Οι ευρωεκλογές τελείωσαν. Ομως αυτό το κείμενο δεν αφορά την αποτίμησή τους, που ούτως ή άλλως θα είναι ευρύτατη και μάλλον αρκετά πολύπλοκη. Εστιάζει αλλού: στον χειρισμό που έκανε ο Στέφανος Κασσελάκης στο πόθεν έσχες του. Που ήταν το πρώτο πολύ μεγάλο, ίσως ακόμα και μοιραίο λάθος του. Με διαστάσεις που ενδεχομένως υπερβαίνουν κάθε άλλη παράμετρο. Το πόθεν έσχες, όσο κι αν συνιστά την απόλυτη υποκρισία του πολιτικού συστήματος, δεν παύει να είναι μια μείζων νομική υποχρέωση με την οποία τα δημόσια πρόσωπα δεν μπορούν να παίζουν.
Θα πρέπει λοιπόν κανείς, όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, να σταθεί σήμερα εξίσου, αν όχι και περισσότερο, στο πώς ενδέχεται να εξελιχθεί αυτή η περίεργη υπόθεση με τα κενά, τις ασάφειες, τις δεδομένες παρατυπίες και τα πολύ σοβαρά καταγγελλόμενα ως ψευδή στοιχεία, όσο και στο να αναλύσει τις χθεσινές επιδόσεις του κόμματος στις κάλπες. Επί της ουσίας, οι εξελίξεις περί το πόθεν έσχες, όταν πλέον καθαρίσει η θολή εικόνα, μπορεί να κρίνουν το μέλλον του Κασσελάκη ως αρχηγού περισσότερο και από την πρώτη του εκλογική επίδοση.
Αναμένοντας, όμως, πρέπει να τονιστεί ξανά ότι ακόμα και αν όσα προκύψουν αναγκάσουν τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι και σε αποχώρηση, οφείλει κανείς να του αναγνωρίσει ότι, έστω κι αν η θητεία του μέλλει να αποδειχθεί τόσο βραχεία, το εθνικό και δημοκρατικό του έργο είναι ήδη μεγάλο – σοβαρά τώρα, ε. Και για αυτόν το λόγο θα του άξιζε η τιμή των αρχαίων Αθηναίων προς τους πιο σπουδαίους δημόσιους άνδρες της πόλης: να σιτίζεται πλέον διά βίου δωρεάν στο Πρυτανείο. Που, εν προκειμένω, είναι και δίπλα στο σπίτι του. Αλλωστε, δεν πρόκειται να επιβαρύνει και τον προϋπολογισμό: πρώτον, λόγω… γειτνίασης δεν θα χρειαστεί να σπάσουν τα τείχη να περάσει, άντε το πολύ να κόψουν καμιά κορδέλα, ενώ για να διατηρείται έτσι fit σημαίνει ότι λογικά δεν πρέπει να τρώει και πολύ… Επιπλέον, αν έχει και δίκιο ο Αδωνις Γεωργιάδης για τα οικονομικά του, ε, θα είναι και μια πράξη καλοσύνης…
Ποια είναι όμως αυτή η τόσο σπουδαία προσφορά ώστε να τον καθιστά άξιο για την αναβίωση τέτοιας δημόσιας τιμής; Εχει γραφτεί εδώ ξανά και παραμένει εντυπωσιακό το γεγονός ότι πολλοί είναι εκείνοι που ακόμα και τώρα δεν είναι σε θέση να την αναγνωρίσουν παρά το φοβερό βίωμα της χώρας στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Κασσελάκης πέτυχε το ακατόρθωτο. Ως άλλος… Χουντίνι, μέσα σε λίγες εβδομάδες έβγαλε απ’ το κάδρο όλους αυτούς τους αρχαιοαριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ που είχαν μετατρέψει τις φαντασιώσεις τους σε ένα παράξενο είδος δεσποτικού ιδεολογικού και αξιακού ποινικού κώδικα της ελληνικής κοινωνίας. Αν και αντιπροσώπευαν ποσοστό μηδαμινό, στο οποίο και ο Κασσελάκης τους οδήγησε να επιστρέψουν, είχαν καταφέρει να καταστούν ένα είδος «αστυνομίας ιδεολογίας» ή «πολιτικών ηθών», όπως αυτή του Ιράν: όποιος δεν ήταν σύμφωνος με τα άρρωστα πράγματα που είχαν στο μυαλό τους ήταν (και πάντοτε είναι) αυτομάτως φασίστας, πράκτορας, εχθρός του λαού κ.ο.κ.
Αυτή η φανατισμένη αντιδυτική παρεούλα καλοπερασάκηδων που ο Κασσελάκης κατάφερε να σβήσει από τον χάρτη ενώ είχε καταφέρει να κατισχύσει στους πάντες ήταν μέχρι εκείνη τη στιγμή η πιο ιερή αγελάδα όλης της Μεταπολίτευσης. Από ένα διαρκές απυρόβλητο, από το άβατο μιας υποτιθέμενης ιδεολογικής ανωτερότητας, αμιγώς φασιστικού χαρακτήρα φυσικά, έδινε γραμμή με απολυτότητα… Δέκα Εντολών. Και όταν πια ήρθε η αποφράδα ημέρα να κυβερνήσει, τότε φάνηκε το πραγματικό της πρόσωπο σε όλη του σκοτεινή αλήθεια. Δεν κυβέρνησε άλλωστε επειδή ο λαός την επέλεξε θετικά: ήταν η απάντηση στη μαύρη απελπισία της πτώχευσης και αυτό μετά από μία μακρά περίοδο στυγνής εκμετάλλευσής της με άθλια ψεύδη όλων των ειδών. Και πάλι όμως, οι Σταλινίσκοι δεν κυβέρνησαν: συγκυβέρνησαν. Με την Ακροδεξιά. Από αυτούς μας γλίτωσε. Στο Πρυτανείο λοιπόν!
