Αναζήτηση
Aς αρχίσουμε από τα βασικά: τα δύσκολα παραμονεύουν. Το πρώτο βήμα ναι μεν λέει κάτι, σε συνδυασμό πάντα με την εικόνα, αλλά ας μην υπερβάλλουμε όπως συνήθως συμβαίνει με την μπασκετική κοινότητα ή με όσους χαϊδεύουν τα αυτιά των διοικητικών της Ομοσπονδίας.
Το εμπόδιο της Δομινικανής Δημοκρατίας παραήταν χαμηλό για να προβληματίσει τον «Γιάννη και τα άλλα παιδιά». ‘Η μήπως, το τελευταίο δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα και καλύτερο είναι να δούμε τι ακριβώς παρακολουθήσαμε το βράδυ της Τετάρτης;
Ολοι είχαν απορία για το πώς θα εμφανιστεί στο παρκέ ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Σε τι κατάσταση θα είναι ύστερα από μήνες που είχε να αγωνιστεί, αν οριστικά ξεπέρασε τα όποια ζητήματα τραυματισμών. Και είναι αλήθεια ότι το προηγούμενο διάστημα δεν έβγαινε προς τα έξω μια …τρέλα για τη συμμετοχή όχι του Αντετοκούνμπο, ούτε ένιωσες πως πιεζόταν ο σούπερ σταρ ώστε να δηλώσει ετοιμοπόλεμος.
Με απλά λόγια, όλα κύλησαν ομαλά, εντάχθηκε στην ομάδα όταν έπρεπε, το σύνολο έμαθε να λειτουργεί ακόμη και χωρίς τον κατά πολλούς κορυφαίο παίκτη του κόσμου, σκορ έδιναν όλοι όσοι βρίσκονταν στη διάθεση του Σπανούλη.
Πρόκειται, ίσως, για μια αλυσίδα από μικρά μυστικά του κόουτς της εθνικής ομάδας. Ο Σπανούλης έχει μπόλικα να κάνει ακόμη, πορεύεται όμως με την πεποίθηση πως ανήκει στους καλύτερους, έχει αντίληψη των καταστάσεων και για το πώς πρέπει να χειριστεί τα αποδυτήρια, εμπνέει και προσφέρει σιγουριά στους παίκτες και παράλληλα επιβάλλει με τον δικό του τρόπο ένα στυλ παιχνιδιού απόλυτα συνυφασμένο με τις αρχές του. Αποτέλεσμα; Ένα όργιο πάσας, συνολικά 29 ασίστ καταγράφηκαν και θα ήταν ασφαλώς περισσότερες αν δεν έτρεχαν συνέχεια στον αιφνιδιασμό οι Ελληνες διεθνείς και αν δεν κυνηγούσαν καταστάσεις «ένας με έναν». Αυτές οι τελικές πάσες έδωσαν ένα ωραιότατο 52 % στα τρίποντα, ήτοι 16/31 εύστοχα.
Κυρίως ελεύθερα σουτ ήταν και με τέτοιους ρυθμούς έγιναν σκόρερ οι (συνήθως) δύστοκοι Καλάθης (2/3 τρ.), Γουόκαπ (3/6 τρ.), Χαραλαμπόπουλος (2/2 τρ.). Το αν κυριάρχησε ο Γιάννης σε όλους τους τομείς, φανερά για όσα πρεσβεύει πλέον η εθνική ομάδα δεν είναι το μείζον. Το μήνυμα εστάλη σε όλους και μάλιστα από όλους. Όχι, δεν θα είναι καλύτερη χωρίς τον Αντετοκούνμπο.
Αλίμονο αν ειπωθεί μια αναλήθεια. Απλά, δεν ψάχνουν όλοι τον σταρ της ομάδας όπως σε προηγούμενα τουρνουά, δεν τον πνίγουν οι απαιτήσεις για «νίκες σε κάθε ματς», οπότε δίχως τα συγκεκριμένα βάρη βγάζει τον καλύτερό του εαυτό. Διψασμένος να προσφέρει και να ανταποδώσει την αγάπη και την εκτίμηση που λαμβάνει σε κάθε του βήμα.
Αλλά ναι, αυτό που είδαμε απέναντι στη Δομινικανή Δημοκρατία, αυτό που εμφάνισε και καμάρωνε ο Βασίλης Σπανούλης, δεν ήταν μια «ομάδα του Γιάννη». Επρόκειτο για μια ομάδα με… πυρηνικό όπλο τον Γιάννη!
