Στο ΠΑΣΟΚ δεν θέλησαν τον υπερικανό Ευάγγελο Βενιζέλο, αλλά δεν θέλουν και τον μη επαρκή (κατά την άποψή τους) Ανδρουλάκη. Τι θέλουν; Και με ποια κριτήρια; Κάποιοι εκ των ένδον μου λένε: μην ακούς που επαινούν τώρα, αναδρομικά, τον Αντρέα, κατά βάθος ούτε καν εκείνον άντεχαν. Βγάλε άκρη. Αλλά και με βάση ποιο μήνυμα; Καταρχήν όλοι ψάχνουν ακόμα να ερμηνεύσουν το μήνυμα – ενώ το 50% των μη ψηφισάντων δήλωσε ότι απείχαν διότι είχαν δουλειά τη μέρα των εκλογών (δηλαδή απλώς πήγαν για μπάνιο).
Ισως, δηλαδή, να μην υπάρχει καν κάποιο ερμηνεύσιμο μήνυμα. Κάτι που να εξηγείται λογικά, αλλά έτσι κι αλλιώς ο ανορθολογισμός οργιάζει – όταν, για παράδειγμα οι αγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ βγάλανε πρόεδρο τον ουρανόθεν Κασσελάκη. Οπότε τρέχα γύρευε τώρα να βρεις το μήνυμα ενός απρόβλεπτου κόσμου, τι θέλει να υπονοήσει μια ασύμβατη σύνθεση ψηφοφόρων που δεν ξέρουμε αν ψηφίζει σοβαρά, ορμονικά, ή με βάση τα ζώδια. Ουδείς γνωρίζει τη σχετική κρυπτογραφία και την παρασημαντική του καθενός κι ούτε υπάρχει κοινός κώδικας. Το δήθεν μήνυμα ίσως να είναι μια δική μας αφαίρεση, μια άστοχη κατασκευή με ανομοιογενή υλικά. Μια μπουζουριέρα που νοηματοδοτείται εκ των υστέρων, κατά βούληση και από πώς συμφέρει στον καθένα.
Και πώς να ερμηνεύσεις τις ψυχές όσων ήταν στον ΣΥΡΙΖΑ όταν, πέραν του Κασσελάκη, ένα ποσοστό τους ονειρεύεται πάλι για αρχηγό κάποιον που έχασε πέντε εκλογές σερί – πώς να πάρεις στα σοβαρά κάποιο μήνυμα που θα εκπέμπονταν από αυτή την πλευρά; Ποιος θα έπαιρνε για δικηγόρο του έναν πρώην καλό επαγγελματία, αλλά μετά κατά συρροήν χασοδίκη; Πόση πτωχεία υπάρχει στον χώρο και ποιο εγγυημένο μήνυμα μπορεί αυτός να εκπτερώσει;
Σκέφτεσαι απλώς πως ίσως υπάρχει ένα μήνυμα μη μηνύματος, πως δηλαδή ένα μέρος των ψηφοφόρων απλώς προτίμησε την ξαπλώστρα απ’ την κάλπη, διότι «δεν υπήρχε διακύβευμα» κι αυτό (η αποχή) συνέβη αναλογικά στα κόμματα κι όχι ότι μεταβλήθηκαν οι προτιμήσεις – ίσως μόνο σε ένα ελάχιστο, αμελητέο ποσοστό. Μάλλον αυτό συνέβη. Δηλαδή τίποτα το ουσιώδες, που ωστόσο πυροδότησε αυτόν τον κατοπινό πανζουρλισμό, διότι οι εν ενεργεία αρχηγοί (όπως και οι επίδοξοι) αφού δεν κατάλαβαν τους ψηφοφόρους πριν απ’ την κάλπη, γιατί να μπορούν να τους καταλάβουν μετά; Το λογικό είναι γενικώς να μην καταλαβαίνουν τίποτε, αλλού να είναι ο παπάς κι αλλού τα ράσα του. (Υπάρχουν κι άλλες, χρήσιμες δουλειές, εκτός της πολιτικής, ρε παίδες).
Και, βλέποντάς το αλλιώς, τι σοβαρό μήνυμα να λάβεις και να εξηγήσεις, όταν προηγούνται σε ψήφους ο ένδοξος κύριος Αυτιάς, η κυρία Γαλάτω (πού να σφίξουν και τα γάλατα), η κ. Κουντουρά (εξ αποστασίας) και ο κύριος Αλαφροκάνταρος – σε ποια βάση σοβαρότητας να εξετάσεις το δύστυχο το μήνυμα και το αν, γενικότερα, έχουμε, πια, καμιά ελπίδα ως έθνος; Ο Ντεμπόρ έλεγε πως το ίδιο το μέσο είναι το μήνυμα, αλλά δεν ξέρουν ποιο είναι, πλέον, το μέσο, ή αν υπάρχουν πολλά μέσα κι έξω που θολώνουν τον χρησμό, αν χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά και απέσβετο το λάλον ύδωρ.
Μην ψάχνουμε για μήνυμα. Εξάλλου, ποιο το νόημα, όταν οι κανονικές εκλογές είναι σε τρία χρόνια και ως τότε ποιος ζει και ποιος πεθαίνει. Μέχρι τότε, ζωή να έχουμε, οι διαθέσεις του κόσμου θα έχουν αλλάξει δέκα χιλιάδες φορές, ανάλογα με τη συγκυρία και θα έχει γυρίσει ο ντουνιάς ανάποδα άλλες τόσες. Διότι, γέροντα, καταλαβαίνεις τι θα πει τρία χρόνια πολιτικός χρόνος; Πόσοι θα έχουν παραδώσει πινακίδες ως τότε και πόσοι θα έχουν γεννηθεί, ή ενηλικιωθεί (τουλάχιστον τυπικά) διότι Ελληνες αεί παίδες; Το σημερινό μήνυμα είναι αυριανό ανέκδοτο και οι αυριανοί αρχηγοί μπορεί να αποδειχτούν χειρότεροι απ’ τους σημερινούς. Ποιος εγγυάται το καλύτερο; Και μπορεί ο Ανδρουλάκης να είναι κάπως δυσκίνητος, αλλά δεν διακρίνεται και καμιά άλλη πιο λαμπρή προσωπικότητα στον χώρο – αλλιώς θα την ξέραμε, δεν θα την ξέραμε; Και βέβαια ο Ανδρουλάκης φάνηκε έτσι λόγω και του ότι ήταν σπασμωδικά υπερκινητικός (επί ματαίω) ο Κασσελάκης, οπότε κρίθηκε συγκριτικά (αλλά μάλλον κατ’ επίφαση) ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, κάτι που ίσως είναι ελαφρώς άδικο.
Γενικώς όλα αυτά τα περίεργα συμβαίνουν διότι ουδείς μπορεί να ερμηνεύσει τον χρησμό και διότι ο χρησμός είναι σκοτεινός, διφορούμενος, καρκινικός και αόριστος, γεγονός που δίνει την ευκαιρία στον καθένα να βλέπει αυτό που θέλει να δει. Που ήθελε από πριν να δει. Το μήνυμα είναι αινιγματικό για τους περισσότερους και τα ποσοστά πολύ υπαινικτικά – εκτός ορισμένων που έμειναν ξεκάθαρα με την παπάντζα στο χέρι. Αλλά έχουμε δρόμο ακόμα – τρία χρόνια.ΑΆπειρο χρόνο για να επαναλαμβάνουν κάποιοι τις ίδιες κοινοτοπίες, τις παλιές κασέτες, τα ίδια κλισέ και να φτιάχνουν πάλι λαϊκά μέτωπα και πολιτικές κακαβιές με μπαγιάτικα, λιμνίσια ψάρια.
Το μήνυμα. Ποιο είναι, μάντη Κάλχα, το μήνυμα; Πολύς μηνυμαλισμός έπεσε και καμιά πειστική ερμηνεία, ενώ το μισό πολιτικό φάσμα πάσχει. Η Αριστερά υποφέρει από γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση, ενώ στο ΠΑΣΟΚ ποιανού το σπίτι καίγεται, ποιανού μαντρί καπνίζει. Κι ήρθαν και οι καθηγητές να προτείνουν ενιαίο μέτωπο-περιστερώνα με τη στέγη προς τα κάτω.
