Τον υπολογισμό τον έκανε ο Μάκης Βορίδης και αμαρτίαν ουκ έχομεν: τα κόμματα εκ δεξιών της ΝΔ έλαβαν σε αυτές τις ευρωεκλογές 742.000 ψήφους, ή ποσοστό 18%. Είναι βέβαια πολλά, πάνω από τέσσερα. Εχουν κοινά σημεία, αλλά και αρκετές διαφορές. Δεν έχουν επίσης την ίδια ηλικία: άλλα έχουν μια ιστορία, άλλα είναι ευκαιριακά. Παρ’ όλ’ αυτά, το ερώτημα είναι θεμιτό: θα μπορούσε ένα πρόσωπο να ενώσει κάτω από τις φτερούγες του όλα αυτά τα κόμματα και κομματίδια, να εκμεταλλευτεί τη διαφαινόμενη στροφή της Ευρώπης προς τα δεξιά και να επιδιώξει να κυβερνήσει τη χώρα;
Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, θα πρέπει κατ’ αρχάς να διαλύσουμε έναν μύθο. Δεν έγινε ξαφνικά ένας στους πέντε Ελληνες «ακροδεξιός». Πρώτον, επειδή η ίδια η λέξη είναι παραπλανητική: θα ήταν προτιμότερο να περιγράψουμε τα παραπάνω κόμματα με έναν πιο ρευστό όρο, να τα χαρακτηρίσουμε εθνικολαϊστικά ή απλώς αντισυστημικά. Δεύτερον, επειδή, παρά τα φαινόμενα, το άθροισμα της δύναμης αυτών των κομμάτων δεν αυξήθηκε δραστικά σε αυτές τις εκλογές. Τρίτον, επειδή η πρωτοφανής αποχή της περασμένης Κυριακής αφορά κυρίως κεντρώους, αριστερούς και απολίτικους ψηφοφόρους: όπως και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, οι σκληροί δεξιοί προσήλθαν μαζικά στις κάλπες. Μπορεί ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να πέταξε προχθές ότι η θεσμοθέτηση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών απογοήτευσε πολλούς, η ανάλυση όμως της ψήφου δείχνει ότι οι συντριπτικά περισσότεροι από τους ψηφοφόρους που έχασε το κόμμα του δεν κατευθύνθηκαν προς δεξιά κόμματα, αλλά προς την αποχή.
Με άλλα λόγια, ο Μητσοτάκης δεν πλήρωσε τα φιλελεύθερα, αλλά τα δεξιά ανοίγματά του, όπως βέβαια πλήρωσε και την ανικανότητά του να δώσει πειστικές απαντήσεις στα ζητήματα της καθημερινότητας. Στο πεδίο αυτό, μάλλον ένας αριστερός ηγέτης θα μπορούσε να τον απειλήσει, παρά ένας δεξιός λαϊκιστής. Η εκρηκτική άνοδος των τελευταίων σε χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία δεν οφείλεται τόσο στην απήχηση του πολιτικού τους λόγου, όσο σε εθνικές ιδιαιτερότητες (απαξίωση του πολιτικού συστήματος) και στην ανάδειξη ταυτοτικών ζητημάτων (ο περίφημος πόλεμος κατά του woke).
Το μόνο θέμα στο οποίο θα μπορούσε θεωρητικά να επενδύσει μια επίδοξη «ελληνίδα Λεπέν» θα ήταν η απέλαση των μεταναστών. Οσο περίεργο κι αν φαίνεται, όμως, το Μεταναστευτικό βρίσκεται χαμηλά στις ανησυχίες των ψηφοφόρων. Η σημερινή κυβέρνηση άλλωστε, μαζί με όλη την Ευρώπη, ακολουθεί ήδη μια σκληρή στάση στο Μεταναστευτικό. Τι προκλητικότερο θα μπορούσε να κάνει μια alt right κυβέρνηση στην Πύλο;
Τελευταίο, αλλά όχι έλασσον, εμπόδιο στην ανάδυση ενός δεξιού Μεσσία είναι η ένδεια πολιτικού προσωπικού. Ο Σαμαράς έχει μπει προ πολλού στην όγδοη δεκαετία της ζωής του. Ο Βελόπουλος έχει σημαδευτεί για πάντα από τις επιστολές του Ιησού και τις κηραλοιφές κατά της Covid. Και η μόνη ομοιότητα της Λατινοπούλου με τη Μελόνι παραπέμπει στα καρπούζια.
