Η δολοφονία ενός προέδρου των ΗΠΑ δεν είναι κάτι ξένο στους Αμερικανούς. Αβραάμ Λίνκολν (1865) και Τζον Κένεντι (1963) ήταν δύο δημοφιλείς ηγέτες που εκτελέστηκαν, αλλά αντικαταστάθηκαν. Τι γίνεται, όμως, εάν ένα πυρηνικό χτύπημα εξολοθρεύσει πρόεδρο και στελέχη του, παραλύοντας τα πάντα;
Εξάλλου, σήμερα, ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, αλλά και αρκετοί πολεμοκάπηλοι ηγέτες της Δύσης κινδυνολογούν περί μιας ρωσικής επίθεσης.
Αν και σήμερα, ο Λευκός Οίκος γνωρίζει ότι η Ρωσία δεν έχει διάθεση και συμφέρον για μια τέτοια επίθεση, ωστόσο, τη δεκαετία του 1950, οι Αμερικανοί έτρεμαν, πραγματικά, την ολοένα και πιο ισχυρή πυρηνική δύναμη της ΕΣΣΔ.
Έτσι, τη δεκαετία του 1950, ο πρόεδρος Άικ Αιζενχάουερ έπρεπε να λάβει τα μέτρα του, σε περίπτωση που εξοντωνόταν ο ίδιος και η κυβέρνησή του από έναν πυρηνικό όλεθρο, ώστε να διασφαλιστεί η συνέχεια –και η επιβίωση- του κράτους.
Όπως ανέφερε ένας από τους βαθύτερους γνώστες των αμερικανικών υπηρεσιών Τζέημς Μπάμφορντ (A Pretext for War: 9/11, Iraq, and the Abuse of America’s Intelligence), η δημιουργία μιας μυστικής κυβέρνησης ήταν τόσο απόρρητη που παρακάμφθηκε ακόμα και το Κογκρέσο.
Ο Ρεπουμπλικάνος ηγέτης δημιούργησε στο… μυαλό του με προεδρικό διάταγμα μια κυβέρνηση πριν γίνει το κακό, υπό τις πιο μυστικές συνθήκες στην ιστορία των ΗΠΑ. «Το Κογκρέσο δεν θα είχε κανένα ρόλο στη νέα έκτακτη κυβέρνηση» λέει ο Μπάμφορντ.
Όπως θα έλεγε ένας εκ των συμμετεχόντων στην έκτακτη κυβέρνηση «Μια περίεργη υπόθεση που αντιμετωπίσαμε ήταν να ξαναστήσουμε το Κογκρέσο, μετά από μια πυρηνική επίθεση. Αλλά αποφασίστηκε ότι ήταν πιο εύκολο να λειτουργήσουμε χωρίς αυτό».
Ο Αϊζενχάουερ συζήτησε τα θέματα με κάθε έναν από τους 8 διορισμένους πολίτες -οι δύο εκ των οποίων παραιτήθηκαν και και αντικαταστάθηκαν- και στη συνέχεια έστειλε προσωπικά επιστολές επιβεβαίωσης.
Η επιλογή και ο διορισμός αυτών των διορισθέντων διαχειριστών χαρακτηρίστηκε ως «άκρως απόρρητη».
Σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, κάθε διαχειριστής έπρεπε να αναλάβει έναν ειδικό τομέα για να διατηρήσει τη συνέχεια της διακυβέρνησης.
Ποιά ήταν λοιπόν η διορισμένη κυβέρνηση;
- Ο δημοσιογράφος Τέοντορ Φ. Κουπ, ο οποίος είχε εμπειρία σε μηχανισμούς επιβολής λογοκρισίας, θα αναλάμβανε το κομμάτι του ελέγχου των ΜΜΕ, δηλαδή της λογοκρίσίας.
- Ο Φράνκ Στάντον, επίσης δημοσιογράφος, πρόεδρος του CBS και πρόεδρος της γνωστής δεξαμενής σκέψης Rand που προώθησε την εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ.
- Τζον Έντ Γουόρεν, αντιπρόεδρος της Citibank
- Έζρα Ταφτ Μπένσον, ο φανατικός αντικομουνιστής υπουργός Γεωργίας του Αϊζενχάουερ που θα αναλάμβανε τον τομέα των τροφίμων στο απευκταίο σενάριο.
- Ο Τζέημς Μίτσελ, ο φιλοεργατικός για πολλούς υπουργός Εργασίας θα ηγούνταν του ανθρωπίνου εργατικού δυμανικού των ΗΠΑ σε περίπτωση πυρηνικού ολέθρου.
- Την παραγωγή θα αναλάμβανε ο Χάρολντ Μπούσενσταϊν, ο ιδρυτής της Owens Corning της αμερικανικής εταιρείας παραγωγής σύνθετων υλικών μόνωσης, στέγης και υαλοβάμβακα και συναφών υλικών στον κόσμο.
- Ο πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου της Ομοσπονδιακής Τράπεζας, Γουίλιαμ Μακτσέσνι Μάρτιν θα ήταν ο έκτακτος υπουργός σταθερότητας.
- Ο πρόεδρος της αμυντικής βιομηχανίας General Dynamics, Φρανκ Πέις θα ήταν αρμόδιος για τος μεταφορές.
- Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, Γεώργιος Μπέικερ, θα αναλάμβανε το πόστο του Πέις, μετά την παραίτηση του τελευταίου.
Είναι εκπληκτικό ότι οι παραπάνω πολίτες θα αναλάμβαναν να διοικήσουν τη χώρα στην περίπτωση που η κυβέρνηση θα είχε εξοντωθεί ή δεν θα ήταν δυνατόν να απεγκλωβιστεί από τα μυστικά κέντρα διοίκησης που ήταν θαμμένα βαθειά στη γη της Ουάσινγκτον.
Το εντυπωσιακό είναι πως για δεκαετίες το απόρρητο αυτό πρόγραμμα παρέμεινε ενεργό. Όταν εκλέχτηκε πρόεδρος των ΗΠΑ στα τέλη της δεκαετίας του 1980 ο Τζορτζ Μπους το πρόγραμμα συνεχίστηκε, αλλά με τον Ψυχρό Πόλεμο να έχει τερματιστεί ο Μπιλ Κλίντον φαίνεται να το «έκλεισε».
Αυτή η δεύτερη εφεδρική κυβέρνηση, που άλλαζε περνώντας τα χρόνια, διήρκεσε μέχρι τη δεκαετία του 1990, αλλά εδεχομένως να είναι ακόμα ενεργή.
