Αναζήτηση
Αν κατάλαβα από τα προκαταρκτικά, με την Κεντροαριστερά (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό…) ασχολούνται καλοκαιριάτικα δύο κατηγορίες συμπολιτών μας.
Πρώτον, όσοι δεν έχουν να κάνουν κάτι καλύτερο σε περίοδο θερινής χαλάρωσης και πριν φύγουν διακοπές. Κουβέντα να γίνεται.
Δεύτερον, όσοι ψάχνουν καμία δουλειά για το φθινόπωρο διότι τα μαγαζιά τους έχουν πέσει έξω κι ο χειμώνας προμηνύεται βαρύς.
Είδα χθες πως στη συζήτηση αναμείχθηκε και ο Παππάς (όχι ο μπασκετμπολίστας, ο «13-0») που έχει καταδικαστεί ομόφωνα από το Ειδικό Δικαστήριο για «παράβαση καθήκοντος».
Πάλι καλά, θα μου πείτε. Εδώ ο Κουφοντίνας αρθρογραφεί για τη «φοβική, διατεταγμένη, ταξική» Δικαιοσύνη («ΕφΣυν», 10/5) και λύνει το Μεσανατολικό («ΕφΣυν», 12/6).
Οι υπόλοιποι παρακολουθούμε τη φασαρία, όσο το επιτρέπουν ο καύσωνας και η μπάλα. Κι άλλωστε κανένα πάρτι δεν τελειώνει πριν εμφανιστεί στην πίστα ο Γιώργος.
Εμφανίστηκε. Κι έδωσε οδηγίες για το «προοδευτικό μέτωπο» στη Γαλλία (17/6).
Θα τραβήξει πολύ αυτό; Ελπίζω όχι.
Και το ελπίζω διότι πέρα από τη φαιδρότητα των πραγμάτων η κουβέντα κάνει ζημιά στην ίδια την Κεντροαριστερά – ό,τι κι αν σημαίνει ο χαρακτηρισμός, με όποιους κι αν καλύπτει…
Η ίδια η διαδικασία άλλωστε είναι ανυπόληπτη. Υπάρχει περίπτωση να εμπιστευτεί σοβαρός άνθρωπος μια παράταξη όπου τσακώνονται τι δουλειά θα κάνει ο Θεοχαρόπουλος;
Αντιθέτως, θα είχαμε δείγματα σοβαρότητας αν τα κόμματα παραμέριζαν τους αργόσχολους και τους σουλατσαδόρους που τα περιτριγυρίζουν για να ασχοληθούν με την ουσία της πολιτικής.
Αν δηλαδή τραβούσε κάθε κόμμα τον δρόμο του με όποιον αρχηγό θέλει προσπαθώντας να κάνει τη δουλειά του όσο νομίζει καλύτερα. Κι αν κάποτε χρειαζόταν να συνεννοηθούν μεταξύ τους θα το έκαναν στο μέτρο του δυνατού. Τόσο απλό και τέλος φασαρίας.
Τώρα φτάσαμε να συζητούμε καλοκαιριάτικα για τις φιλοδοξίες του Κασσελάκη και τα παράπονα του Ανδρουλάκη. Ελεος.
Παρακάμπτω μάλιστα διάφορους άσχετους συμπολίτες μας που παπαγαλίζουν ότι χρειάζεται «ένα Επινέ», χωρίς να ξέρουν ούτε πού είναι το Επινέ, ούτε ποιοι μαζεύτηκαν εκεί, ούτε για ποιο λόγο πήγαν, ούτε τι έκαναν.
Η πικρή αλήθεια είναι πως ελάχιστα νοιάζονται για την Κεντροαριστερά ή τη χώρα.
Εναν ρόλο ψάχνουν οι περισσότεροι, πρωταγωνιστικό κατά προτίμηση, μικρομέγαλο στην ανάγκη. Μυρίστηκαν μοιρασιά και μπήκαν στην ουρά.Στην πολιτική όμως οι ρόλοι δεν απονέμονται. Κερδίζονται. Πρώτα στη συνείδηση και την εμπιστοσύνη του κόσμου.
Υστερα φυσικά στην ψήφο του.
Λυπάμαι δηλαδή, αλλά κάστινγκ νταραβεριτζήδων δεν προβλέπεται στη δημοκρατία.
Και ευτυχώς.
