Η κριτική που γίνεται στον κύριο Χάρη Δούκα για την απόφασή του να διεκδικήσει την προεδρία του ΠΑΣΟΚ λίγους μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του δημάρχου Αθηναίων, χωρίς να είναι εντελώς άδικη, έχει κάποια στοιχεία προκατάληψης: του καταλογίζεται ότι δεν τιμά την επιλογή του από τους ψηφοφόρους του δήμου ενώ ο Δούκας δεν έχει σκοπό να παραιτηθεί από δήμαρχος – το έχει ξεκαθαρίσει. Επίσης ο δήμαρχος της πρωτεύουσας της χώρας είναι πολιτικός παράγοντας: όταν ο κύριος Κώστας Μπακογιάννης κέρδισε τον Δήμο της Αθήνας τον πρόβαλαν ως διάδοχο του κύριου Κυριάκου Μητσοτάκη στη ΝΔ περίπου οι ίδιοι που ξεσπαθώνουν εναντίον του Δούκα σήμερα.

Ούτε είναι παράξενο ένας δήμαρχος να θέλει να διεκδικήσει την αρχηγία ενός κόμματος: αν η περίπτωση του Ζακ Σιράκ είναι λίγο παλιότερη, είναι πιο πρόσφατες οι περιπτώσεις του Φραντσίσκο Ρουτέλι και του Ματέο Ρέντσι. Ο πρώτος διεκδίκησε αρχηγίες και κυβερνητικές θέσεις όντας δήμαρχος Ρώμης κι ο δεύτερος έκανε το ίδιο ενώ ήταν δήμαρχος Φλωρεντίας: και οι δύο είναι κεντροαριστεροί. Αν στην περίπτωση του Δούκα υπάρχει κάτι το αξιοσημείωτο είναι ότι αν μετρούσε το προσωπικό του όφελος (και είχε μια πραγματικά πιο οργανωμένη στρατηγική για να ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ και της Κεντροαριστεράς) τώρα δεν θα έκανε τίποτα πέρα από γενικές πολιτικές παρεμβάσεις. Διότι τη δεδομένη στιγμή οι πιθανότητες να βγει κερδισμένος είναι λίγες. Ακόμα κι αν επικρατήσει στις εσωκομματικές του ΠΑΣΟΚ όποτε κι αν γίνουν. Οι εσωκομματικές δίνουν νίκες, δεν εξασφαλίζουν όμως τίποτα πέρα από ένα διάστημα κομματικής αρχηγίας. Τα κατάφεραν σε ανάλογες και ο κύριος Νίκος Ανδρουλάκης και ο κύριος Στέφανος Κασσελάκης. Και;

Ο Δούκας δεν έπρεπε να κάνει σήμερα τίποτα για έναν λόγο: διότι έτσι όπως είναι το τωρινό σκηνικό στον χώρο της Κεντροαριστεράς όλοι οι εσωστρεφείς παρόντες μοιάζουν να δουλεύουν για έναν απόντα. Ο Δούκας θα μπορούσε χωρίς να εκτεθεί να είναι σε δύο χρόνια από τώρα η λύση σε ένα σχήμα που θα προέκυπτε από μια πολιτική συμφωνία των κομμάτων του χώρου – και των τωρινών κι όσων δεν αποκλείεται να δημιουργηθούν. Μια τέτοια συμφωνία, αν ποτέ υπάρξει, θα βασίζεται σίγουρα στην ανάγκη να βρεθεί ένας επικεφαλής που αποκλείεται να είναι αρχηγός κόμματος: λίγη γνώση της ιστορίας των ευρωπαϊκών συνασπισμών το κάνει κατανοητό. Διεκδικώντας την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ ο δήμαρχος βγάζει τον εαυτό του εκτός κάδρου, ενώ αν καθόταν ήσυχα θα μπορούσε πριν από τις επόμενες εκλογές να είναι ο εκλεκτός της ιστορίας. Σήμερα, αν κερδίσει την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, θα είναι απλά ένας από τους αυριανούς συνομιλητές που θα ψάχνουν μια λύση, αν δεν την κερδίσει θα είναι ένας που έχει ηττηθεί σε εσωκομματικές: κανείς ηττημένος δεν μπορεί να είναι αύριο αρχηγός ενός τέτοιου συνασπισμού.

Ο Δούκας έπρεπε να κάνει κάτι απλό: να εκμεταλλευτεί τα δύο επόμενα χρόνια για να δείξει ότι είναι ένας καλός δήμαρχος. Εκλογικές διαδικασίες προ διετίας δεν προβλέπονται. Με την όρεξη που έχουν για καβγάδες και στο ΠΑΣΟΚ και στον ΣΥΡΙΖΑ μέσα στη διετία είναι πιθανό να έχουμε κι άλλες διαιρέσεις: να εμφανιστεί π.χ. ένα κόμμα Τσίπρα κ.λπ. Το να μπει κάποιος στο πολιτικό αυτό ναρκοπέδιο μου φαίνεται κουταμάρα – ειδικά όταν μπορεί από μια υπεύθυνη θέση, όπως αυτή του δημάρχου, να δείξει ικανότητες. Εχω την υποψία ότι ο Γερουλάνος, ο Ανδρουλάκης, η Γιαννακοπούλου, ο Χριστοδουλάκης θα ήθελαν να είναι στη θέση του Δούκα. Γιατί το «αρχηγός του ΠΑΣΟΚ» όπως και το «αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ» είναι ρόλοι κατώτεροι του δημάρχου της Αθήνας. Για την ακρίβεια είναι ρόλοι. Ενώ το «δήμαρχος» είναι αξίωμα.