Καλλιστεία

Το παράδοξο με τη διαδικασία που παρακολουθούμε στο ΠΑΣΟΚ είναι ότι όλοι οι υποψήφιοι λένε πάνω-κάτω τα ίδια. Δυσκολεύεσαι να βρεις σοβαρές αποκλίσεις στις θέσεις τους. Ο καθένας τους διαφέρει βέβαια κατά το προσωπικό ύφος, αλλά στο «όραμα» που παρουσιάζουν στους ψηφοφόρους δεν βλέπει κανείς διαφορές. Χρησιμοποιώ τον συγκεκριμένο όρο, επειδή παρατηρώ ότι ο κάθε υποψήφιος αρχηγός μιλά κυρίως για το πώς φαντάζεται το κόμμα στο μέλλον. Και, φυσικά, όλοι το φαντάζονται με τον ίδιο τρόπο: δυνατό, κυρίαρχο, αυτόνομο, φιλολαϊκό, γαλαντόμο και καραμπουζουκλίδικο. Λογικό δεν είναι, αφού ο διαγωνισμός γίνεται σε επίπεδο ευσεβώς πόθων; Από την ώρα όμως που όλοι τους ουσιαστικά παίζουν την ίδια κασέτα, γιατί δεν τολμά κανείς τους να εξηγήσει ευθέως γιατί ο ίδιος θα ήταν καλύτερος από τους συνυποψηφίους του; Γιατί, αν κατεβαίνεις στον κόσμο και του λες να σε ψηφίσει για αρχηγό, σημαίνει ότι οπωσδήποτε θεωρείς τον εαυτό σου καλύτερο από τους άλλους διεκδικητές. Διαφορετικά, για ποιον λόγο να το κάνεις; Για να πηγαίνεις στον κόσμο και να τους λες ότι δεν είσαι ο καλύτερος, αλλά να σε ψηφίσουν; Αυτό όμως συμβαίνει στο ΠΑΣΟΚ και, υπό το πρίσμα αυτό, η υπόθεση μοιάζει  περισσότερο με καλλιστεία.

Πάντως, το χειρότερο σενάριο για το ΠΑΣΟΚ είναι και το πιθανότερο, με τα δεδομένα ως έχουν τώρα. Το χειρότερο, εκτιμώ, θα είναι να επανεκλεγεί ο σημερινός αρχηγός, γιατί δυσκολεύομαι να φανταστώ πώς θα συνυπάρξει στο μέλλον με όσους τον αμφισβήτησαν τόσο έντονα. Ούτε επίσης μπορώ να φανταστώ τους αμφισβητίες να μετακομίζουν αλλού, διότι για τους περισσότερους δεν υπάρχει το αλλού. Ούτε βέβαια θα μπορούσαν ποτέ να φτιάξουν όλοι μαζί κάτι δικό τους, εκτός του ΠΑΣΟΚ, γιατί αν είχαν τη δυνατότητα να συνεννοηθούν και να συμφωνήσουν σε μια κοινή πλατφόρμα, θα το είχαν κάνει και δεν θα έμπαιναν στην κούρσα ο καθένας μόνος του και για λογαριασμό του εαυτού του. Απλά πράγματα. Συνεπώς, αν δεν υπάρξει μια ισχυρή και ενωτική υποψηφιότητα απέναντι στον Νίκο Ανδρουλάκη το μέλλον είναι δυσοίωνο για το ΠΑΣΟΚ.

ΝΕΑ ΤΑΛΕΝΤΑ

Ευχαριστώ προσωπικώς τον βουλευτή Κέρκυρας του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξανδρο Αυλωνίτη, για την προσπάθειά του να αθωώσει τον Παύλο Πολάκη από την κατηγορία του σεξισμού. Σπανίως πια μου συμβαίνει να διαβάζω κάτι που είπε πολιτικός και να μην μπορώ να συγκρατήσω τα γέλια μου, αλλά ο κ. Αυλωνίτης το πέτυχε με τον εξωφρενικό ισχυρισμό ότι ο τρόπος που μίλησε ο Πολάκης στη Μαρία Συρεγγέλα δεν ήταν σεξιστικός, επειδή με τον ίδιο τρόπο μιλάει σε όλους. Με άλλα λόγια, δεν είναι σεξιστική η στάση του, επειδή ο Πολάκης προσβάλλει τηρώντας την αρχή της ισότητας, αφού τους βρίζει όλους αδιακρίτως και παρομοίως. Με τη λογική του επιχειρήματός του, αν ένα ζευγάρι τσακωθεί σε δημόσιο χώρο, π.χ. σε ένα μπαρ, και ο άντρας χαστουκίσει τη γυναίκα του, δεν μπορούμε να του καταλογίσουμε σεξισμό, εφόσον αμέσως μετά τραβήξει από ένα χαστούκι σε όλους τους θαμώνες του μπαρ και, φυσικά, στο προσωπικό. Ετσι, όταν θα έρθει η Αστυνομία να τον μαζέψει, οι μάρτυρες θα πουν: «Μα, γιατί; Αφού δίνει χαστούκια σε όλους…». Το περίεργο, κατά τη δική μου αντίληψη, είναι ότι ο κ. Αυλωνίτης που διατυπώνει τον εξωφρενικό ισχυρισμό είναι δικηγόρος. Ασκεί μάλιστα τη δικηγορία στην Κέρκυρα από το 1983…

ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΕΣ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΕΣ

Ακούω ότι στη συμφωνία που διαπραγματευόμαστε με την Ουκρανία (στο πλαίσιο της ευρύτερης συμφωνίας που υπέγραψε η Ευρωπαϊκή Ενωση με την Ουκρανία), οι ουκρανικές απαιτήσεις είναι υπερβολικές έως και εξοργιστικές. Δεν νομίζω ότι υπάρχει ελληνική κυβέρνηση που να δέχεται να αναλάβει η χώρα τόσο μεγάλες και μακροπρόθεσμες υποχρεώσεις έναντι της Ουκρανίας, όσο και αν συμπάσχουμε. Ας είναι λοιπόν αυτό η αφορμή για να ξεκινήσουμε σιγά σιγά, με τον ανεπαίσθητο τρόπο που χρειάζεται, τη «στοχαστική προσαρμογή» στο ζήτημα της Ουκρανίας. Για να μην τρέχουμε αργότερα, το λέω, επειδή έρχεται και ο Τραμπ. Δυστυχώς, ο πόλεμος χάθηκε για τους «καλούς». Δεν υπάρχει περίπτωση στον αιώνα τον άπαντα να απελευθερώσουν τις περιοχές που κατέλαβαν και κατέχουν οι Ρώσοι.