H προχθεσινή γιορτή στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου είχε ενδιαφέρον από πολλές απόψεις. Αλλοι έμειναν στο ενδεχόμενο να ήταν η τελευταία δεξίωση της Κατερίνας Σακελλαροπούλου, εφόσον συμβεί το πρωτοφανές: να υποκύψει ο Πρωθυπουργός στις πιέσεις της βαθιάς Δεξιάς και να μην ξαναπροτείνει για το αξίωμα μια Πρόεδρο που δικαίωσε απολύτως τη δική του επιλογή.
Αλλοι εξαπέλυσαν τοξικές επιθέσεις επειδή δεν προσκλήθηκαν οι συγγενείς συγκεκριμένων θυμάτων πρόσφατων καταστροφών. Δεν έλειψαν και τα σχόλια για την αμφίεση ορισμένων καλεσμένων, με μια βουλευτή να θεωρεί ενδεδειγμένη την παράθεση των αντιρρήσεών της για την ενδυματολογική επιλογή μιας δημοσιογράφου.
Ο πολιτικός χαρακτήρας της εκδήλωσης ήταν έτσι κι αλλιώς περιορισμένος: οι φιλοφρονήσεις που ανταλλάσσουν κάθε χρόνο τέτοια μέρα οι πολιτικοί αρχηγοί και η ευγενική συζήτηση μεταξύ τους στο κιόσκι δεν αντανακλούν το γενικότερο πολιτικό κλίμα. Κι όμως, μια πρωτοτυπία υπήρξε και θα τη χαρακτήριζε κανείς γουστόζικη: παρόντες ήταν τουλάχιστον έξι από όσους έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον να ηγηθούν του ΠΑΣΟΚ. Μια από αυτούς στη συνέχεια αποσύρθηκε. Τουλάχιστον άλλοι τρεις παραμένουν στην κούρσα για δικούς τους λόγους, αφού δεν έχουν ελπίδες να εκλεγούν. Η παρουσία όλων αυτών των προσώπων στον ίδιο χώρο, όμως, έδωσε τροφή για σκέψεις, για συγκρίσεις και, φυσικά, για κουτσομπολιά.
Πράγματι, το ΠΑΣΟΚ εκπέμπει σήμερα πολύ μεγαλύτερη ζωντάνια από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο αρχηγός του οποίου εξακολουθεί να τρέφει την ψευδαίσθηση ότι θα μπορέσει να προχωρήσει με αυταρχισμούς, αποκλεισμούς και μια προσωποκεντρική διοίκηση. Δεν θα τα καταφέρει – και αυτός είναι ο λόγος που η Νέα Δημοκρατία εύχεται να παραμείνει στη θέση του για όσο το δυνατόν περισσότερο. Ανάλογη επιθυμία έχει το κυβερνών κόμμα και για τον σημερινό αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, που έχει δείξει ότι δεν μπορεί ούτε να μπολιάσει το κόμμα του με νέες ιδέες ούτε να προσελκύσει νέους ψηφοφόρους.
Δεν συμβαίνει το ίδιο με τα «δύο Δέλτα», τον Χάρη Δούκα και την Αννα Διαμαντοπούλου. Οι υποψηφιότητές τους ανησυχούν τη ΝΔ για διαφορετικούς λόγους. Ο πρώτος μπορεί να έχει εξοργίσει ακόμη και δικούς του ψηφοφόρους με την απόφασή του να μην επικεντρωθεί αποκλειστικά στα δημαρχιακά του καθήκοντα, είναι όμως ένας απρόβλεπτος παράγων: έχει ιδέες, έχει πειθώ, κάνει «γκελ» στους νέους, είναι «κινηματικός», όπως τον χαρακτηρίζει ένα έμπειρο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ. Η δεύτερη μπορεί να προβλημάτισε πρόσφατα ένα προοδευτικό κοινό με την ευχή της να μη γίνει η Ευρώπη σε 100 χρόνια διά της βίας «σκουρόχρωμη», είναι όμως έμπειρη, έχει αποδεδειγμένες ικανότητες, ο λόγος της δεν είναι ξύλινος και η όλη της προσωπικότητα αποτελεί ένα καταφύγιο για απογοητευμένους μετριοπαθείς σοσιαλδημοκράτες.
Kαι μόνο οι ριζικές διαφορές ανάμεσα στα δύο αυτά προφίλ θα ήταν αρκετές για να φέρουν κόσμο στις εσωκομματικές εκλογές του ερχόμενου Οκτωβρίου.
