Πρώτα απ’ όλα να ξεκαθαρίσω κάτι. Οσα γράφω παρακάτω δεν είναι συμπεράσματα από συζητήσεις με κομματικά στελέχη ούτε εσωκομματικές πληροφορίες ούτε «ψίθυροι» πηγών προσκείμενων σε αρχηγούς. Είναι αυτά που κατάλαβα εγώ, όσα αποκωδικοποίησα με την εμπειρία των χρόνων μου και την κοινή λογική, από όσα είδα κι άκουσα την Κυριακή το βράδυ και τη Δευτέρα το πρωί. Ας αρχίσω όμως με τα «μπαλέτα» της έναρξης. Λοιπόν, μέχρι τις επόμενες ευρωεκλογές θα αλλάξω το επίθετό μου. Και επειδή είμαι της «παλιάς εποχής» και έχω μνήμες από τις σελίδες των εφημερίδων με τους κινηματογράφους, θα με λένε Ααβόρα. Ααβόρα Πέπη. (Το Ααβόρα, που στην πραγματικότητα είναι ένα είδος φοίνικα, ήταν ο κινηματογράφος της Αθήνας που, λόγω των δύο άλφα, έμπαινε πρώτος πρώτος σε αυτές τις σελίδες. Αμέσως μετά ήταν, αν θυμάμαι καλά, το Αελλώ.) Μετά θα ενταχθώ σε ένα μικρό κόμμα, θα βάλω υποψηφιότητα, το όνομά μου θα μπει πρώτο στο ευρωψηφοδέλτιο και έτσι θα εκλεγώ.

Αυτό δεν έγινε με την κυρία Γαλάτω Αλεξανδράκη, κτηνοτρόφο και κρεοπώλισσα από το Διδυμότειχο και, πλέον, ευρωβουλευτή της Ελληνικής Λύσης; Είχε, προφανώς, κάποια κενά ο Βελόπουλος στο ψηφοδέλτιό του, έβαλε διάφορους οπαδούς του ανά την περιφέρεια και τσουπ η κυρία Γαλάτω στη Βουλή. Γι’ αυτό και μέχρι τη Δευτέρα δεν μπορούσαμε να βρούμε φωτογραφία της. Μα υποψήφια χωρίς σόσιαλ μίντια; Πού να το φανταστούμε; Γιατί μπορούσε να το φανταστεί η ίδια; Ούτε που κατάλαβε πώς έγινε, είπε σε τοπικό κανάλι. Ξέρεις τι είναι να κοιμάσαι το ένα βράδυ κρεοπώλισσα στο Διδυμότειχο και το επόμενο ευρωβουλευτής στις Βρυξέλλες; Αλλά και ο Νίκος Αναδιώτης κάπως έτσι δεν βγήκε; Ηταν πάνω πάνω στο ψηφοδέλτιο. Γιατί σιγά μην ήξεραν οι θεούσες του Βελόπουλου τον six packμοντελοηθοποιό. Λοιπόν, πάει τέλειωσε. Ααβόρα Πέπη στις επόμενες ευρωεκλογές.

Οσον αφορά τη Νέα Δημοκρατία, αυτό που κατάλαβα είναι ότι ο μύθος του Αισώπου με τον λαγό και τη χελώνα έχει και καλύτερη βερσιόν. Ο λαγός μπορεί να χάσει ακόμη κι αν τρέχει μόνος του. Να σταματήσει λίγο, να κοιταχτεί σε έναν καθρέφτη, να αυτοθαυμαστεί, να πάρει έναν υπνάκο και όταν ξυπνήσει να έχει λήξει ο αγώνας. Ε, τότε μπορεί και να καταλάβει τι εννοεί ο Καζαντζίδης όταν τραγουδά «Ο πιο κακός εχθρός μου είναι ο εαυτός μου».

Και τι κατάλαβα όταν είδα τον Στέφανο Κασσελάκη πρώτα να πηγαίνει τη Φάρλι να κάνει πιπί, μετά να μπαίνει στην Κουμουνδούρου και αργότερα να ξανακατεβαίνει για δηλώσεις; Οτι στο μεσοδιάστημα «έχει πέσει ξύλο» που λέγαμε κι όταν ήμασταν παιδιά εκεί στα πέρα Χάμπτονς. Πολλά νεύρα ο πρόεδρος. Το ΙΧ κόμμα του έπεσε πολύ κάτω από τον πήχη που είχε βάλει ο ίδιος. Ισως όμως όχι τόσο κάτω όσο θα ήθελαν οι «συνεπιβάτες» του, τα εναπομείναντα στελέχη δηλαδή (τα οποία δεν τα είδα να δίνουν και τα ρέστα τους στο προεκλογικό διάστημα). Σφίξαν τα γάλατα δηλαδή για τον Στέφανο που νόμιζε ότι ήρθε να πουλήσει καθρεφτάκια στους «Παπούα» της Μεσογείου. Και εδώ το θέμα δεν είναι μόνο αριθμητικό αλλά και ποιοτικό όσον αφορά την περίφημη «αριστερή ούγια».

Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ

Ναι, και το ΠΑΣΟΚ, θεωρητικά, έχασε επειδή ο στόχος του ήταν η δεύτερη θέση (αν και έχω την εντύπωση ότι ουδείς στη Χαριλάου Τρικούπη το θεωρούσε άμεση πιθανότητα). Από την άλλη βέβαια ανέβασε τα ποσοστά του, έβγαλε τρεις ευρωβουλευτές αντί για δύο που είχε έως τώρα, «πρασίνισε», ύστερα από δεκαπέντε χρόνια, τα τρία τέταρτα της Κρήτης, ενώ οι ποιοτικές έρευνες δείχνουν ότι είναι η κυρίαρχη επιλογή αυτών που αυτοπροσδιορίζονται ως κεντρώοι.

Δεν το βρήκα λοιπόν πολύ κομψό και αντάξιο της μεγαλοαστικής καταγωγής του το ότι ο Παύλος Γερουλάνος το βράδυ της Κυριακής πήρε σβάρνα τα κανάλια (εντάξει, δεν πήγε μόνος του, τον είχαν καλέσει) για να μιλήσει για το «αύριο» του κόμματος. Ούτε τις αντίστοιχες δηλώσεις της Νάντιας Γιαννακοπούλου. Τώρα καλά κατάλαβα ότι κάμποσοι (συμπεριλαμβανομένου και του Χάρη Δούκα) λοξοκοιτάζουν και γλυκοκοιτάζουν την ηγεσία μιας ενωμένης Κεντροαριστεράς που είναι ακόμη στα χαρτιά και έχω την εντύπωση ότι εκεί θα μείνει για καιρό ακόμη.

Τελευταία Νέα