Εχει γυναίκα και δυο κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά. Ομορφες, σπουδάζουν και οι δυο, είναι ακτιβίστριες – μια χαρά. Είχε ή (μακάρι να) έχει μάνα, μπορεί και τίποτα θείες εκεί στα Σφακιά. Και ξαδέρφες σίγουρα – τη μια την ξέρουμε, για κακό λόγο…
Πώς διάολο αυτός ο «άνθρωπος», ο Πολάκης, ανέπτυξε τέτοιο μισογυνισμό, είναι να απορεί κανείς. Να απορεί και να εξίσταται. Αλλά και να εξοργίζεται με το πόσο χαμηλά πια, σέρνεται η πολιτική ζωή της χώρας.
Μια εύκολη εξήγηση είναι ότι δεν πρόκειται ακριβώς για μισογυνισμό, αυτό είναι μίσος. Μίσος για τον απέναντι. Για τον οποιονδήποτε «απέναντι».
Ο τύπος αυτός που έκανε καριέρα ως ψευτονταής και τσαμπουκάς του γλυκού νερού, στην πραγματικότητα – το πιστεύω αυτό πια – είναι αρμοδιότητας «ειδικών» επιστημόνων. Θέλει ιατρική βοήθεια. Αν τον αγαπούν οι άνθρωποί του, οι γυναίκες της ζωής του, πρέπει να τον βοηθήσουν. Αλλιώς θα καταντήσει περίγελως – αν και δεν είμαι σίγουρος ότι δεν έχει γίνει ήδη…
ΥΓ. Μου αρέσει που ο πρόεδρος Κασσελάκης πριν πάρει, λέει, τη δύσκολη απόφαση ζήτησε να δει το βίντεο όπου απεικονίζεται η άθλια, βρωμερή, τιποτένια επίθεση Πολάκη στη συνεργάτιδα του Αδωνη. Καλά δεν του έλεγαν τίποτε τα δάκρυα της καθηγήτριας κ. Λινού που ήταν παρούσα στην επίθεση; Ηθελε κι αποδείξεις; Πάλι καλά που δεν ζήτησε να του φέρουν τους κουβάδες της λάσπης…
ΥΓ 2. Αυτός ο τύπος ο Πολάκης, δεν έχει αφήσει άνθρωπο που να μην έχει βρωμίσει με το στόμα του. Το χθεσινό δεν ήταν παρά το χιλιοστό επεισόδιο στη μακρά αλυσίδα του μίσους και της χυδαιότητας. Και στον ΣΥΡΙΖΑ «έκλειναν» τα μάτια, διότι και ο προηγούμενος, ο Τσίπρας, και ο τωρινός, ο Κασσελάκης, τον χρησιμοποιούσαν για να τρομοκρατούν τους αντιπάλους τους. Εκανε τη βρώμικη δουλειά, κατάλαβες αναγνώστη μου; Ας τον λουστούν τώρα…
ΥΓ 3. Εδιωξαν τον Πολάκη, να δούμε πότε θα απαλλαγούν και από τον πολακισμό…
Η σιωπή του βετεράνου
Στο μεταξύ, αγνοείται και ο πρόεδρος Αλέξης, ο βετεράνος, ο απόμαχος. Εξαφανισμένος από προσώπου γης. Ούτε στη δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο εμφανίστηκε, ούτε δημοσίως έχει τοποθετηθεί για μια σειρά από ζητήματα. Και δεν μιλώ για την υπόθεση της Attica Bank, ώστε να πεις δεν μιλάει γιατί φοβάται ότι θα βγει σε κανένα κανάλι η φίλη Θεοδώρα και θα τον θέσει εκτός κομματικής γραμμής, και στα καπάκια, το χειρότερο, θα έρθει ο πρόεδρος Κασσελάκης να τον θέσει και εκτός κόμματος, όχι. Μιλάω για μια σειρά από γεγονότα για τα οποία δεν τοποθετείται, παρότι είναι συγκλονιστικά από μόνα τους. Για παράδειγμα, η χυδαία επίθεση του Πολάκη στη συνεργάτιδα του Αδωνη, αλλά και η επίσης χυδαία στάση των τωρινών «ενοίκων» του 7ου ορόφου της Κουμουνδούρου απέναντι στον αντιπρόεδρο των κυβερνήσεών του, τον Γιάννη Δραγασάκη, για την ίδια υπόθεση (ούτε λίγο ούτε πολύ τον λάσπωσαν, ότι τα συμφέροντα τον έβαλαν να παραιτηθεί για το θέμα της Attica Βank). Αλλά περισσότερο από όλα για το «όποιου δεν του αρέσει να σηκωθεί να φύγει από το κόμμα».
Σιωπά ο πρόεδρος Αλέξης, ο βετεράνος, ο απόμαχος. Αλλά αυτή η σιωπή μοιάζει να είναι φοβική, έως και ενοχική. Τι άραγε φόβισε τον άνθρωπό μας; Δεν φαντάζομαι να έχει καμιά σχέση με τις βλακείες του διαδόχου του για τις σακούλες με τα μαύρα λεφτά; Να φοβάται δηλαδή μήπως ο άλλος, που είναι πλέον… αψύς κι αυτός, ανοίξει το στόμα του. Δεν μπορώ να διανοηθώ να συμβαίνει κάτι τέτοιο…
Η δεξίωση στο Προεδρικό…
Ωραίο είναι αυτό που καλούνται στον Κήπο του Προεδρικού Μεγάρου, στη δεξίωση για την Επέτειο της Αποκατάστασης της Δημοκρατίας, διάφοροι εκπρόσωποι της κοινωνίας, οι οποίοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο βρέθηκαν στο προσκήνιο της επικαιρότητας – οι περισσότεροι εξαιτίας μιας τραγωδίας. Δείχνει ότι η Προεδρία της Δημοκρατίας, η οποία έχει και την ευθύνη της διοργάνωσης, διαθέτει ενσυναίσθηση και τα σχετικά αντανακλαστικά προκειμένου να έχουν τη δυνατότητα οι άνθρωποι αυτοί να έρθουν πιο κοντά στους αρμούς της εξουσίας και, ποιος ξέρει, να πουν και μια κουβέντα μαζί τους, που να αγγίζει κάτι που συνέβη σε όλη αυτή την περίοδο της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας. Υπ’ αυτή την έννοια, σωστά κλήθηκαν κάποιοι από τους επιζώντες της τραγωδίας στο Μάτι, αλλά καθόλου σωστά έμειναν εκτός οι συγγενείς των θυμάτων στα Τέμπη, όπως και των θυμάτων της καταστροφικής πυρκαγιάς του 2007. Θα μου πεις, μετά έπρεπε να κληθούν και συγγενείς των θυμάτων των πλημμυρών της Μάνδρας ή ακόμη και συγγενείς των θυμάτων του ναυαγίου του «Σάμινα», επιζώντες του ναυαγίου της Πύλου, θύματα των υποκλοπών, θύματα του αεροπορικού δυστυχήματος του «Ηλιος» και ούτω καθεξής.
Δεν ακούγεται λογικό;!
…και η πραγματική σημασία της
Το ξέρω, το έχω κάνει λίγο… λύσσα με αυτή την έμμεση πρόταση για τη διεύρυνση του καταλόγου των προσκαλουμένων στη δεξίωση, αλλά πιστεύω θα συμφωνήσουμε ότι κι αυτή είναι μια λογική. Είναι όμως; Διότι στην πραγματικότητα ποια (πρέπει να) είναι η σημασία αυτής της εκδήλωσης στο Προεδρικό Μέγαρο; Να τιμηθούν πρώτα και κύρια οι αγωνιστές της αντίστασης κατά της χούντας (προχθές μάλιστα είδα κάποιους λίγους στο Προεδρικό). Και ταυτόχρονα να (δια)δηλώσουν με την παρουσία τους ο Πρωθυπουργός, οι αρχηγοί των κομμάτων, οι κρατικοί αξιωματούχοι, η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, τα μέλη της πολιτικής τάξης της χώρας ένα ηχηρό «Ποτέ ξανά»!
Η πρωτοβουλία να ανοίξει αυτός ο κατάλογος, απ΄ ό,τι αποδεικνύεται, δεν ήταν σωστή. Γιατί δημιουργεί εκ των πραγμάτων εντάσεις διά των παραλείψεων. Δίνει επιχειρήματα στους αποκλεισθέντες να κάνουν λόγο για μεροληπτική στάση. Και στον κάθε Πολάκη, μία ακόμη αφορμή να λαϊκίζει με ανέξοδα νταηλίκια…
Επιμύθιο: του χρόνου, ας είναι πιο προσεκτική η Προεδρία. Την πτώση της τυραννίας γιορτάζουμε στις 24 Ιουλίου. Οχι τα λάθη, τις παραλείψεις ή ακόμη και τις ευθύνες της πολιτείας για ό,τι έχει συμβεί στη χώρα τα τελευταία 50 χρόνια…
Μία καταδίκη για την ΕΡΤ
Μια απόφαση που εξέδωσε πρόσφατα το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών έχει πολλαπλό, δημοσιογραφικό και πολιτικό ενδιαφέρον, διότι πρώτον καταδικάστηκε η ΕΡΤ και δεύτερον γιατί η καταδίκη της διοίκησης της κρατικής ραδιοτηλεόρασης αφορά μια καραμπινάτη περίπτωση αποκλεισμού δημοσιογράφου για την πολιτική του δράση. Η υπόθεση είναι με λίγα λόγια η εξής: η δημοσιογράφος Εύα Μπούρα παρουσιάζει επί πολλά χρόνια μια εξαιρετική εκπομπή για ευρωπαϊκά θέματα. Η εκπομπή έχει τον τίτλο «Europe», μεταδίδεται μία φορά την εβδομάδα, μέχρι το 2019, που η κυρία Μπούρα αποφασίζει να δοκιμάσει την τύχη της στην πολιτική, με το ψηφοδέλτιο του ΠΑΣΟΚ. Η κυρία Μπούρα δεν εκλέγεται, η εκπομπή της όμως κόβεται, η ίδια απομακρύνεται από την ΕΡΤ, αλλά σε λίγο καιρό η εκπομπή επανέρχεται με άλλο όνομα. Θαύμα; Οχι και τόσο, αν σκεφτεί κανείς ότι πλέον είναι μεικτή παραγωγή, μεταξύ της ΕΡΤ και ιδιωτικής εταιρείας. Στην απόφαση του δικαστηρίου επισημαίνεται ότι η ενέργεια της διοίκησης της ΕΡΤ:
1. Υποδηλώνει προμελετημένη εκδικητική συμπεριφορά εις βάρος της δημοσιογράφου λόγω της υποψηφιότητάς της με το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2019.
2. Κρίνεται καταχρηστική (η άσκηση του διευθυντικού δικαιώματος συγκεκριμένα) διότι δεν ενήργησε με γνώμονα το καλώς νοούμενο επιχειρηματικό συμφέρον της και δεν επέλεξε να αξιοποιήσει με τον επωφελέστερο τρόπο τους δημοσιογράφους της.
Σχόλιο; Ουδέν! Τα λέει όλα η απόφαση.
