Ως χθες το απόγευμα ήμουν αισιόδοξος ότι ο «Εθνικός Συναγερμός» δεν θα αποκτούσε απόλυτη πλειοψηφία στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση. Επομένως, ήταν το συμπέρασμά μου, αφού το ποσοστό του δεν αυξήθηκε μετά τις ευρωεκλογές – υπέστη και μικρή μείωση μάλιστα–,εξάντλησε την ορμή του. Έφθασε στην κορυφή που μπορούσε να φθάσει, θα αρχίσει η φθορά, με πρόσχημα το ερώτημα «ποιος φταίει που δεν κατακτήσαμε την πλειοψηφία», θα άρχιζαν τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών –όπως καληώρα βλέπουμε σε εμάς εδώ– και το κόμμα θα έφθανε αποδυναμωμένο αν όχι διασπασμένο στις επόμενες κρίσιμε εκλογές, τις προεδρικές του 2027.
Βεβαίως, το αισιόδοξο σκεπτικό μου είχε και μία ακόμη πιο αισιόδοξη προϋπόθεση: το «Νέο Λαϊκό Μέτωπο», το μακρονικό κέντρο συν κάτι λίγοι γκωλικοί που έχουν απομείνει, θα σχημάτιζαν κυβέρνηση και θα στέκονταν στου ύψος των περιστάσεων, δεν θα προσπαθούσαν να επωφεληθούν και να εξυπηρετήσουν προσωπικές ή κομματικές φιλοδοξίες.
Αλλά χθες το απόγευμα, το πρωτοσέλιδο στον ιστότοπο της Monde είχε τεράστιο «οκτάστηλο» τίτλο «Ο Εμανουέλ Μακρόν προετοιμάζεται ήδη για μια συγκατοίκηση με το RN πριν ακόμη γίνουν γνωστά τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών». Η εφημερίδα εξηγούσε πως στην κορυφή του κράτους έχει επικρατήσει η προοπτική απόλυτης ακροδεξιάς πλειοψηφίας και ο πρόεδρος τοποθετεί ανθρώπους σε κρίσιμες θέσεις, χρησιμοποιώντας το δικαίωμα διορισμού που διαθέτει.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, δεν χάθηκε η ορμή των ακροδεξιών, χάθηκε το κουράγιο των ρεπουμπλικανών: είτε δεν θα σπεύσουν ξανά στις κάλπες, είτε δεν θα υπάρξουν επαρκείς συμφωνίες «πριμοδότησης του καλύτερου» μεταξύ Αριστεράς-Μακρονικών και η Ακροδεξιά θα κερδίσει, παρά το γεγονός ότι την Κυριακή η ιστορική συντηρητική «Φιγκαρό» –που δυστυχώς κατάντησε να στηρίζει Λεπέν– προέβλεπε 240-280 έδρες, 10 λιγότερες από την απόλυτη πλειοψηφία.
Γνωρίζουμε όμως ότι εκεί στο Μέγαρο των Ηλυσίων κάθε άλλο παρά αλάνθαστοι είναι – ας ελπίσουμε λοιπόν ότι είναι λάθος η πρόβλεψή τους για συγκατοίκηση, ότι η δημοκρατική-ρεπουμπλικανική Γαλλία θα αντισταθεί και θα κερδίσει. Αλλιώς, μας περιμένουν μεγάλα δεινά και ας αναλογιστούμε μόνο ότι αυτά θα προκύψουν επειδή το εκλογικό σύστημα δίνει το δικαίωμα της κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας σε κόμματα που συγκεντρώνουν μόλις 33,5%.
Όπως περίπου συμβαίνει και σε μας: το 37,5% δίνει πλειοψηφία. Αισθάνονται περιχαρείς για τούτο διάφοροι καλών προθέσεων υπερασπιστές των ισχυρών μονοκομματικών κυβερνήσεων, που δεν κατανοούν ότι το πρόβλημα δεν είναι η «κακιά στιγμή» που κερδίζουν οι κακοί αλλά ότι τα πλειοψηφικά συστήματα, καλλιεργώντας την αντιπαλότητα και όχι τη συνεργασία, όπως τα αναλογικά εκλογικά συστήματα, δημιουργούν τις προϋποθέσεις να εμφανιστούν οι κακές στιγμές των ακραίων ρήξεων.
