Την Κυριακή είναι η Γιορτή του Πατέρα. Υπάρχει, στα αλήθεια, πατέρας που την έχει κατά νου; Θα τη θυμηθεί αν κοιτάξει στα social. Εκεί αναρτούν φωτογραφίες του μπαμπά τους, αν και ο απώτερος σκοπός είναι να δείξουν πόσο χαριτωμένα μωρά υπήρξαν. Ο μέσος πατέρας δεν είχε ποτέ και καμιά έγνοια για το αν γιορτάζει μια Κυριακή τον χρόνο. Το πιθανότερο είναι να αισθάνεται αμήχανα. Αλλωστε οι περισσότεροι παίρνουν λουλούδια όταν έχουν και δύο μέτρα μάρμαρο από πάνω τους. Για τον πατέρα, που λέτε, δεν γράφτηκαν τραγούδια, τα πήραν όλα οι μάνες. Φαντάζεστε τον Καζαντζίδη να τραγουδάει για τον πατέρα του; Ναι, φυσικά. Λες και δεν υπήρξε εκείνος ο δόλιος πατέρας που τα κουτσόπινε στο καφενείο περιμένοντας γράμμα από τον μετανάστη γιο του. Θα μπορούσε, βέβαια, να γραφτεί κάποιο τραγούδι για τον πατέρα που σκάβει στου Βελγίου τις στοές και λιώνει στις φάμπρικες της Γερμανίας για να ταΐσει τα παιδιά, αλλά κανένας δεν μπήκε στον κόπο.

Ο άλλος φεύγει μετανάστης και τραγουδάει για τη δόλια τη μάνα του, την αγαπητικιά, την αδελφή του, το γεράνι, την καρδερίνα του. Για τον γέρο του ούτε λέξη. Σε έφαγαν τα στερεότυπα, πατέρα. Είσαι ο μόνος μέσα στο σπίτι που δεν του επιτρέπεται να κλάψει. Δεν στο απαγορεύει κάποιος, αρκεί που στο επιβάλλει ο εαυτός σου. Γιατί, είπαμε, είσαι σκληρός, βράχος ακλόνητος. Ενίοτε και άκαρδος. Οχι πως δεν υπάρχουν καθάρματα. Ανεύθυνοι που το σκάνε, κοινοί αλήτες, τσόγλανοι που κακοποιούν. Τους βλέπουμε συνέχεια. Κάθε μέρα. Αλλά, ρε γαμώτο, για κάποιον περίεργο λόγο δεν βλέπουμε και τους άλλους. Ας πούμε τον πατέρα που λιώνει επειδή δεν μπορεί να δώσει στα παιδιά του εκείνο που χρειάζονται. Που βλέπει τα όνειρά τους να του επιτίθενται σαν εφιάλτες. Ναι, αυτόν τον τύπο τον καταδικασμένο σε ισόβιο αίσθημα αποτυχίας, που τον χτυπάει σαν χταπόδι, επειδή δεν υπηρέτησε το πρότυπο ως όφειλε. Ούτε μιλάμε συχνά για τον πατέρα που πασχίζει να δει τα παιδιά του πάνω από ένα τείχος υψωμένο από μια άθλια μάνα με τη συνεργασία του νόμου.

Είναι ο ίδιος πατέρας που μια φορά την εβδομάδα προσπαθεί να τα βάλει με τα ψέματα και τα φυτεμένα λόγια στο κεφάλι των παιδιών του, μήπως και καταφέρει να μην τον μισήσουν. Που σπάει την πλάτη του κάνοντας τρεις δουλειές για να συντηρήσει δύο σπίτια. Αραγε είδατε ποτέ κάτι στην τηλεόραση για μπαμπάδες που μεγαλώνουν μόνοι τα παιδιά τους; Οχι, γιατί είναι άλλο το πρότυπο της μονογονεϊκής οικογένειας. Ναι, είναι στερεότυπα δεκαετιών και τα σπασμένα αιώνων πατριαρχίας. Τα λουστήκαμε και όταν συζητήθηκε το πλαίσιο της συνεπιμέλειας, ακούγοντας υστερικές φωνές που θεωρούσαν την πατρική ιδιότητα περίπου ως τεκμήριο ενοχής.

Μπαμπάς είναι να βγαίνεις στη σκηνή μαζί με την μπαλαρίνα κόρη σου, για να αναδείξεις τη χάρη της μέσα από την αγαρμποσύνη σου. Είναι να κρατάς τα δάκρυα μέσα στα μάτια, να μην τα αφήνεις να τρέξουν, αν και διδάσκεις στον δικό σου ότι και οι άνδρες κλαίνε. Είναι να του μαθαίνεις να οδηγεί και μετά να μην κοιμάσαι τα βράδια επειδή του έδωσες

το αυτοκίνητο.

Μπαμπάς είναι να γίνεσαι το δέντρο που θα πληγώσει η εφηβεία τους. Σταθερό, με ρίζες βαθιά στο έδαφος, αλλά κορμό χαρακωμένο. Να λες ότι είσαι μια χαρά, ενώ μέσα σου πεθαίνεις.

Μπαμπάς είναι και να αγωνιάς για το τι θα συμβεί όταν δεν θα είσαι εδώ. Να εκτιμάς ως τύχη αγαθή το να πεθάνεις ήσυχος για τα παιδιά σου. Μέρα που είναι, πείτε ένα ευχαριστώ στον μπαμπά σας. Ακόμα και αν λείπει, κοιταχτείτε στον καθρέφτη σας. Ειδικά οι άνδρες.

Είναι κάπου εκεί.