ΠΑΣΟΚ σε κύκλο εσωστρέφειας
Με την περιδίνηση του ΠΑΣΟΚ θα ασχοληθώ σήμερα, καθώς είναι μάλλον ένα φαινόμενο, case study το ονομάζουμε στα μέρη μου, στην εύανδρο Ηπειρο, το οποίο χρήζει μελέτης και ανάλυσης. Ποιο δηλαδή; Να εισέρχεται σε τέτοια βαθιά κρίση το τρίτο κόμμα στη Βουλή, έπειτα από μια αναμέτρηση όπως αυτή των ευρωεκλογών, κι όχι τα άλλα δύο τα οποία υπέστησαν βαρύτερες και πιο σοβαρές ήττες. Σαν έτοιμα από καιρό, σαν θαρραλέα (παράφραση από στίχο του Κ. Καβάφη στο ποίημα «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον» είναι αυτή), 4-5 στελέχη ζήτησαν αλλαγή ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ επειδή δεν επαληθεύτηκε – ή δεν επιτεύχθηκε – ο στόχος να βρεθεί το ΠΑΣΟΚ στη δεύτερη θέση των προτιμήσεων των ψηφοφόρων, πίσω από τη ΝΔ του Κυρ. Μητσοτάκη. Κι ας αύξησε την επιρροή του, έστω και λίγο. Προφανώς, δεν το έκριναν αρκετό. Θεμιτό. Αν χάνει ψηφοφόρους η ΝΔ, δεν καρπούται τη φθορά ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά χάνει κι αυτός, και δεν ενισχύεται αντιστοίχως το ΠΑΣΟΚ, η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στον πρόεδρό του Νίκο Ανδρουλάκη! Ο πρωτοφανής συλλογισμός προφανώς δεν αντέχει σε καμία λογική, αλλά προκειμένου για το ΠΑΣΟΚ πολλά είναι εκείνα που, αν και παράλογα, φαντάζουν λογικά. Η ουσία είναι ότι ο κύκλος εσωστρέφειας στον οποίο εισήλθε δυναμικά το κόμμα, λίγες μόνο ώρες μετά την οριστικοποίηση του εκλογικού αποτελέσματος, δείχνει ότι ένα άθροισμα συμπεριφορών, ύφους εξουσίας, αμετροέπειας, αλαζονείας και άκρατων μωροφιλοδοξιών απειλεί σοβαρά να ακυρώσει κάθε προσπάθεια για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστερής παράταξης. Και ως παρεπόμενο έχει τη διαιώνιση της παραμονής της ΝΔ στην εξουσία για πολλά χρόνια ακόμη…
Η κίνηση Κωνσταντινόπουλου…
Ο πρώτος που άνοιξε τον χορό της αμφισβήτησης του Νίκου Ανδρουλάκη, θέτοντας θέμα ηγεσίας, δύο μόλις 24ωρα μετά τις εκλογές, είναι ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος. Προξένησε σε κανέναν έκπληξη το γεγονός; Οχι. Οι γνωρίζοντες τα εσωτερικά του Κινήματος στοιχημάτιζαν 1.000 προς 1 ότι ο Κωνσταντινόπουλος θα έθετε θέμα ηγεσίας, ακόμη και αν ο Ανδρουλάκης κατάφερνε να επικρατήσει του Κασσελάκη στη μάχη για τη δεύτερη θέση. Διότι, ας πούμε, θα τα είχε καταφέρει με χαμηλότερο ποσοστό από αυτό που θα εθεωρείτο ικανοποιητικό για να σταθεί απέναντι στον Μητσοτάκη στις επόμενες εκλογές. Οχι, πολύ περισσότερο, τώρα που δεν πέτυχε τον στόχο του. Ηταν δεδομένο λοιπόν ότι θα εκδηλωνόταν άμεσα η κίνηση Κωνσταντινόπουλου. Αλλά το «γιατί» έχει σημασία. Υπάρχει ένα μπόλικο παρασκήνιο πίσω από την προβληματική σχέση του με τον Ν. Ανδρουλάκη, που δεν έχει απαραίτητα πολιτικά χαρακτηριστικά. Αυτοί οι δυο ήταν αυτό που λέμε «κολλητοί». Πιο «κολλητοί» δεν γίνεται. «Αυτοκόλλητοι», που λένε και οι πιτσιρικάδες. Ιδια κοψιά, ίδιο ύφος, ίδιο στυλ και τόσα πολλά, κοινά βιώματα…
…και η εκδίκηση
Στα πρώτα βήματα του Ανδρουλάκη να δημιουργήσει μηχανισμό μέσα στο ΠΑΣΟΚ για να μπορέσει εν συνεχεία να διεκδικήσει την ηγεσία του κόμματος, ο Κωνσταντινόπουλος ήταν κεντρικό γρανάζι. Δίπλα. Συνεργάτης και συμμέτοχος. Φίλοι από την εποχή της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ πορεύτηκαν μαζί για πάρα πολλά χρόνια. Μέχρι τις παραμονές των εκλογών του 2023. Οταν έγινε γνωστή η σύνθεση του ψηφοδελτίου του ΠΑΣΟΚ στην Αρκαδία. Η συμπερίληψη στο ψηφοδέλτιο ενός παράγοντα της περιοχής ονόματι Β. Γιαννακούρα, που στο παρελθόν είχε «παίξει» με τον δεξιό περιφερειάρχη Τατούλη, θεωρήθηκε από τον Κωνσταντινόπουλο ως μαχαιριά στα πλευρά. Οτι ο Ανδρουλάκης πήγαινε να του τη «φέρει», να τον πετάξει εκτός Βουλής. Η άλλη πλευρά ισχυριζόταν ότι με τον Γιαννακούρα υποψήφιο απλώς ήθελε να ενισχύσει περαιτέρω το ψηφοδέλτιο της Αρκαδίας. Διηγούνται ότι μεταξύ των δύο έγιναν ομηρικοί καβγάδες. Δεν κατέληξαν πουθενά αλλού, παρά στην πλήρη διακοπή των σχέσεών τους. Σχέσεις που δεν βελτιώθηκαν, ακόμη και όταν ο Ανδρουλάκης έχρισε τον Κωνσταντινόπουλο αντιπρόεδρο της Βουλής. Και κάπως έτσι ήρθε η επιστολή, με τίτλο «παραιτήσου», αλλά πίσω από τις λέξεις βρισκόταν το επίθετο «Γιαννακούρας».
Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται πάντα κρύο…
Η ενόχληση του Παπανδρέου…
Ο δεύτερος που ακολούθησε τον Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλο στο συρτό – καλαματιανό «παραιτήσου, αρχηγέ» ήταν ο Νίκος Παπανδρέου. Και η δική του σχέση με τον Ανδρουλάκη, προβληματική. Από καιρό. Από πριν από τις εκλογές, εκείνου. Συγκεκριμένα, από τον Δεκέμβριο του 2021, όταν ο Ανδρουλάκης εκλέχθηκε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Ο Παπανδρέου περίμενε ότι, εκλεγόμενος ο Ανδρουλάκης στην ηγεσία του κόμματος, θα αποχωρούσε από την Ευρωβουλή, ώστε να καταλάβει εκείνος τη θέση του – στις ευρωεκλογές του 2019 ο Παπανδρέου είχε καταταγεί τρίτος, πίσω από τον Ανδρουλάκη και την Εύα Καϊλή. Παρά τις επανειλημμένες οχλήσεις του προς τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ να παραιτηθεί από ευρωβουλευτής, ο τελευταίος για λόγους που δεν είναι απολύτως ευκρινείς ακόμη και σε πολλούς άλλους μέσα στο ΠΑΣΟΚ, που πίστευαν ότι πρέπει να παραιτηθεί αμέσως από την Ευρωβουλή προκειμένου να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στην ανασυγκρότηση του κόμματος, δεν το έπραξε. Αποχώρησε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μόλις τον περασμένο Σεπτέμβριο και αφού είχε εισέλθει ως αρχηγός του ΠΑΣΟΚ στην ελληνική Βουλή.
…και το δικό του κρύο πιάτο
Ο Παπανδρέου είχε θεωρήσει αυτή τη στάση του Ανδρουλάκη προσβλητική. Ασεβή προς τον ίδιο και προς τον αδερφό του, τον Γιώργο. Στους Παπανδρέου, γενικά. Και φυσικά το κλίμα στη σχέση τους όλο αυτό το διάστημα ήταν από κακό έως… χειρότερο δεν γίνεται. Εφτασε όμως σε εκρηκτικά επίπεδα την περασμένη Τρίτη. Με μια αφορμή που ανταποκρίνεται απολύτως στο κλασικό «περί όνου σκιάς». Ο Ανδρουλάκης κάλεσε τους τρεις νεοεκλεγέντες ευρωβουλευτές του κόμματος – τον Παπανδρέου, τον Γ. Μανιάτη και τον Σ. Αρναούτογλου – για να οργανωθούν ενόψει των νέων καθηκόντων τους στην Ευρωβουλή. Εκεί ανακοίνωσε την απόφασή του να θέσει επικεφαλής της… τριάδας τον καθηγητή Γιάννη Μανιάτη. Ο Παπανδρέου εξερράγη. Ηταν πρώτος με διαφορά σε ψήφους στις εκλογές. Ζήτησε αυτός να είναι επικεφαλής, δικαιωματικά αφού έλαβε τις περισσότερες ψήφους. Περιγράφεται ότι στην έντονη αντιπαράθεσή του με τον Ανδρουλάκη μίλησε υποτιμητικά για τον Μανιάτη και διεκδίκησε ως το τέλος την «επίζηλη» θέση, χωρίς αποτέλεσμα. Το «εγώ αποφασίζω» του Ανδρουλάκη ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής Παπανδρέου. Ισως και όλων των Παπανδρέου. Ακολούθησε το (προφανώς «δουλεμένο» από μέρες) άρθρο με γενικό τίτλο «Ανδρουλάκη, παραιτήσου», το οποίο ΔΕΝ ΗΤΑΝ εν αγνοία του Γιώργου.
«Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται πάντα κρύο…» (δις)
Παράσταση – φάρμακο
Για σήμερα δεν θα προτείνω βιβλίο, θα προτείνω θέατρο, και τι θέατρο. Επιθεώρηση. Σαν αυτές του παλιού καλού καιρού, τότε που στα κηποθέατρα της Αθήνας, τα γεμάτα γαζίες και γιασεμί, μαζευόταν ο κόσμος για να δροσιστεί και να γελάσει, ξεφεύγοντας από την γκρίζα καθημερινότητα. Στο Αλσος λοιπόν, στο ομώνυμο θέατρο, ο δικός μας Σταμάτης Φασουλής συγκέντρωσε, σαν τους άλλοτε «εκλέκτορες» της Εθνικής Ελλάδος, μια μεγάλη ομάδα ηθοποιών, κυρίως του μουσικού θεάτρου, και δημιούργησε μια παράσταση που δεν αξίζει απλώς να δεις, όχι. Οφείλεις και να τη… συστήσεις σε άλλους δέκα, που λέει ο λόγος, αν θέλεις να πετύχεις στη ζωή σου, να είσαι τυχερός και να κερδίσεις και τον πρώτο αριθμό του λαχείου (όπως έλεγαν και εκείνα τα σημειώματα του Αγίου Φανουρίου, που κυκλοφορούσαν τον περασμένο αιώνα από χέρι σε χέρι!).
Ο πολυτάλαντος Σταμάτης, εκτός από τη σκηνοθεσία της παράστασης, έχει γράψει και αρκετά κείμενά της, με εκείνο το ιδιότυπο, σαρκαστικό και συνάμα κοφτερό σαν μαχαίρι χιούμορ που τον διακρίνει. Τα υπόλοιπα είναι της φίλης μου και «γειτόνισσας» στα «ΝΕΑ» Πέπης Ραγκούση και των Β. Νάση και Μανίνας Ζουμπουλάκη. Η μουσική είναι του Σταμάτη Κραουνάκη, που για να τη γράψει άφησε, για λίγο, τα πάθη του με τον ΣΥΡΙΖΑ…
Ονόματα ηθοποιών δεν θα παραθέσω, όπως ανέφερα προηγουμένως, με μια «Εθνική Ελλάδος» μοιάζει ο θίασος. Θα αναφέρω μόνο τον τίτλο της παράστασης, «Τότε, τώρα, πάντα», και το συνήθως απαραίτητο σε αυτές τις περιπτώσεις «όσοι πιστοί προσέλθετε». Πέμπτη με Κυριακή είναι οι παραστάσεις…
