Ο Μανώλης Χριστοδουλάκης υπέταξε το εγώ του στα θέλω της κοινωνίας, όπως μας είπε εις άπταιστον πασοκική. Αφού το κατάφερε –γιατί χρειάζεται προσπάθεια να το πετύχεις, δεν είναι απλό – γύρισε προς τον Χάρη Δούκα και τον ρώτησε: Πάμε, Χάρη; Πάμε, του απάντησε ο Χάρης και το αποτέλεσμα ήταν η διασκεδαστική φωτογραφία που δημοσιεύτηκε στα σόσιαλ.
Σε αυτή βλέπουμε τους δύο άνδρες πανομοιότυπα ντυμένους, με σκούρο μπλε παντελόνι, μαύρη ζώνη, λευκό πουκάμισο ανοιχτό στον λαιμό και τα μανίκια ανεβασμένα. Στέκονται ο ένας δίπλα στον άλλον, κοιτάζονται στα μάτια και χαμογελούν. Στο βάθος βλέπουμε δέντρα, φυλλωσιές και πρασινάδα, που μάλλον συμβολίζουν το ΠΑΣΟΚ. Για να είμαι ακριβής όμως, οι δυο τους δεν στέκονται τελείως δίπλα. Ο Χάρης στέκεται λίγο πιο μπροστά από τον Μανώλη, ώστε η προοπτική να μειώνει κάπως τη μεγάλη διαφορά ύψους μεταξύ των δύο. Γι’ αυτό και η φωτογραφία κόβεται λίγο πάνω από τα γόνατα. Τα χέρια τους δεν ξέρουν τι να τα κάνουν και τα έχουν να κρέμονται στο πλάι. Αυτή είναι η λεπτομέρεια, κατά τη γνώμη μου, που κάνει τόσο αμήχανη και στημένη την πόζα τους. Προσωπικά, θα προτιμούσα να κρατούν ο ένας το χέρι του άλλου.
Να θυμίσω μόνο ότι η προστακτική «πάμε!» ήταν το σύνθημα του ΓΑΠ στις εκλογές του 2009, τις οποίες το ΠΑΣΟΚ κέρδισε με το αδιανόητο για τα σημερινά δεδομένα ποσοστό του 43,92%. Πού πήγαμε όλοι μαζί ύστερα από αυτό είναι γνωστό: στη χρεοκοπία και τη χειρότερη δεκαετία της περιόδου από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Αλλά ο Μανώλης Χριστοδουλάκης ήταν μικρός τότε για να τα θυμάται αυτά, ήταν μόλις 23 ετών.
Αυτοί οι δύο, λοιπόν, πηγαίνουν πέρα στην τιμή και την πεποίθησή τους, για να παραφράσω τον ποιητή· αλλά δεν τους βλέπω να φτάνουν μακριά. Ο κ. Δούκας βιάζεται υπερβολικά και κάνει σοβαρά λάθη, τα οποία όχι μόνο τον εκθέτουν ηθικά, αλλά θέτουν υπό αμφισβήτηση και τις όποιες ικανότητές του. Η περίπτωση της απευθείας ανάθεσης, ύψους 30.000 ευρώ, στην Κατερίνα Μπατζελή είναι μια τέτοια περίπτωση.
Η πρώην υπουργός της κυβέρνησης ΓΑΠ μπορεί να είναι η καλύτερη οικονομολόγος στον κόσμο για το έργο που της ανέθεσε απευθείας ο δήμαρχος (την παροχή εξειδικευμένων υπηρεσιών οικονομολόγου στην παρακολούθηση συγχρηματοδοτούμενων προγραμμάτων του δήμου). Ωστόσο στην τρέχουσα κρίση ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ η κυρία Μπατζελή έχει πάρει θέση από νωρίς κατά του Νίκου Ανδρουλάκη. Δεν είναι παρεξηγήσιμη η σύμπτωση να της δίνει τη δουλειά ο δήμαρχος; Βεβαίως είναι, γι’ αυτό και η κυρία Μπατζελή δήλωσε ότι δεν πρόκειται να υπογράψει τη σύμβαση. Το κάνει επειδή αντιλαμβάνεται – εκ των υστέρων έστω – το μεμπτό της υπόθεσης. Ο δήμαρχος πώς δεν το αντιλαμβάνεται; Απάντηση δεν έχω, πάντως δεν το αντιλαμβάνεται. Διότι, αν το αντιλαμβανόταν, θα προσπαθούσε να το κρύψει. Αλλά οι απευθείας αναθέσεις δεν κρύβονται, δημοσιεύονται στη Διαύγεια και προφανώς ο δήμαρχος το γνώριζε. Επομένως, το πιθανότερο είναι ότι δεν είχε συνείδηση του ηθικού προβλήματος που προκαλούσε η απευθείας ανάθεση.
Αναρωτιέμαι λοιπόν αν τέτοια γκάφα προκύπτει από αθωότητα ή μήπως από υπεροψία. Ο λόγος είναι η απάντηση που έδωσε ο κ. Δούκας, όταν ρωτήθηκε από τον Νίκο Σοφιανό του ΚΚΕ, στο Δημοτικό Συμβούλιο της περασμένης Τετάρτης, αν σκοπεύει να κρατήσει και τον δήμο, στην περίπτωση που θα διεκδικήσει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. «Είμαι εδώ», απάντησε ο δήμαρχος, «δουλεύω και θα είμαι δήμαρχος με οποιαδήποτε εξέλιξη και θέλω εδώ να συζητάμε όπως συζητάμε και να αφήσουμε τα πολιτικά. Να μην πολιτικοποιούμε τα θέματα, για να μπορούμε να έχουμε αποτέλεσμα». Μα, ποιος πολιτικοποιεί το θέμα, ο κ. Σοφιανός που απλώς ρωτάει ή ο δήμαρχος που έχει βάλει πλώρη για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ με μια ορμή που φτάνει στα όρια της θρασύτητας; Δουλεύει ο δήμαρχος, χαίρομαι που μας το λέει, αλλά μη μας δουλεύει κι από πάνω! Στην ίδια απάντησή του διαπιστώνουμε, επιπλέον, το τεράστιο μέγεθος της αυτοπεποίθησής του. Ναι, μπορεί και δήμαρχος να είναι ο κ. Δούκας, μπορεί και αρχηγός του ΠΑΣΟΚ να είναι, μη σας πω ότι μπορεί και τη θερμοκρασία να ρίξει…
