Τι έμεινε; Λίγες ημέρες. Σήμερα ευτυχώς έχουν ησυχάσει όλοι τους, αύριο ψηφίζουμε και, τέλος, ακόμη δύο ή το πολύ τρεις ημέρες τσακωμών στα τηλεοπτικά πάνελ για το μήνυμα του εκλογικού αποτελέσματος και των συνεπειών του. Για αυτό το μικρό διάστημα χρειαζόμαστε την υπομονή. Μετά δεν θα ακούσουμε ξανά για εκλογές για τα επόμενα δύο με τρία χρόνια! Μεγάλη ανακούφιση, γιατί αν τα υπολογίσετε θα δείτε ότι μέσα σε πέντε χρόνια είχαμε επτά φορές εκλογές. Το 2019 είχαμε ευρωεκλογές, δημοτικές και βουλευτικές. Πέρυσι είχαμε δύο φορές βουλευτικές, Μάιο και Ιούνιο, συν τις δημοτικές που ακολούθησαν τον Οκτώβριο. Εξι όλες μαζί, βάλτε και τις αυριανές ευρωεκλογές, σύνολο επτά. Πόσο παραπάνω να αντέξουμε;
Υπό την προϋπόθεση, λοιπόν, ότι το εκλογικό αποτέλεσμα θα επιβεβαιώσει τις ισχύουσες πολιτικές ισορροπίες, μπορούμε να ελπίζουμε ότι για δύο χρόνια δεν πρόκειται να ακούσουμε ξανά τη λέξη «εκλογές». Κατ’ αρχάς, επειδή το καλοκαίρι θα είναι βαρύ και μακρύ και δεν νομίζω να έχει κανένας όρεξη για φασαρίες και τρεχάματα μέσα σε έναν παρατεταμένο καύσωνα. Επειτα, επειδή με τις εκλογές οι ανοιχτοί λογαριασμοί θα κλείσουν. Αν, δηλαδή, η κάλπη δεν αμφισβητήσει την κυριαρχία της ΝΔ του Μητσοτάκη, η αντιπολίτευση αναγκαστικά θα πρέπει να ανανεώσει το ρεπερτόριό της και να βρει νέα επιχειρήματα, αφού με τα τρέχοντα δεν θα έχει καταφέρει να προσελκύσει νέους ψηφοφόρους.
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, αυτές οι εκλογές είναι βαρετές, όσον αφορά την εσωτερική και όχι την ευρωπαϊκή τους διάσταση, διότι οι περισσότεροι εξ ημών καταλαβαίνουμε ότι η χώρα έχει κυβέρνηση και, προς το παρόν, δεν χρειάζεται να την αλλάξει. Εκείνο που δεν έχει, όμως, είναι αντιπολίτευση. Το μόνο που κρίνεται, λοιπόν, στις εκλογές αυτές, πάντα ως προς την εσωτερική διάστασή τους, είναι το μέλλον του Στέφανου Κασσελάκη: θα συνεχίσει να είναι ceo στον ΣΥΡΙΖΑ ή θα έχει τη τύχη που είχε στην προηγούμενη εταιρεία του, την Tiptree Marine; Για να μην κοροϊδευόμαστε, αυτές είναι οι εκλογές του Κασσελάκη. Αυτός και τα καμώματά του κυριάρχησαν στην προεκλογική επικαιρότητα και όχι αδίκως, εντέλει, διότι το δικό του μέλλον κρίνεται. Συγγνώμη! Και το δικό μας, διότι ο Στέφανος, όπως ξέρουμε, δεν εκτίθεται τόσο καιρό επειδή του δίνει καμία ευχαρίστηση να αυτοπροβάλλεται και να επιδεικνύει τη φυσική ανωτερότητά του, αλλά επειδή ξέρει και μπορεί να σώσει την Ελλάδα και να εμπνεύσει τους Ελληνες. Για εμάς το κάνει. Τα έχουμε πει αυτά χίλιες φορές, μη με αναγκάζετε να τα επαναλαμβάνω…
Διαισθάνομαι ότι η υπόθεση των περιουσιακών στοιχείων του Κασσελάκη, που κατέληξε στον σοβαρό αυτοτραυματισμό του, τον έχει επηρεάσει, με αποτέλεσμα να μετριάζει κάπως τις προσδοκίες που προβάλλει. Προ λίγων ημερών, λ.χ., είπε σε ομιλία του ότι «είναι καιρός ένα outsider να αλλάξει την Ελλάδα και να δώσει ελπίδα στους Ελληνες». Οutsider ο Στέφανος από πότε; Αυτός μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα δήλωνε βέβαιος ότι θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός. Πάντως, δεν θα είναι εύκολο να τον ξεφορτωθούν από τον ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη και αν το αποτέλεσμα επιβάλλει την αντικατάστασή του. Υπό την προϋπόθεση, βέβαια, ότι θα υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ όταν φτάσει εκείνη η ώρα, γιατί όσο μένει ο Κασσελάκης τόσο ξεθωριάζει η φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ.
ΑΥΤΟΓΚΟΛ
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ παρομοίασε το κόμμα του με τον Αγιαξ. «Δεν δαπανά σε μεταγραφές, επενδύει στα φυτώρια, έχει βαριά φανέλα και στελεχώνει την Εθνική Ολλανδίας». Και βάζει και αυτογκόλ, να προσθέσω εγώ, διότι αν ο κ. Ανδρουλάκης αναφέρεται σε πολιτικούς που ξεκίνησαν από το ΠΑΣΟΚ και σήμερα στελεχώνουν την κυβέρνηση, τότε η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι η εθνική ομάδα. Κρίμα, γιατί ως άνθρωπος που αγαπά τον αθλητισμό ο κ. Ανδρουλάκης έπρεπε να ξέρει ότι δεν είναι όλα τα σπορ για όλους. Δεν μπορείς, λ.χ., να πάρεις τον Αντετοκούνμπο, δυο μέτρα άνθρωπο, και να τον κάνεις οδηγό της F1. Κάπως έτσι είναι και με το πνευματώδες χιούμορ. Ου παντός πλειν ες Κόρινθον…
