άχρηστων πολιτικών και τοπικών αρχόντων.
Βέβαια, αν υπήρχαν απόγονοι του Ρήγα Βελεστινλή θα είχαν άδικο να κάνουν μήνυση στον δήμαρχο του «Ρήγα Φεραίου» για προσβολή μνήμης τεθνεώτος: η κατάσταση των δικτύων ύδρευσης δεν είναι καλύτερη σε πολλούς άλλους δήμους, με λιγότερο ηχηρά ονόματα. Έχει καταντήσει αυτονόητη πρακτική η κατανάλωση εμφιαλωμένου νερού σε πολλά μέρη της χώρας – όπως είναι εξαιρετικά προβληματική και η διαχείριση των απορριμμάτων. Κανείς δεν συγκινείται ώσπου να φθάσουν κόπρανα και απορρίμματα στο νερό που πίνουμε. Ακολουθεί ολιγόωρη συγκίνηση, το θέμα γρήγορα ξεχνιέται, και η Ελλάδα εκσυγχρονίζεται-εκβιομηχανίζεται με την ίδρυση μίας ακόμη εταιρείας εμφιάλωσης νερού.
Και πρέπει να παραδεχθούμε πως η καταφυγή στο αρχαίο κάλλος ή στη σύγχρονη ανδρεία για να σηματοδοτήσουμε τόπους δεν είναι πολύ διαφορετική από την πρακτική του Νίκολα Γκρούεφσκι που γέμισε τα Σκόπια γλυπτά αναφερόμενα σε μακεδονικό παρελθόν που μόνο σλαβομακεδονικό δεν ήταν.
Η παραγωγή ιστορίας για μαζική κατανάλωση είναι σύνηθες καταφύγιο τρίτης τάξεως πολιτικών που δεν είναι ικανοί να παράγουν ούτε καν «άρτο και θεάματα»
Υπάρχουν διαφωνίες και σύγχυση ως προς το αν η σωστή έκφραση είναι «αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις» ή «αρχή παιδεύσεως η των ονομάτων επίσκεψις». Δεν ξέρω τι ισχύει για την αρχαιότητα, σήμερα όμως σωστό είναι το «αρχή παιδεύσεως»: τα ονόματα κρύβουν παιδέματα.
