Κανένα από τα τρία πρώτα κόμματα δεν μπορεί να είναι ικανοποιημένο από την εικόνα που παρουσιάζει μετά τις κάλπες. Διότι δεν κρίνονται μόνο από τα αποτελέσματα αλλά και από το πώς τα ερμηνεύουν και πώς αντιδρούν σε αυτά. Στη μεν ΝΔ βλέπουμε να διακρίνονται τα εσωτερικά όρια του «τρίτου δρόμου». Κι ενώ οι αριθμοί και οι αναλύσεις των ερευνών δείχνουν ξεκάθαρα ότι το κυρίαρχο κόμμα δέχτηκε το μεγαλύτερο πλήγμα στην Κεντροδεξιά και τις παραγωγικές ηλικίες, στον δημόσιο λόγο επικρατεί η άποψη ότι μια αιτία (όχι αφορμή) απώλειας ψήφων της ΝΔ ήταν ο γάμος των ΛΟΑΤΚΙ. Γελάει ο κόσμος. Οχι, π.χ., ότι το κόστος ζωής είναι στον Θεό, ο κόσμος ζορίζεται για να πάει διακοπές και ότι, προεκλογικά, άνθρωποι που δεν πάνε σουπερμάρκετ κούναγαν το δάχτυλο για το πόσο κάνει η φέτα και το πόθεν έσχες Κασσελάκη.
Τουλάχιστον, βέβαια, η ΝΔ δεν συνηθίζει στις εσωκομματικές προστριβές της να συμπεριφέρεται με τον αυτοκτονικό τρόπο που χαρακτηρίζει τον λεγόμενο «προοδευτικό χώρο». Και ειδικά το ΠΑΣΟΚ. Που είναι ξεκάθαρο ότι δεν έπιασε τους στόχους που επιθυμούσε και φάνηκε πως χρειάζεται ένα εσωτερικό οργανωτικό restart. Ωστόσο, αύξησε ψήφους από τις προηγούμενες ευρωεκλογές (οι απώλειες από τις εθνικές ήταν αναλογικά μικρότερες από των άλλων, αν λάβουμε υπόψη την αποχή), αύξησε τις έδρες του, είχε καλή επίδοση σε άλλες περιφέρειες. Αυτά, βέβαια, είναι άχαροι αριθμοί. Διότι η πολιτική αποτίμηση μιας σημαντικής μερίδας στελεχών είναι ότι θα απογειωνόταν με άλλη ηγεσία (ποια;).
Αυτές οι συζητήσεις σε ένα δημοκρατικό κόμμα πρέπει, φυσικά, να μπορούν να γίνουν. Αντί όμως να αυτοπροστατευτούν και να τις κάνουν πίσω από κλειστές πόρτες, ξεκίνησαν ένα πάρτι στα ΜΜΕ παρουσιάζοντας το κόμμα τους ως πλήρως αποτυχημένο. Με αποτέλεσμα ουδείς να αναλύει τις απώλειες της κυβερνητικής παράταξης (και πώς θα μπορούσε η αντιπολίτευση να τις καρπωθεί), αλλά να ασχολούνται με «δελφίνους», «γιδοβοσκούς» και κεντροαριστερές σαπουνόπερες.
Τέλος, τα όρια του ΣΥΡΙΖΑ φαίνονται κάθε φορά που προκύπτει είδηση που αφορά τον Αλέξη Τσίπρα ή κάποια εσωκομματική πρόταση που δεν αφορά τον πρόεδρό του. Ο ίδιος βέβαια έχει το ταλέντο να ερμηνεύει αβίαστα τα πράγματα μέσα από το φίλτρο της προσωπικής υπεροχής του. Και, τελικά, καλά κάνει. Είναι, ίσως, η μόνη οδός επιβίωσης στη χώρα μας.
