Η ενδοοικογενειακή βία δεν αρχίζει και τελειώνει στην άσκηση σωματικής βίας. Είναι μια κακοποιητική κατάσταση που θυματοποιεί σε πολλαπλά επίπεδα το άτομο που τη βιώνει. Με ψυχικό τραυματισμό που συνήθως εμπεριέχει ντροπή, δυσκολία παραδοχής ακόμα και σε οικείους του (πόσο μάλλον σε «ξένους»), τον φόβο της έκθεσης στον κοινωνικό περίγυρο, ακόμα και ενοχές. Η επούλωση των τραυμάτων των θυμάτων θέλει πολύ χρόνο, βοήθεια και δουλειά κι είναι πιθανό να επηρεάσει το υπόλοιπο της ζωής τους.
Στην περίπτωση των υποθέσεων που φτάνουν στη Δικαιοσύνη, τα χρόνια και οι διαδικασίες που απαιτούνται ώσπου να φτάσουν (αν φτάσουν) στη στιγμή της δικαίωσης είναι, πολύ συχνά, από μόνα τους εξουθενωτικά, όταν το θύμα καλείται να αναβιώνει ξανά και ξανά την κακοποίησή του. Σημαντικό, δε, είναι να αναγνωρίζουμε πως όσο λιγότερο προνομιούχο είναι το θύμα τόσο πιθανότερο είναι να έχει να αντιμετωπίσει θέματα επιβίωσης, στέγασης, ιατρικής μέριμνας, νομικής αρωγής.
Αυτά δεν πρέπει, φυσικά, να αποτρέπουν κανέναν άνθρωπο από το να διεκδικεί τη ζωή του, τη σωματική ακεραιότητά του, τα δικαιώματά του. Ωστόσο αν κάνουμε ότι δεν βλέπουμε τα προβλήματα και μόνο τα ρίχνουμε στα θύματα (με ευκολίες του τύπου «γιατί δεν έφυγε;»), τότε δεν μπορούμε να αναζητήσουμε και να απαιτήσουμε τις θεραπείες τους. Και κάπου εδώ πρέπει να ξεκινήσουμε από κάποιες που δεν κοστίζουν. Και βασικά την εξής μια: την αλλαγή αντιμετώπισης των υποθέσεων αυτών από τα ΜΜΕ.
Τα τελευταία χρόνια, με δυσκολίες και αντιστάσεις, τα ΜΜΕ έχουν δείξει μια αυξημένη ευαισθητοποίηση για την ενδοοικογενειακή και έμφυλη βία. Τη συζητούν περισσότερο. Υποθέσεις όμως όπως αυτή που βλέπουμε να εκτυλίσσεται τις τελευταίες ημέρες μπορεί να εξάπτουν το κοινωνικό αίσθημα αλλά δεν παροτρύνουν τα θύματα να κοινοποιήσουν τη δική τους κακοποίηση, λαμβάνοντας υπόψη ότι ένα τραυματισμένο άτομο μπορεί να μην αντέχει στην ιδέα ότι θα δει τη ζωή του στα μανταλάκια. Κάποτε, βλέπετε, λέγαμε (σωστά) ότι η κοινωνικά επιβεβλημένη σιωπή είναι το μεγάλο εμπόδιο στην αντιμετώπιση του φαινομένου και τώρα φλερτάρουμε με το άλλο άκρο. Τέλος, ευθύνη φέρει μαζί με τον δημοσιογραφικό κόσμο και μέρος του νομικού κόσμου. Διότι αν θες να λέγεσαι «συλλειτουργός της Δικαιοσύνης», καλό είναι να εκπέμπεις και το ανάλογο μήνυμα στην κοινωνία.
