Ποδηλατοδρόμοι στην Αττική αλλά μόνο για αναψυχή…

Διάβασα και παρακολούθησα τις στομφώδεις και πομπώδεις ανακοινώσεις για την υπογραφή της σύμβασης του έργου «Αθηναϊκή Ριβιέρα, Αστικός Περίπατος».  Η σύμβαση προβλέπει ότι μέχρι το φθινόπωρο του 2025 θα υλοποιηθεί στο παραλιακό μέτωπο της Αττικής, ο ενοποιημένος ποδηλατόδρομος και πεζοδρόμος συνολικού μήκους 18 χιλιομέτρων, που θα ενώνει την Αθηναϊκή Ριβιέρα από το Μοσχάτο μέχρι τη Βουλιαγμένη.

Μάλιστα σε σχετική ανάρτηση-ανακοίνωση της Περιφέρειας Αττικής επισημαίνεται πως πρώτος στόχος του έργου είναι «η δημιουργία ενός ποιοτικού, λειτουργικού και αισθητικού άξονα, που θα προωθεί τη βιώσιμη κινητικότητα με την ευρύτερη αξιοποίηση του ποδηλάτου ως εναλλακτικού μέσου μετακίνησης». Λαμπρή η εκδήλωση με την παρουσία του Πρωθυπουργού, υπουργών, δημάρχων και επισήμων αλλά λυπάμαι η ουσία λιγοστή.

Θα εξηγήσω το γιατί.

Πώς επιτυγχάνεται η προώθηση της βιώσιμης κινητικότητας και η αξιοποίηση του ποδηλάτου ως εναλλακτικού μέσου μετακίνησης όταν αυτός ο ποδηλατόδρομος είναι εξώφθαλμα μόνο για αναψυχή;

Γνωρίζετε ότι ουδείς από τους Δήμους από τους οποίους θα διέρχεται ο ποδηλατόδρομος (Καλλιθέας,  Παλαιού Φαλήρου, Αλίμου, Ελληνικού, Γλυφάδας, Βάρης – Βούλας – Βουλιαγμένης) δεν διαθέτει και δεν έχει προβλέψει έστω ένα υποτυπώδες δίκτυο ποδηλατόδρομων μέσα στα όρια των εν λόγω πόλεων; Ούτε βέβαια σύνδεση του σχεδιαζόμενου ποδηλατόδρομου με άλλα σημεία ενδιαφέροντος. Με ποιον τρόπο λοιπόν προωθείται η αξιοποίηση του ποδηλάτου ως εναλλακτικό μέσο μετακίνησης;

Σκεφτείτε επίσης ότι για να φτάσει κάποιος με ασφάλεια στον ποδηλατόδρομο των 18χλμ θα πρέπει να διανύσει πολλά χιλιόμετρα με το ποδήλατο στα…χέρια με ό,τι κινδύνους συνεπάγεται αυτό ή στη σχάρα του αυτοκινήτου. Υποθέτω ότι δεν εννοείτε αυτό Βιώσιμη Κινητικότητα ή αξιοποίηση του ποδηλάτου ως μέσου μετακίνησης.

Εύλογα επίσης αναρωτιέται κανείς γιατί τόση πρεμούρα για την υλοποίηση αυτού του ποδηλατόδρομου και όχι για την υλοποίηση του ποδηλατόδρομου  Γκάζι – Κηφισιά (επίσης μήκους 18χλμ), γνωστός και ως βόρειος ποδηλατικός άξονας που έχει μείνει για χρόνια «παγωμένος»; Γιατί δεν υπάρχει η ίδια σπουδή για εκείνον τον ποδηλατόδρομο που περνάει από πυκνοκατοικημένες περιοχές του Λεκανοπεδίου (Κέντρο Αθήνας, Κυψέλη, Πατήσια, Ν. Ιωνία, Μαρούσι) και είναι βέβαιο ότι θα συνέβαλε στη βελτίωση του κυκλοφοριακού και στην αξιοποίηση του ποδηλάτου;

Επίσης, μία ακόμη απορία είναι γιατί δίνεται προτεραιότητα σ’ αυτές τις περιοχές, του παραλιακού μετώπου, για την κατασκευή ενός ποδηλατόδρομου και όχι σε περιοχές του Κέντρου της Αθήνας και των προαναφερόμενων προαστίων και συνοικιών που υποφέρουν από την ατμοσφαιρική ρύπανση;

Και στο τέλος τέλος όταν το Παρίσι και άλλες ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις κατασκευάζουν εκατοντάδες χιλιόμετρα ποδηλατόδρομων μέσα στα Κέντρα των πόλεων δίπλα σε λεωφόρους με στόχο να βελτιώσουν το περιβάλλον και να καταπολεμήσουν την κλιματική κρίση, εμείς γιατί είμαστε αλλού ντ’ αλλού; Γιατί φτιάχνουμε ποδηλατόδρομους μόνο για αναψυχή, ενώ γνωρίζουμε όλοι ότι ελάχιστα μπορούν να προσφέρουν στο περιβαλλοντικό αποτύπωμα;