Oταν η πρώτη λέξη είναι ΜΠΙΡΣΙΜ η δεύτερη – για εμάς τους πασόκους – είναι ΠΑΣΟΚ και οι συνειρμοί μας πάνε 43 χρόνια πίσω, στην προεκλογική συγκέντρωση του Ανδρέα Παπανδρέου τον Οκτώβρη του 1981 στο Σύνταγμα.
Οσοι έχουμε ζήσει εκείνες τις μαγικές, αλησμόνητες στιγμές, τότε που ο Μπιρσίμ απογείωνε με τη σκηνοθετική του μπαγκέτα το πάθος και τον παλμό των συγκεντρώσεων και τα μετέδιδε σε όλη την Ελλάδα, έχουμε σήμερα μάτια υγρά κι ένα σφίξιμο στην καρδιά.
Θλίψη μεγάλη για το φευγιό ενός χαρισματικού, εμβληματικού ανθρώπου, που συνέβαλε με την τέχνη και το ταλέντο του στην τότε μεγαλοπρεπή νίκη του ΠΑΣΟΚ και στη μετέπειτα αναγέννηση του τηλεοπτικού τοπίου.
Ανεπίτρεπτα ίσως, εμείς οι πασόκοι – και όχι μόνο – τον θεωρούμε «δικό μας» αλλά δεν… φταίμε: έχει εγγραφεί στο συλλογικό υποσυνείδητο ως ο σκηνοθέτης του κόμματος που κατήγαγε μεταπολιτευτικά την πιο μεγάλη εκλογική νίκη.
Ο τρόπος που χειριζόταν σκηνοθετικά τις συγκεντρώσεις συνδύαζε το ταλέντο με την εντιμότητα και την αλήθεια: όχι, δεν τις «μεγάλωνε» τις συγκεντρώσεις.
Δεν υπήρχε τέτοια ανάγκη. Ηταν από μόνες τους τεράστιες.
Εκείνο που έκανε με τον δικό του, εντελώς μαγικό τρόπο, ήταν ότι εκτός από τον όγκο και τις ιαχές, έβγαζε και αναδείκνυε το συναίσθημα, που διαπερνούσε τον κόσμο. Εδινε υπόσταση «στο μέγα πλήθος και στο μέγα πάθος».
«Πάντρευε» με εξαιρετική δεξιοτεχνία μακρινά και κοντινά πλάνα. «Πάλευε» με τις γωνίες λήψης για να αναδείξει τις αγωνίες, την ψυχή, το «μέσα» των ανθρώπων που είχαν συγκεντρωθεί εκεί, γιατί είχαν ακουμπήσει πάνω στον Ανδρέα Παπανδρέου και στο ΠΑΣΟΚ τα όνειρα και τις ελπίδες τους για μια καλύτερη ζωή.
Εστίαζε σε πρόσωπα, στόχευε εκφράσεις, έτσι ώστε όσοι και όσες παρακολουθούσαν την τηλεοπτική μετάδοση ένιωθαν να δονούνται από τα συνθήματα, αισθάνονταν παρόντες εκεί στην ιστορική στιγμή. Από τα καφενεία ή από τον καναπέ τους γίνονταν ένα με τους συγκεντρωμένους.
Του Μπιρσίμ επίτευγμα ήταν αυτό, σε μιαν εποχή με πενιχρά τεχνικά μέσα.
Πρωτοπόρος, καινοτόμος, ευρηματικός, αεικίνητος, αλλά και ανθρώπινος, απλός, ζεστός, τρυφερός, προσιτός, καταδεκτικός.
Ετσι τον έζησα στα παρασκήνια της εξέδρας στις μεγάλες υπέροχες ανεπανάληπτες συγκεντρώσεις του Ανδρέα Παπανδρέου.
Οι οδηγίες του για τα συνθήματα πριν από την ομιλία, πάντα σωστά χρονικά στοχευμένες, κλιμάκωναν με επιδεξιότητα το κλίμα, πυροδοτούσαν την ατμόσφαιρα.
Η ιστορία θα τον συμπεριλάβει στις σελίδες της ως έναν σπουδαίο άνθρωπο και επαγγελματία με καταλυτική επίδραση στην τηλεόραση και για τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ θα είναι πάντα ο μάγος σκηνοθέτης των ονείρων, των ελπίδων και των οραμάτων του.
Η Συλβάνα Ράπτη είναι πρώην ευρωβουλευτής, εκφωνήτρια των συνθημάτων στις τότε προεκλογικές συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ
