Μια σύγκριση. «Mετά τη Νότια Αφρική, το Μεξικό και την Ινδία, είναι τώρα η σειρά της Ευρωπαϊκής Ενωσης να πάει στις κάλπες», έγραφε χθες με το γνωστό του φλέγμα ο Economist. Οι τρεις αυτές χώρες είναι ασφαλώς μεγάλες και σημαντικές, αλλά δεν είναι συγκρίσιμες με μια οικογένεια 27 χωρών που αντιμετωπίζει στο κατώφλι της μια νεοϊμπεριαλιστική, ολοκληρωτική δύναμη.

Ο κίνδυνος. Ολοι οι φιλελεύθεροι άνθρωποι ανησυχούν για τη δύναμη που θα αποκτήσει η Ακροδεξιά στο Ευρωκοινοβούλιο μετά τις εκλογές αυτές. Οι τελευταίες προβλέψεις αναφέρουν ότι όλα τα ακροδεξιά κόμματα μαζί θα κερδίσουν το ένα τέταρτο περίπου των εδρών. Ομως η πρόσθεση που γίνεται είναι παραπλανητική: τα κόμματα αυτά έχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ τους και μετέχουν σε δύο ομάδες, που ενδέχεται στο εγγύς μέλλον να γίνουν τρεις. Ο «συστημικός» συνασπισμός κεντροδεξιών, κεντροαριστερών και Πρασίνων θα εξακολουθήσει να έχει την πλειοψηφία. Ο πραγματικός κίνδυνος, γράφει στον Guardian ο ειδικός επί του εξτρεμισμού Κας Μούντε, είναι η δεξιά πτέρυγα του ΕΛΚ να εκβιάσει τους σοσιαλδημοκράτες και τους Πράσινους με το σενάριο συμμαχίας με την Ακροδεξιά προκειμένου να δεχθούν σκληρά μέτρα για την Πράσινη Συμφωνία (δηλαδή την επ’ αόριστον αναβολή της) και τη μετανάστευση (δηλαδή μεγαλύτερη καταστολή).

Μια επέτειος. Τώρα που μιλάμε για μετανάστευση, το Reuters θυμίζει με χθεσινό του ρεπορτάζ ότι στις 14 Ιουνίου κλείνει ένας χρόνος από το πολύνεκρο ναυάγιο της Πύλου και δεν έχει ολοκληρωθεί καμιά έρευνα για τον ρόλο της ακτοφυλακής ούτε έχουν αποδοθεί ευθύνες σε κανέναν. Μάταια περιμένουν οι συγγενείς νέα για την τύχη των αγαπημένων τους προσώπων.

Ενα ξεχασμένο θέμα. «Πρέπει να βρούμε μια έξοδο από τον αυτοκινητόδρομο που οδηγεί στην κλιματική κόλαση», είπε προχθές ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος. «Παίζουμε ρώσικη ρουλέτα με τον πλανήτη μας. Οχι μόνο βρισκόμαστε σε κίνδυνο, αλλά είμαστε εμείς ο κίνδυνος». Τον Μάιο που μας πέρασε, ο πλανήτης έσπασε το ρεκόρ θερμότητας για δωδέκατο μήνα στη σειρά. Η παγκόσμια θερμοκρασία ήταν το δωδεκάμηνο αυτό κατά 0,75 βαθμούς Κελσίου υψηλότερη από το κανονικό και κατά 1,63 βαθμούς υψηλότερη από την προβιομηχανική εποχή. Μα πώς γίνεται να μη συζητήθηκε καθόλου αυτό το πρόβλημα στην προεκλογική περίοδο;

Αλλο ένα ξεχασμένο θέμα. Στο μεγαλύτερο μέρος της Ουκρανίας, οι άνθρωποι αισθάνονται ένοχοι να διασκεδάζουν όταν οι στρατιώτες πεθαίνουν στις μάχες. Αλλά στο Χάρκοβο, τριάντα χιλιόμετρα από το μέτωπο, το βλέπουν ως μια πράξη αψήφισης. Ενας από αυτούς που χόρευαν τις προάλλες στο νάιτ κλαμπ Some People φώναξε πάνω από την εκκωφαντική μουσική στη δημοσιογράφο του London Review of Books: «Αν μας χτυπήσει ένας πύραυλος και πεθάνουμε, τουλάχιστον θα πεθάνουμε χορεύοντας».

Μια έκκληση. Αν δεν βρίσκουμε άλλο λόγο να ψηφίσουμε για μια ισχυρή Ευρώπη, ας το κάνουμε για το Χάρκοβο.

Τελευταία Νέα