Αν ανήκετε σε εκείνους που απολαμβάνουν τον Αλεκ Μπόλντουιν όταν μιμείται τον Ντόναλντ Τραμπ, σας έχω σπουδαία νέα: ο αυθεντικός Τραμπ, στα 78 του πλέον, είναι πολύ καλύτερος! Είναι καλύτερος, θέλω να πω, ως σάτιρα του Μπόλντουιν όταν μιμείται τον Τραμπ – αν δεν σας μπέρδεψα χειρότερα με αυτό. Μπορούμε όμως να το δούμε και αντιστρόφως και να πούμε ότι η σάτιρα του Μπόλντουιν υπήρξε προφητική για τον χαρακτήρα που υποδύεται ο Τραμπ, με την έννοια ότι πολλά από τα στοιχεία στα οποία βασίστηκε η σάτιρα τα υιοθέτησε ή, εν πάση περιπτώσει, τα ανέπτυξε ο Τραμπ αργότερα, στο ύφος με το οποίο παρουσιάζεται στους ψηφοφόρους του στις ανοιχτές συγκεντρώσεις.
Αν πρέπει λοιπόν να συμπυκνώσω σε τίτλο, όπως λέμε, την αλλαγή ύφους του Τραμπ στις δημόσιες ομιλίες του θα το έθετα ως εξής: από τα συνθήματα στη γεροντική φλυαρία. (Εννοείται, ασφαλώς, ότι παραμένει πάντα το ίδιο ξεδιάντροπα ψεύτης…) Ενώ, δηλαδή, το 2016 οι ομιλίες του βασίζονταν σε επαναλήψεις εμπρηστικών συνθημάτων, σήμερα, έξι χρόνια αργότερα, έχουν το ύφος φιλικής κουβεντούλας με έναν ηλικιωμένο και φλύαρο θείο. Οι ομιλίες του προσπαθούν να μεταδώσουν το αίσθημα που οι Αμερικανοί θα περιέγραφαν με το επίθετο «homey»: ζεστασιά, εμπιστοσύνη, ασφάλεια, όπως υποτίθεται ότι νιώθεις στο σπίτι σου. Eτσι, ο Τραμπ του 2024 είναι ένας Τραμπ που φλυαρεί ακατάσχετα, συχνά ασυνάρτητα και λέει πάντα τις ίδιες εξωφρενικές μ@λ@κίες. Επειδή όμως είναι επαρκής ηθοποιός, έπειτα από τόσα χρόνια στα ριάλιτι σόου, το κάνει τόσο καλά, με τον σωστό ρυθμό και τον κατάλληλο χρωματισμό της φωνής, ώστε διασκεδάζεις με το ύφος και παύεις να προσέχεις τα τέρατα που βγάζει ο στόμας του. (Ξέρω ότι είναι λάθος το γένος, αλλά στην προκειμένη περίπτωση ταιριάζει και υπηρετεί την ακρίβεια του λόγου…)
Η αλλαγή στο ύφος συνοδεύεται όπως είναι φυσικό και από αλλαγή στο περιεχόμενο. Ούτε καν το 25% του περιεχομένου των λόγων του, που διαρκούν πάνω από μία ως μιάμιση ώρα, δεν αφορά πολιτικές που σκοπεύει να ακολουθήσει. Θα το κάνει εν παρόδω μόνο και πάντα εν συντομία, γιατί ο σκοπός των ομιλιών του είναι η ενίσχυση των δεσμών με τους ψηφοφόρους του. Γι’ αυτό και πάντα, προς το τέλος της ομιλίας, τονίζει στο ακροατήριο πόσο σημαντικό είναι να πάνε να τον ψηφίσουν. Και τι λέει επί μιάμιση ώρα; Κάνει σόου κανονικό πάνω στη σκηνή, δίνει παράσταση. Διαλέγει πρόσωπα από το κοινό τα οποία γνωρίζει και μιλάει για αυτά, επαινεί τους τοπικούς υποστηρικτές του με τον γνωστό μελιστάλαχτο τρόπο του, συχνά τους ανεβάζει κιόλας στην εξέδρα για να πουν δυο λόγια στο πλήθος και, φυσικά, επιτίθεται στους αντιπάλους του. Κυρίως όμως θυμάται ιστορίες από το προεδρικό παρελθόν του (στις οποίες εννοείται ότι πάντα θριαμβεύει στο τέλος) και τις αφηγείται αργά, λεπτομερώς, με επαναλήψεις και υπολογισμένα αστειάκια, αλλά και με έναν αυτοσαρκασμό στην υπερβολή, που έχει σκοπό να κάνει το κοινό του να γελάσει. Δεν είναι συμφιλιωτικός (πώς θα μπορούσε να ήταν, δεν είναι στη φύση του) αλλά δεν είναι ούτε εμπρηστικός. Προσπαθεί να εμπνεύσει εμπιστοσύνη.
Για τον σκοπό που έχει, καλά το πάει. Εκεί που το χάνει όμως είναι στην επιμονή του με τον Μπάιντεν. Προφανώς μισεί βαθύτατα τον διάδοχό του στην προεδρία (δεν κρύβει ότι τον θεωρεί προσωπικά υπεύθυνο για τις δικαστικές διώξεις του) και είναι φυσικό να νοιώθει μεγάλη ικανοποίηση, επειδή τον έβγαλε εκτός μάχης, οπότε δεν χάνει την ευκαιρία να αφηγείται όσο πιο γλαφυρά μπορεί σε κάθε ομιλία του πως τον έβγαλε από τη μέση και τον έστειλε σπίτι του. Ομως ο καημένος ο Τζο είναι πια παρελθόν και η ενασχόληση μαζί του δεν έχει νόημα. Φαντάζομαι θα του το επισημαίνουν οι σύμβουλοι του, όμως η έξη, η φύση, το χούι, πείτε το όπως θέλετε, δεν τον αφήνει να πάει παρακάτω.
Σε κάθε περίπτωση, το επαναλαμβάνω, το θέαμα είναι ξεκαρδιστικό, ανώτερο από τη σάτιρα του Μπόλντουιν. Ιδεώδες για να χαλαρώσετε το βράδυ πριν από τον ύπνο. Αν λοιπόν είστε ρέκτης των ξεχωριστών απολαύσεων, αν δηλαδή ξενυχτούσατε στη δεκαετία του 1990 για να παρακολουθείτε «Ερωτοδικείο», εμπιστευτείτε με και ψάξτε στο Youtube για τις τελευταίες ομιλίες του Τραμπ. Δεν έχει σημασία αν θα είναι η χθεσινή ή η προχθεσινή ή της περασμένης εβδομάδας. Μη σας νοιάζει, σε όλες τα ίδια λέει σχεδόν με την ίδια σειρά…
