Διαβάστηκε;

Πολλά μηνύματα, σου λέει, πολλά. Μηνύματα από ‘δω, μηνύματα από ‘κει, πήξαμε στα μηνύματα προχθές. Οτι ελήφθησαν, ελήφθησαν. Διαβάστηκαν όμως; Αντε να πω ότι διαβάστηκαν. Εγιναν καταληπτά; Αποκωδικοποιήθηκαν; Διότι μπερδεμένα τα μηνύματα, ακόμη πιο μπερδεμένοι οι αποδέκτες, άντε να βγάλεις άκρη. Κάπου άκουσα τον Αδωνι Γεωργιάδη να συμφωνεί ότι ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών ήταν η αιτία της μεγάλης διαρροής ψήφων στη Νέα Δημοκρατία. Οτι τι δηλαδή; Την κυρία Δέσποινα στην Κοζάνη δεν τη νοιάζει που είναι πιο ακριβό το λάδι από το «λάδωμα» (και δεν εννοώ της βάφτισης) αλλά το ότι στην Κρήτη θα παντρευτούν ο Μανωλιός με τον Νικολιό.

Αλλά πάλι δεν ξέρω. Μήπως είναι κι αυτό; Διότι ένα από τα μηνύματα των εκλογών έχει να κάνει και με την αποδοκιμασία της woke κουλτούρας. Η μπροστάρισσα του metoo Σοφία Μπεκατώρου δεν κατάφερε να μπει στο Ευρωκοινοβούλιο. Ενώ μπήκε ο πρώην γυμναστής, πρώην μοντέλο και μία σκέτη από «ηθοποιός» Νίκος Αναδιώτης. Με τη Νίκη. Ενα ευρύστερνο παλικάρι που γυρνούσε στα κανάλια και δήλωνε ότι η ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία και ο ίδιος είναι αμαρτωλός διότι (μην πάει ο νους σας στο κακό) έκανε σεξ πριν παντρευτεί και, γενικώς, το σεξ εκτός γάμου είναι αμαρτία. Εμ η Λατινοπούλου; Που μπήκε στο Ευρωκοινοβούλιο με «πολιτικό φορτίο» την απέχθειά της για τα παραπανίσια κιλά, την κυτταρίτιδα και τις αξύριστες μασχάλες. Κόμμα με «σήμα» το ξυραφάκι. Σημαίνει κάτι αυτό; Οτι γινόμαστε πιο συντηρητικοί, ότι πάμε προς τα πίσω; Δεν νομίζω ότι είναι ακριβώς έτσι. Θεωρώ ότι η ακραία εργαλειοποίηση ακόμη και των πιο ευγενών κινημάτων κουράζει και προκαλεί αντιδράσεις που, όπως αποδείχθηκε, εύκολα ξεπερνούν τα όρια της γραφικότητας και γίνονται καθεστώς. Θα πει κάποιος ότι όλο αυτό εντάσσεται στη γενική άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Θεωρώ ότι η ελληνική Ακροδεξιά έχει πιο «ομφαλοσκοπικά» χαρακτηριστικά, όμως αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη ιστορία.

Ο Κασσελάκης πάλι (υπάρχει λόγος να αναφέρομαι εγώ στον ΣΥΡΙΖΑ αφού ο αρχηγός του αναφέρεται μόνο στον εαυτό του;) το πήρε το μήνυμα, το διάβασε αλλά «θυμίστε μου πώς το λέτε εσείς εδώ γιατί ξεχνάω πώς το λέμε εμείς εκεί». Επίσης ξέχασε το χαμόγελο της οδοντόπαστας, ξέχασε τα ελληνικά που με κόπο ξαναθυμήθηκε, ξέχασε και τον Τάιλερ στο σπίτι. Και ήταν very proud διότι, σου λέει μειώθηκε η διαφορά από τη Νέα Δημοκρατία. Οχι διότι ανέβηκε το προσωπικό του κόμμα αλλά επειδή έπεσε η Νέα Δημοκρατία. Και εν τω μεταξύ, στα μπουγαδόσχοινα των σόσιαλ, βγήκαν οι «κυρίες της αυλής» του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς – που δεν κατάφερε να μπει στο Ευρωκοινοβούλιο – και φωνάζουν οι μεν στις δε «Δώστε πίσω τις έδρες» και, γενικώς, είναι μια ωραία ατμόσφαιρα.

Πόση οικειότητα πια;

Για να σοβαρευτούμε λίγο, όσο γίνεται βέβαια μέσα σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον, το πιο εκκωφαντικό μήνυμα σε αυτές τις ευρωεκλογές ήταν το ποσοστό της αποχής που έσπασε κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Ο κόσμος, λέει, γυρίζει την πλάτη του στην πολιτική, δείχνει με αυτόν τον τρόπο την αποδοκιμασία του και άλλα τέτοια. Γιατί άραγε;

Βλέπω και ξαναβλέπω το Τικ Τοκ πολιτικών. Θυμάμαι τις εμφανίσεις τους στις, λεγόμενες, lifestyle εκπομπές. Ναι, ξέρω. Για να έρθουν πιο κοντά στο μεγάλο κοινό, να νιώσει το μεγάλο κοινό ότι είναι και αυτοί «ένας από εμάς». Και αναρωτιέμαι μέχρι πού θα φτάσει αυτό; Διότι, έτσι που το βλέπω, σε δυο τρεις εκλογικές αναμετρήσεις από τώρα, θα ανεβάζουν βιντεάκι καθισμένοι στην τουαλέτα τους με τα παντελόνια κάτω. Λειτουργεί θετικά αυτή η απομυθοποίηση των πολιτικών και της πολιτικής; Μήπως οι στοιχειώδεις αποστάσεις διατηρούν τον σεβασμό που, πλέον, εκλείπει;

Ο Δημήτρης Χορν, «την έλεγε» στους νέους ηθοποιούς που, τότε, κυκλοφορούσαν από πάρτι σε πάρτι και από μπαρ σε μπαρ. «Ο κόσμος δεν πρέπει να σας βλέπει συχνά έξω. Ο δικός σας φυσικός χώρος είναι η σκηνή». Αν ισχύει αυτό για τους καλλιτέχνες, φαντάζομαι πόσο περισσότερο θα ισχύει για τους πολιτικούς.