Αναζήτηση
Υστερα από 14 χρόνια συντηρητικής διακυβέρνησης το μόνο πράγμα που μπορεί να έχει απήχηση στους βρετανούς ψηφοφόρους σε όλους τους τομείς είναι η επιθυμία για κάτι διαφορετικό. Και όμως η απλότητα του συνθήματος των Εργατικών υποδεικνύει επίσης τη μεγαλύτερη αδυναμία της εκστρατείας. Μια υπόσχεση για «αλλαγή» δεν είναι απαραίτητα μια υπόσχεση για κάτι.
Ας αναγνωρίσουμε μερικές αλήθειες. Πρώτον, έπειτα από πάνω από μια δεκαετία έλλειψης πόρων και αυξανόμενων αναγκών δεν υπάρχει σχεδόν ούτε μία κρίση που αντιμετωπίζει αυτή η χώρα που να μπορεί να επιλυθεί χωρίς σημαντική ένεση ρευστότητας. Δεύτερον, εάν δεν προκύψει η ανάπτυξη στην οποία προσβλέπουν οι Εργατικοί και τα ποσά στα ταμεία παραμείνουν χαμηλά, υπάρχει πραγματικά μόνο ένας βιώσιμος τρόπος για ανοικοδόμηση: να φορολογηθούν οι κροίσοι.
Ενας μικρός φόρος περιουσίας 1%-2% σε όσους έχουν περιουσιακά στοιχεία άνω των 10 εκατομμυρίων στερλινών (11,7 εκατ. ευρώ), δηλαδή μόλις το 0,04% του πληθυσμού, θα συγκέντρωνε 22 δισ. στερλίνες (25,8 δισ. ευρώ) ετησίως. Εάν εισαχθεί εφάπαξ φόρος μεγάλης περιουσίας για πέντε χρόνια, θα συγκεντρωθεί το κολοσσιαίο ποσό των 260 δισεκατομμυρίων στερλινών (305 δισ. ευρώ).
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιδιαίτερα αριστερός για να δει τα πλεονεκτήματα. Πολλοί έχουν προτείνει στον ηγέτη των Εργατικών Κιρ Στάρμερ να εισαγάγει φόρους υψηλής περιουσίας εάν εκλεγεί.
Αυτή θα ήταν μια ευρέως δημοφιλής πολιτική: Ερευνα από το YouGov διαπίστωσε ότι το 78% του εκλογικού σώματος υποστηρίζει ετήσιο φόρο περιουσίας στους υπερπλούσιους, συμπεριλαμβανομένου του 77% των ψηφοφόρων των Τόρις και του 86% των ψηφοφόρων των Εργατικών.
Σε μια χώρα όπου η συντηρητική κυριαρχία είναι ο κανόνας, ένας θρίαμβος των Εργατικών στις εκλογές τον Ιούλιο δεν πρέπει να υποτιμάται. Αλλά η νίκη είναι μόνο η αρχή. Καθώς η κλίμακα του έργου της αναγέννησης της Βρετανίας γίνεται σαφής, μια κυβέρνηση Εργατικών θα βρεθεί να έχει ανάγκη από μια βάση την οποία έχει αποξενώσει και από την υποστήριξη ενός ανήσυχου κοινού για την αλλαγή που του υποσχέθηκαν.
Για να αποφευχθεί μια τέτοια κατάσταση, το κόμμα θα ήταν φρόνιμο να υποστηρίξει από τώρα την ανακατανομή των πόρων. Το ότι η τελευταία δημοσκόπηση προβλέπει νίκη των Εργατικών μεγαλύτερη από αυτή του Τόνι Μπλερ υποδηλώνει ότι δεν υπήρξε ποτέ καλύτερη στιγμή για να πάρει θέση το κόμμα. Ο Στάρμερ ίσως είναι καιρός να είναι γενναίος. Υπάρχουν πολλοί τρόποι χρηματοδότησης της αλλαγής που χρειάζεται η χώρα – το μόνο που απαιτείται είναι η δύναμη να πάρει τις αποφάσεις.
