Βλέποντας στην τηλεόραση τις αναλύσεις των πρωτοκλασάτων αναλυτών, πολιτικών και άλλων, για τις ευρωεκλογές, κράτησα την εμμονική απόδοση της υποχώρησης των ποσοστών της πρώτης ΝΔ στην αλαζονεία της εξουσίας – μια έννοια που κυκλοφόρησε πολύ προεκλογικά και είναι βέβαιο ότι επηρέασε πολλούς ψηφοφόρους. Είδα, π.χ., σε ένα κανάλι την Ολγα Γεροβασίλη να κατηγορεί τον Αδωνη Γεωργιάδη ως αλαζόνα επειδή επέμενε να πει την άποψή του, με την οποία εκείνη δεν συμφωνούσε. Είναι όμως αλαζονεία να θέτεις, όντας υπουργός, την άποψή σου, τα επιχειρήματά σου;
Οντως, η κυβέρνηση απέκτησε ξαφνικά μέσα σε έναν χρόνο αλαζονεία; Ηταν αλαζονική η συνεχής υπενθύμιση του 41%, του περσινού ποσοστού στις βουλευτικές εκλογές; Συνιστά μετατόπιση μερίδας του εκλογικού σώματος η μείωση περί τις πέντε μονάδες ακόμα και του ποσοστού του κόμματος από τις προηγούμενες ευρωεκλογές; Αρχισε η κατάρρευση της ΝΔ;
Του Κώστα Σκλαβενίτη
Οι ερωτήσεις προκύπτουν από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αλλά δεν οδηγούν υποχρεωτικά σε καταφατικές απαντήσεις. Πιθανόν να υπάρχουν αλαζονικές συμπεριφορές από την κυβέρνηση, αλλά είναι σίγουρα περισσότεροι και πιο επιδεικτικοί οι πτωχαλαζόνες της αντιπολίτευσης. Η μόνη λογική εξήγηση του αποτελέσματος είναι ότι ο Μητσοτάκης προειδοποιήθηκε από μέρος του εκλογικού σώματος ότι δεν είναι δεδομένο. Κι ότι προσδοκά καλύτερες μέρες από την κυβέρνησή του, όχι σε πράγματα που είναι αδύνατα αλλά σε ζητήματα εφικτά. Οι πολίτες απαιτούν ασφάλεια, πιο φιλικό και πιο γρήγορο Δημόσιο (η ψηφιακή μεταρρύθμιση του Πιερρακάκη έχει κανείς την αίσθηση ότι κόλλησε), καλές συγκοινωνίες (το ότι, πέντε χρόνια κυβέρνηση ΝΔ, και ακόμα κανείς δεν έκανε τίποτα για την εισιτηριοδιαφυγή στα μέσα μεταφοράς εξηγεί σε μεγάλο βαθμό γιατί δεν υπάρχουν πόροι για βελτιώσεις), Δικαιοσύνη – και ένα κράτος να λειτουργεί. Το αλαλούμ με τα προς καθαρισμό οικόπεδα, λίγες μέρες πριν από τις ευρωεκλογές, δείχνει πόση δυσαρέσκεια μπορούν να προκαλέσουν μικροί κακοί χειρισμοί.
Είναι τα παραπάνω δεξιά ατζέντα – μια που, ως φαίνεται, μέρος των ψηφοφόρων που δεν προτίμησαν την αποχή στράφηκαν σε σχήματα της Ακροδεξιάς; Είναι ρυθμίσεις απαραίτητες για τη ζωή μας. Οι πολίτες απαιτούν καλύτερο κράτος, όπως έλεγαν οι περσινές προεκλογικές υποσχέσεις, κι αυτό σημαίνει περισσότερη αποτελεσματικότητα – και γρήγορα. Δεν είναι αυτοί που θα τους δει κανείς να μιλούν επιθετικά για «τη Δεξιά», να διεκδικούν και να ενισχύουν την περιρρέουσα γκρίνια, αλλά είναι η κρίσιμη μάζα που μιλάει με την ψήφο της.
Η αδυναμία σοβαρής αντιπολίτευσης μπορεί να είναι το σημερινό πλεονέκτημα της κυβέρνησης – αλλά κι αυτό αύριο μπορεί να μην είναι πλεονέκτημα, αν ο σημερινός κατακερματισμός της Ακροδεξιάς ακυρωνόταν μέσω ενός σοβαρού σχήματος και ενός λίγο πιο συγκροτημένου αρχηγού, που όλο και κάποιοι θα το έχουν ονειρευτεί. Απέναντι σε όλα αυτά, και σε ένα περιρρέον κλίμα που πολλοί θα ήθελαν να κοντύνουν το μόνο κόμμα που έχει ουσιώδες κυβερνητικό πρόγραμμα, ο Μητσοτάκης δεν έχει άλλες επιλογές. Χρειάζεται μια ομάδα που να δουλεύει, στρατηγικούς στόχους σε σύντομο διάστημα και ένα επιτελείο που θα αποκρούει τις επιθέσεις, πιθανόν με ανάλογης σφοδρότητας αντεπιθέσεις. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε η ΝΔ τον Στέφανο Κασσελάκη στο θέμα του πόθεν έσχες του ίσως είναι ένα σοβαρό μοντέλο πολιτικής αντεπίθεσης.
Ο Μητσοτάκης είχε και έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Αρκεί να το κατανοήσουν οι υπουργοί και τα στελέχη της κυβέρνησης και του κόμματός του.
