Συμβαίνουν και εις Παρισίους: ο μακαρίτης Ζακ Σιράκ πριν γίνει πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας είχε διατελέσει για 20 χρόνια (1977-1995) δήμαρχος της γαλλικής πρωτεύουσας, όντας ταυτόχρονα πρόεδρος του γκωλικού κόμματος και κατά καιρούς πρωθυπουργός κιόλας – συνηθίζεται εκεί τα υψηλά κομματικά στελέχη να είναι και δήμαρχοι σε χωριά ή πόλεις, ώστε όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση να έχουν κάτι να διοικούν, να μη χάνουν τη φόρμα τους.

Ο κύριος Δούκας ξεκινάει ανάποδα: ήταν ως πέρυσι καθηγητής, αποφάσισε να ασχοληθεί επαγγελματικά με την πολιτική, εξελέγη δήμαρχος, θέλει να γίνει πρόεδρος του ΠαΣοΚ. Γιατί όχι; Στον στίβο που κάθε φορά διαλέγει κανείς να διακριθεί, δικαιούται να θέλει να είναι πρώτος, δεν υπάρχει κάτι κακό σε αυτό.

Το μόνο ζήτημα που ίσως υπάρχει είναι ότι,  όπως διαπιστώσαμε και στις ευρωεκλογές, λιγοστεύουν συνεχώς αυτοί που ενδιαφέρονται να παρακολουθήσουν τους ευγενείς αγώνες των πολιτικών μας. Είναι σίγουροι στο ΠαΣοΚ, ο νυν πρόεδρος και οι διεκδικητές της θέσης του, ότι θα προσέλθουν στις κάλπες τουλάχιστον 205.000 ψηφοφόροι, όπως και πριν 2,5 χρόνια, τον Νοέμβριο του 2021;

Μήπως είναι κάπως αυτοχειριαστικό, κάπως σαν ομαδικό χαρακίρι, να δοκιμάζεις τόσο συχνά τις αντοχές και την αισθητική του πλήθους; Καμιά φορά, αγριεύει το πλήθος.

Βεβαίως, για τον όποιο νικητή δεν έχει καμιά σημασία αυτό: στον β’ γύρο των δημοτικών εκλογών πέρυσι, στην Αθήνα υπήρξε αρνητικό ρεκόρ, ψήφισε μόλις το 27% των εγγεγραμμένων, πολύ λιγότεροι και από τις φετινές ευρωεκλογές όπου ψήφισε το 40% – αλλά τι σημασία έχει; Ο κύριος Δούκας είναι δήμαρχος σήμερα έστω και αν στον πρώτο γύρο των δημοτικών εκλογών είχε λάβει μόλις 20.000 ψήφους.

Ο κύριος Γερουλάνος, το 2019 είχε λάβει 27.000 ψήφους – άρα δεν δικαιούται και αυτός να είναι υποψήφιος; Υποθέτω κάτι αντίστοιχο μπορούν να επικαλεστούν και τα 10 περίπου στελέχη του ΠαΣοΚ που ως τώρα φάνηκα διαθέσιμα να συμμετάσχουν στην ευγενή άμιλλα για τη θέση του προέδρου.

Αν μάλιστα καθιερωθεί το ΠαΣοΚ αναλώνει έναν πρόεδρο κάθε 2,5 χρόνια, επειδή –με την εξαίρεση του Παύλου Γερουλάνου και του Νίκου Παπανδρέου και αν αποκλείσουμε τις εκπλήξεις–  οι υποψήφιοι πρόεδροι είναι σαραντάρηδες και κάτω, έχουν όλοι περιθώριο να γίνουν πρόεδροι ως τα 70 τους.

Μήπως να κανόνιζαν να έριχναν κλήρο κάθε 2 χρόνια, να χωρέσουν και άλλοι άξιοι συναθλητές; Ή μήπως να ορίσουν μια και καλή αλφαβητική σειρά διαδοχής; Έτσι θα αποφευχθεί και ο κίνδυνος να μειώνονται οι φίλαθλοι στις κερκίδες των ευγενών αγώνων για την προεδρία.

Τελευταία Νέα