Η μια πλευρά δεν μιλάει καθόλου, σχεδόν επιδεικτικά επιλέγει να αγνοεί τη συζήτηση που διεξάγεται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ – έχει όμως προσωπικότητες «του στενού πυρήνα» που τηρούν εντελώς διαφορετική στάση. Η άλλη πλευρά μιλάει πάρα πολύ, με διαρκείς αναρτήσεις, ακόμα και όταν απουσιάζει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Στο εσωτερικό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι απολύτως ξεκάθαρο πως πόλεμος υπάρχει: αναλόγως ποια πλευρά ρωτάς, την προεδρική ή των «87» που υπέγραψαν την «ανταρσία» απέναντι στον Στέφανο Κασσελάκη, θα περιγράψουν τη σύγκρουση ως μια μάχη μεταξύ δημοκρατικών διαδικασιών και συγκεντρωτικής διοίκησης, παλιού και νέου, προοδευτικής ανανέωσης και κομματικής επετηρίδας, πολιτικής υπόστασης και λαϊφστάιλ, αδιαμεσολάβητης επαφής με τη βάση και στελεχών που έπαψαν να ακούν τους ψηφοφόρους τους. Στη μέση, βρίσκεται ένα κόμμα σε δύσκολη οικονομική θέση, μια ιστορική εφημερίδα που χάνει την καθημερινή της έκδοση και η προοπτική ενός καταστατικού συνεδρίου τον ερχόμενο Οκτώβριο, το οποίο, αν γίνει όπως το οραματίζεται ο έκτος όροφος της Κουμουνδούρου, αλλάζει την οργανωτική και στελεχιακή φυσιογνωμία του κόμματος – ενδεχομένως, ακόμα και το όνομά του.
Ο Τσίπρας
Τα στελέχη που πρόσκεινται στον Αλέξη Τσίπρα, αλλά και όσα διαφωνούν με τις ραγδαίες αλλαγές που έχουν συντελεστεί και συνεχίζουν να συντελούνται στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουν πρόθεση να αμφισβητήσουν τη θέση του Κασσελάκη – όχι ενδεχομένως επειδή δεν θα το ήθελαν, αλλά και γιατί η πρόσφατη νομιμοποίηση από το τελευταίο συνέδριο δεν θα διευκόλυνε μια διαδικασία βάσης. Η υπογραφή του τελευταίου κειμένου-παρέμβαση, στο οποίο ο Κασσελάκης καλείται να «ανοίξει» τη λειτουργία του κόμματος, με πιο τακτικές συνεδριάσεις οργάνων ειδικά για τις μεγάλες αποφάσεις, αλλά και να πάρει μεγαλύτερες πρωτοβουλίες για τη σύγκλιση των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς από αυτές που έχει εξαγγείλει, λειτουργεί ως μέσο πίεσης – υπενθυμίζει στον Κασσελάκη πως «διαιρετικές τακτικές, απολύσεις και στοχοποιήσεις στελεχών, επειδή διατυπώνουν την άποψή τους, είναι μακριά από την κουλτούρα διαλόγου ενός δημοκρατικού κόμματος», μια έμμεση αναφορά στις περιπτώσεις Θανάση Θεοχαρόπουλου και Γιώργου Τσίπρα. Αυτές οι κινήσεις των διαφωνούντων είναι δείγμα πως δεν έχουν σκοπό να κάτσουν με τα χέρια σταυρωμένα, διεκδικώντας θέση στο τραπέζι των αποφάσεων για τις εξελίξεις εντός του κόμματός τους, επιβάλλοντας, υπό μια έννοια, στον Κασσελάκη να τους περιλαμβάνει περισσότερο, και στη λογική της λογοδοσίας. Δεν είναι λίγοι αυτής της πλευράς, άλλωστε, που εκτιμούν πως για το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, το οποίο δεν θεωρούν καλό, το κύριο βάρος της ευθύνης έχει ο ίδιος ο Κασσελάκης, καθώς η καμπάνια έγινε στα μέτρα του και καθ’ υπόδειξή του.
Ο Κασσελάκης
Πηγές του περιβάλλοντος Κασσελάκη σχολιάζουν αυτές τις μέρες πως «ποτέ δεν φοβήθηκε τον διάλογο», ενημερώθηκε για τις υπογραφές προτού αυτές φτάσουν στη γραμματέα Ράνια Σβίγγου και έσπευσε να ανακοινώσει ημερομηνίες για τη συνεδρίαση των οργάνων στις 4/7 (Πολιτική Γραμματεία) και 7/7 (Κεντρική Επιτροπή). Το δικό του αφήγημα, ωστόσο, βασίζεται κυρίως στην ανανέωση: δημοσιοποίησε την κακή οικονομική κατάσταση του κόμματος (με υπόνοιες για «μαύρο χρήμα» και στον ΣΥΡΙΖΑ που «μάζεψαν» από την Κουμουνδούρου) λίγες ώρες αφότου μαθεύτηκαν οι δύο απολύσεις πολιτικών στελεχών που κατείχαν θέση συνεργάτη του, ενώ ζήτησε έκτακτη εισφορά από μέλη ΚΕ και βουλευτές δίνοντας ο ίδιος 20.000. Στο άκουσμα της είδησης της «ανταρσίας» των «87», μια «από τα κάτω» διαδικτυακή μερίδα ακολούθων του, ανώνυμων και επώνυμων, που μιλούσαν για κομματικό πραξικόπημα, ξεκίνησαν συλλογή υπογραφών για τη στήριξή του με το τρόπο που εκείνος προτιμάει, «αδιαμεσολάβητα». Και αυτά, προαναγγέλλοντας τις μεγάλες τομές του καταστατικού συνεδρίου που θα διαμορφώσουν έναν άλλο κομματικό μηχανισμό, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για νέες ομάδες στελεχών που βγαίνουν μπροστά (με ανακοινώσεις think-tank) και άλλες, παλαιότερες, που ενδεχομένως εκπαραθυρώνονται ενόψει Οκτωβρίου.
Οι θέσεις μάχης που λαμβάνουν όλες οι πλευρές αυτές τις μέρες, ελλείψει ευθείας αμφισβήτησης του προσώπου του Κασσελάκη, αφορούν τον δρόμο που οδηγεί στο καταστατικό συνέδριο και στα εκεί δεδομένα. Συμπέρασμα; Η επόμενη μεγάλη μάχη, ακόμα κι αν αποφευχθεί αυτήν την εβδομάδα των οργάνων, είναι βέβαιο πως θα δοθεί το φθινόπωρο. Κι εκεί, αυτός που επιλέγει να μη μιλάει αναπόφευκτα θα κληθεί να πάρει θέση – το τι θα κάνει τελικά, είναι άλλη ιστορία.
