Είναι κάποια πράγματα που δεν μπορείς να τα φαντασθείς όσο ζωηρή (ή νοσηρή) φαντασία κι αν έχεις. Η πραγματικότητα αποδεικνύεται πολύ πιο ευφάνταστη, ενίοτε δε και πιο σαδιστική και προβοκατόρισσα. Για παράδειγμα, αν πριν από έναν χρόνο μάς περιέγραφε κάποιος αυτό που συμβαίνει σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ, θα τον παίρναμε στο ψιλό. Θα του λέγαμε «Καλό το παραμύθι σου αλλά έχει πολλούς δράκους». Θα μας φαινόταν σαν κάτι που ξεπερνά ακόμη και τα όρια ταινίας πολιτικής φαντασίας. Ελα όμως που, τελικά, τα καλύτερα σενάρια τα γράφει η ζωή.
Διότι πού να φανταστεί κάποιος ότι στην κούρσα διαδοχής του Αλέξη Τσίπρα θα έμπαινε σφήνα και κάποιος Στέφανος, άρτι αφιχθείς από την Γκόλντμαν Σακς, ξεκάλτσωτος και με ρούχα δύο νούμερα μικρότερα; Που το πιο «δυνατό» του σημείο θα ήταν ο σύζυγός του Τάιλερ (τον οποίον, ως γνωστόν, θα ξαναπαντρευτεί με κρητικό γλέντι) και η σκυλίτσα του η Φάρλι; Οτι αυτή η «σφήνα» θα αποκτούσε κοινό, θα κέρδιζε τις εσωκομματικές εκλογές και θα «ξεκάλτσωνε» το κόμμα που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί την ελληνική Αριστερά; Τουλάχιστον ως προς τα διαπιστευτήρια και τη διαχείριση των συμβόλων της.
Και κάπως έτσι ο Στέφανος Κασσελάκης, μέσα σε έναν χρόνο, έστειλε τη φαντασία μας στα σκουπίδια. Την ξεπάστρεψε. Μαζί με την Αριστερά. Και τι δεν έκανε; Πρώτα απ’ όλα «αγόρασε» το κόμμα ή, τουλάχιστον, έτσι συμπεριφέρεται. Και μάλιστα σε τιμή ευκαιρίας. Παρεάκια, προγραφές, απολύσεις και συνεδριάσεις στο σπίτι του στις Σπέτσες. Το «εγώ» και το «μου» να είναι δομικό συστατικό στον λόγο του. Η λέξη «ΣΥΡΙΖΑ» να βγαίνει σιγά σιγά από το κάδρο. Η σηκωμένη γροθιά στα μπουζούκια, ο κομπασμός για την περιουσία του (εδώ πρέπει να μπουν και κάποια ερωτηματικά) και η επίδειξη του πανάκριβου διαμερίσματός του. Τα πηγαινέλα με κοντά σορτσάκια με αποτέλεσμα να έχουμε δει τα μπούτια του Κασσελάκη περισσότερες φορές από τα μπούτια του Πάνου Μιχαλόπουλου στις ταινίες του ’80. Και επειδή όλα αυτά δεν καταγράφηκαν στις κάλπες του περασμένου Ιουνίου, άρχισε η εσωκομματική λάσπη στον ανεμιστήρα.
Από κει και πέρα η «ταινία» απεμπολεί κάθε πολιτικό χαρακτηριστικό της και γίνεται φαρσοκωμωδία. Ή ιλαροτραγωδία. Ή «μαύρη» κωμωδία. Ή σκέτη τραγωδία. Εξαρτάται από ποια πλευρά στέκεσαι όπως έλεγε κάποτε και ένας κάποιος Αλέξης. Ναι μωρέ, αυτόν που τώρα ο Κασσελάκης τον κατηγορεί για μαύρο χρήμα το οποίο λέει ότι κυκλοφορούσε στον ΣΥΡΙΖΑ πριν γίνει κόμμα «του» και με το οποίο πληρώνονταν τα τρολ – των προηγούμενων πάντα. Ούτε στο διαζύγιο Τόλη Βοσκόπουλου – Τζούλιας Παπαδημητρίου τέτοια καρφώματα.
Εν τω μεταξύ, στα κομματικά όργανα επιβλήθηκε σιγή ιχθύος και άρχισαν να βαρούν τα άλλα, τα βιολιά και τα νταούλια. Και όσοι δεν χορεύουν στους ρυθμούς του αρχηγού Στέφανου, τα κουβαδάκια τους και σ’ άλλη παραλία. Αιφνιδιαστικό λουκέτο στο καθημερινό φύλλο της «Αυγής», συρρίκνωση με προοπτική κλεισίματος στον ραδιοφωνικό σταθμό Στο Κόκκινο και μπαμ και μπουμ οι κουμπουριές. Μέχρι και ο «καλός στρατιώτης Σπίρτζης» σου λέει, «βγήκε στο βουνό» και ανταλλάσσει διαδικτυακές βολές με τον κασσελακικό στιχουργό Νίκο Μωραΐτη. Ε ρε γλέντια, που λέει και ο φίλος μας ο Καραγκιόζης.
Αδιαμεσολάβητα
Η χαριστική βολή όμως βρήκε εμένα. Αυτές οι αδιαμεσολάβητες, προσωπικές συναντήσεις που καθιέρωσε ο πρόεδρος Στέφανος κάθε Πέμπτη, πέντε με οκτώ, με διαδικτυακό κάλεσμα στο οποίο βεβαίως και ουδεμία αναφορά στον ΣΥΡΙΖΑ υπήρχε, με τελείωσαν. Δεν ξέρω πώς πήγε η χθεσινή πρεμιέρα, διάβασα ότι εκδηλώθηκε μεγάλο ενδιαφέρον, αλλά εγώ έχω άλλες απορίες.
Πόση ώρα κρατάει η κάθε συνάντηση; Υπάρχει όριο; Γίνεται κεκλεισμένων των θυρών; Επιβάλλεται dress code; Εξασφαλίζεται η εχεμύθεια; Ο χώρος κλιματίζεται; Μπορούμε να συζητήσουμε και τα ερωτικά μας; Και το κυριότερο, σε τρατάρουν κάτι; Εναν καφέ ξέρω γω; Ενα κοκτέιλ, ένα Απερολ; Τώρα με τον καύσωνα, ένα παγωτό ίσως; Εστω και με στέβια. Και κάτι αλμυρούτσικο από δίπλα, ένα ξηροκάρπι ας πούμε;
Πέρα από την πλάκα, το γέλιο, σε αυτήν την περίπτωση, έχει πικρή επίγευση. Η τσιρκοποίηση ενός κόμματος κάνει κακό γενικά στην πολιτική. Και, στην πραγματικότητα, μία απορία έχω. Οι εναπομείναντες κομματικοί χειροκροτητές του Κασσελάκη αισθάνονται καλά;
