Αύριο εικοσιένας συμπολίτες μας θα λύσουν το οικονομικό τους πρόβλημα για την ερχόμενη τουλάχιστον πενταετία. Θα απαλλαγούν και από το ελάχιστο βιοποριστικό άγχος. Θα μπορούν να διαβουλεύονται και να αποφασίζουν για το κοινό μας μέλλον χωρίς να τους απασχολούν πεζά προβλήματα, όπως πόσα λεφτά έχουν στην τσέπη τους.
Πόσο αμείβονται οι ευρωβουλευτές; 7.853 ευρώ είναι ο μισθός τους αφαιρουμένων των νομίμων κρατήσεων. Προσθέστε 350 ευρώ αποζημίωση για κάθε μέρα που παρίστανται στις συνεδριάσεις – βγάζοντας έξω τα Σαββατοκύριακα, μιλάμε για 7.700 ευρώ ακόμα τον μήνα. Σύνολο 15.553 ευρώ. Το Ευρωκοινοβούλιο τους καλύπτει επίσης δαπάνες γραφείου, 4.886 ευρώ μηνιαίως. Τους δικαιολογεί αεροπορικά και σιδηροδρομικά εισιτήρια πρώτης θέσης. Αναλαμβάνει τα δύο τρίτα τυχόν ιατρικών εξόδων τους. Οταν θα αφυπηρετήσουν, θα λαμβάνουν επί δύο χρόνια «μεταβατική αποζημίωση». Και όταν θα γίνουν εξηντατριών, θα δικαιούνται σύνταξη.
Δεν έχω τη γνώμη ότι οι αιρετοί άρχοντες στη δημοκρατία θα έπρεπε να πένονται. Κάθε άλλο! Φρονώ ίσα – ίσα πως οι αποζημιώσεις των μελών του ελληνικού Κοινοβουλίου παραείναι χαμηλές. Αποθαρρύνουν πολλούς αξιόλογους ανθρώπους να αναμειχθούν με την πολιτική. Υποχρεώνουν άλλους να δέχονται χορηγίες με ό,τι συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Χαμηλούς βεβαίως θεωρώ και τους μισθούς των εκπαιδευτικών – πώς να τους κακίσω που συμπληρώνουν με ιδιαίτερα μαθήματα; Και των επαγγελματιών της δημόσιας υγείας. Και των στρατιωτικών και αστυνομικών, που τα απογεύματα συχνά βγάζουν τις στολές τους και κυνηγούν το κάτι παραπάνω πίσω από το τιμόνι ενός ταξί.
Οι αποδοχές αντιθέτως των μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου εξασφαλίζουν μια αξιοπρεπέστατη αν μη τι άλλο καθημερινότητα. Γι’ αυτό και εκπλήσσεσαι όταν μαθαίνεις πως κάμποσοι, κατά τα εξηνταέξι χρόνια της λειτουργίας του, αντί να φτύνουν τον κόρφο τους, πάθαιναν βουλιμία. Λαχταρούσαν τα πορτοφόλια τους ακόμα πιο γεμάτα. Πέραν όσων, ολίγιστων, χυδαία χρηματίζονταν για να εξυπηρετούν αλλότρια συμφέροντα, κόσμησαν τα έδρανα των Βρυξελλών και του Στρασβούργου αρκετοί μπαγαπόντηδες που τα ευτράπελα καμώματά τους τα διηγούνται ακόμα σαν ανέκδοτα. Ενας συμπατριώτης μας, τη δεκαετία του ’80, τσιγκουνευόταν να νοικιάζει διαμέρισμα. Κοιμόταν στον καναπέ του γραφείου του. Ενας άλλος, άθλιος, προσελάμβανε υπαλλήλους υπό τον όρον ότι θα του έδιναν το μισό του μισθού που τους πλήρωνε το Ευρωκοινοβούλιο. Ενας τρίτος κάλεσε κάποτε σε ταξίδι γνωριμίας με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς – σε δωρεάν δηλαδή εκδρομή σε Βέλγιο και Γαλλία – όλο του το σόι. Γελούσαν στη γραμματεία όταν διάβασαν τη λίστα με τα είκοσι όμοια επίθετα.
Να μη μιλήσουμε για εκείνους που πιθανόν να μη βούτηξαν το δάχτυλο στο μέλι, αποδείχθηκαν όμως εντελώς ανεπαρκείς. Εξοργιστικά φυγόπονοι. Που δεν μπήκαν στον κόπο ούτε αγγλικά να μάθουν ώστε να συνεννοούνται με τους ξένους συναδέλφους τους. Παρά κούρνιαζαν στο ελληνικό λόμπι και αδιαφορούσαν παγερά για το διεθνές περιβάλλον.
Μέχρι πριν από δέκα χρόνια, οι ευρωβουλευτές μας εκλέγονταν με λίστα. Τους διόριζαν δηλαδή οι αρχηγοί των κομμάτων. Ηταν η πιο χειροπιαστή εκδήλωση αναγνώρισης που μπορούσαν να κάνουν σε κάποιον πλην του να τον προτείνουν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ή το μεγαλύτερο προσωπικό ρουσφέτι.
Το 2014 θεσμοθετήθηκε ο σταυρός προτίμησης. Ωστε να αποφασίζουν οι πολίτες αξιοκρατικά. Αξιοκρατικά; Κούνια που μας κούναγε! Μπέρδεψαν πλείονες εξ ημών τις ευρωεκλογές με τα τάλεντ σόου. Η εφήμερη, η τηλεοπτική διασημότητα απεδείχθη ισχυρότερο διαβατήριο από την επιστημονική σκευή, την εξοικείωση με τους θεσμούς, τις συγκροτημένες απόψεις για το κοινό ευρωπαϊκό μας μέλλον. Δεν ξεχνώ την απογοήτευση, την οδύνη που αισθάνθηκα όταν ο Σταύρος Τσακυράκης, ο κορυφαίος συνταγματολόγος, ήρθε δέκατος ένατος στο ψηφοδέλτιό του. Γίνεται να απευθύνεις συμβουλές σε όσους σε διαβάζουν χωρίς τον κίνδυνο να φανείς γραφικός; Εγώ δεν σας συμβουλεύω. Σας εξορκίζω. Διαβάστε προσεκτικά τα βιογραφικά. Σταυρώστε με περίσκεψη όποιους κρίνετε ικανούς να μας εκπροσωπήσουν. Ας μη στείλουμε για μια φορά ακόμα στην Ευρωβουλή πρόσωπα που θα κάνουν ντόλτσε βίτα. Ή θα φτιάξουν την προίκα τους.
