Υπάρχει κάτι χειρότερο από μια μη-σύγκλιση. Μια σύγκλιση χωρίς κανόνες και όρους. Η συζήτηση ήδη εκκίνησε κάπως ασύντακτα στον ευρύτερο κεντροαριστερό και αριστερό χώρο. Για παράδειγμα, ξεκίνησε ατυχώς από το ΠΑΣΟΚ. Που μπορεί να μην έπιασε τον στόχο της 2ης θέσης, να μην ψηφίστηκε στα μεγάλα αστικά κέντρα, αλλά δεν είναι και ο μεγάλος ασθενής του πολιτικού συστήματος. Ο αναστοχασμός στο ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να έχει ως κέντρο του ξεκαθαρίσματα λογαριασμών αδιάφορων ομάδων, αλλά αν το κόμμα μπορεί εκ νέου να συγχρονιστεί με ένα πειστικό σχέδιο για μια μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.

Πώς το ΠΑΣΟΚ από κόμμα του κοινωνικού ασανσέρ και των μεγάλων δυναμικών, έγινε το κόμμα-κρίση ήδη από το 2010 και σήμερα ένα μικρομεσαίο κόμμα. Η συζήτηση όμως μπορεί να έχει θετική δυναμική. Να αναγνωρίσει πως σε εποχή κρίσης του κομματικού φαινομένου, το ΠΑΣΟΚ άντεξε και μεγάλωσε σε αρκετές περιφέρειες. Είναι διαφορετικό να ανοίξει μια κουβέντα για την ενίσχυση ή και μετασχηματισμό της στρατηγικής και διαφορετικό να καταλήξει όλο αυτό σε μια επικίνδυνη ρευστοποίηση. Η συζήτηση βλέπω εξελίσσεται και λανθασμένα στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Το κόμμα που τον Νοέμβρη το είχαν μια σειρά από δημοσκοπήσεις στο 9%. Ή που ορισμένοι γράφανε για το τέλος του. Που πέρασε μια δομική διάσπαση με αποχώρηση μεγάλου πυρήνα ιστορικών και κινηματικών στελεχών του. Πάλι όμως εδώ δεν διαβάζονται σωστά τα αποτελέσματα. Οχι, καλά δεν πήγε. Αντεξε όμως ένας πυρήνας της εκλογικής βάσης, χρήσιμος και για μια νέα πλεύση και για μια δυνητική συζήτηση με άλλες δυνάμεις. Τον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να τον απασχολεί η κατεύθυνσή του.

Τι κοινωνικό μοντέλο θέλει – είναι αλλιώς όταν έχεις κυβερνήσει. Πού τοποθετείται στον σημερινό πολιτικό άξονα. Τι σχέση διατηρεί με την κληρονομιά του. Πώς διαβάζει τις συμμαχίες της χώρας και την κατανομή του υλικού πλούτου. Κι όμως και εδώ άρχισαν ήδη ορισμένοι να μπερδεύουν το κόμμα με την παράταξη. Τις συμμαχίες του κόμματος με την ίδια την ύπαρξή του. Για τη Νέα Αριστερά μπορεί εσωτερικά να μην υπάρχει ταραχή, όμως το πρώτο τεστ δεν πήγε καλά. Και ακόμη υπάρχει κόσμος που απορεί με το εγχείρημα, ενώ τα στελέχη του έχουν δεδομένη τη δικαιολογία. Και τα τρία κόμματα που σήμερα μοιάζουν να περνούν τη δική τους δοκιμασία, έχει ενδιαφέρον να θυμηθούν τους λόγους θεμελίωσής τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε στη θέση ενός μνημονιακού ΠΑΣΟΚ και μιας «νεοφιλελεύθερης Σοσιαλδημοκρατίας»;

Το ΠΑΣΟΚ θέλει να ξαναπιάσει το νήμα της μεγάλης μεταπολιτευτικής του Ιστορίας – που προφανώς δεν είναι ενιαία και ευχάριστη – ή να κατοχυρωθεί ως μεσαία δύναμη ενός παρελθόντος; Η Νέα Αριστερά, πώς κατάφερε από κόμμα των μελών να διαμορφώσει μια εικόνα στον κόσμο, κόμματος θιγμένων; Και ποια επιλογή θα κάνει, προς ΜέΡΑ25 ή προς ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ; Πάντως σήμερα οι συγκλίσεις είναι και στα χαρτιά, ανεξάρτητα από κινήσεις και προσώπων που προφανώς θα δούμε, και χρησιμοποιούνται για παγίωση της ανταγωνιστικότητας των χώρων. Οι ενδιαφερόμενοι οφείλουν να απαντήσουν σε πράγματα που αφορούν καταρχάς τους ίδιους και μετά τους άλλους. Η όποια νέα «χάρτα» δεν μπορεί να υπάρξει από μετέχοντες που έχουν κοντή μνήμη και μπόλικη αλαζονεία. Ο πολιτικός χρόνος είναι αδυσώπητος.

Τελευταία Νέα