Η έκκληση που απηύθυναν χθες τέσσερις καθηγητές για την «ανασύνθεση του προοδευτικού χώρου», που θα συνοδευτεί από την επιλογή ενός κοινού υποψηφίου για την πρωθυπουργία, αποτυπώνει μια γενικότερη αγωνία για το μέλλον της Κεντροαριστεράς μετά τα αρνητικά αποτελέσματα των ευρωεκλογών. Ο Κασσελάκης το έχει πάρει προσωπικά και απειλεί όσους τον αμφισβητούν ότι δεν έχει πρόβλημα να αφήνει κάθε τόσο την καρέκλα, να προσφεύγει στην κρίση του «λαού» (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) και να επανεκλέγεται. Ο Ανδρουλάκης ετοιμάζεται να σηκώσει τα γάντια που του πέταξαν και να διεκδικήσει νέα εντολή για ένα «ισχυρό διψήφιο ποσοστό» (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό). Δεν πάει άλλο, λένε οι καθηγητές, πρέπει να συγκροτηθεί ένας νέος προοδευτικός πόλος.

Ο στόχος αυτού του πόλου είναι αυτονοήτως η κατάκτηση της εξουσίας. Οι καθηγητές όμως προχωρούν λίγο παραπάνω. Μιλούν για την ανάγκη να ανατραπεί «το σημερινό καθεστώς της υποτέλειας, του πελατειασμού, της διαπλοκής, της υπονόμευσης των δημόσιων αγαθών, της κατασπατάλησης των ευρωπαϊκών πόρων, της συρρίκνωσης της πολυφωνίας, της υποβάθμισης του κράτους δικαίου». Εχω συνηθίσει την ευκολία με την οποία ορισμένοι χαρακτηρίζουν μια εκλεγμένη κυβέρνηση «καθεστώς». Κατανοώ τις περισσότερες από τις προαναφερόμενες κατηγορίες, ιδιαίτερα την υποβάθμιση του κράτους δικαίου. Αλλά τι εννοούν άραγε οι καθηγητές όταν μιλούν για «υποτέλεια»; Δεν είναι λίγο βαρύς αυτός ο χαρακτηρισμός;

Δύσκολο, για πολλούς λόγους, να αναφέρονται σε οικονομικά συμφέροντα. Το πιθανότερο – αλλά μπορεί φυσικά να κάνω λάθος – είναι ότι εννοούν τη στάση της Ελλάδας απέναντι στους πολέμους στην Ουκρανία και τη Γάζα. Πρόκειται δηλαδή για τη γνωστή κριτική ότι ο Πρωθυπουργός κάνει ό,τι του λένε οι ΗΠΑ και η ΕΕ και ότι η ελληνική κυβέρνηση, αντί να πάρει σαφή θέση υπέρ της Ουκρανίας και του Ισραήλ, θα έπρεπε να παίξει διαμεσολαβητικό ειρηνευτικό ρόλο και να μην αφήνει τον Ερντογάν να αλωνίζει.

Η αλήθεια είναι ότι ο Γιώργος Γεραπετρίτης (χρόνια του πολλά!) θα μπορούσε να εκφράσει καμιά φορά τη δυσφορία του για τη σφαγή των Παλαιστινίων, όπως κάνουν, αμήχανα έστω, Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες (άρα σε ποιους είναι υποτελής;). Το να πιστεύει όμως κανείς ότι αυτό θα χάλαγε τον ύπνο του Νετανιάχου μάλλον δείχνει σύγχυση ως προς τον γεωπολιτικό ρόλο της Ελλάδας. Με την Ουκρανία τα πράγματα είναι ακόμη σαφέστερα: ο ισχυρισμός ότι η Αθήνα δεν θα έπρεπε να τη στηρίζει ολόθερμα (και με όπλα), αλλά να εργάζεται για την «ειρήνη» (δηλαδή τη συνθηκολόγηση του θύματος της εισβολής και την παράδοση μέρους της επικράτειάς του) είναι εντελώς τραμπικού, ή ορμπανικού, χαρακτήρα. Οσο για τον Ερντογάν, το ότι πατάει σε δύο βάρκες αποτελεί μάλλον ένδειξη έλλειψης αρχών και τυχοδιωκτισμού παρά παράδειγμα προς μίμηση.

Οπότε λάθος κάνω, κάτι άλλο πρέπει να εννοούν οι καθηγητές όταν μιλούν για «υποτέλεια». Μια μέρα θα το εξηγήσουν.

Τελευταία Νέα