Αναζήτηση
Η επανεμφάνιση του πρασίνου στα καμένα δάση είναι πάντα μια εικόνα από το μέλλον (!). Οπως λένε οι ειδικοί, στα καμένα πευκοδάση η αποκατάσταση μπορεί να επέλθει ύστερα από 15 έως 20 χρόνια. Ωστόσο, εκεί που υπάρχουν έλατα ο χρόνος αποκατάστασης ξεπερνάει τα 50 χρόνια (με ορισμένες περιπτώσεις να απαιτούν ακόμη μεγαλύτερο διάστημα). Αυτό σημαίνει πως οι γενιές που είδαν τα δάση από έλατα να καίγονται είναι πολύ δύσκολο να τα ξαναδούν…
Αυτή τη στιγμή, προέχει η αντιμετώπιση και η κατάσβεση των πυρκαγιών. Ωστόσο, είναι θέμα χρόνου να αρχίσει – και πάλι – η συζήτηση για την επομένη ημέρα. Ενα από τα ζητήματα που τίθενται είναι αν πρέπει να περιοριστούμε στη φυσική αναγέννηση ή να ξεκινήσουν αναδασώσεις με βασικό ερώτημα αν είναι ορθό ή όχι να περιοριστούν οι εκτάσεις με πεύκα, τα οποία αναφλέγονται ταχύτερα σε σχέση με τα άλλα είδη δέντρων.
Το ερώτημα δεν είναι νέο. Το ίδιο και οι προσπάθειες να αντικατασταθούν τα πεύκα με άλλα είδη. Σύμφωνα με δασικούς, πριν από 36 χρόνια έγινε προσπάθεια να φυτευτούν βελανιδιές στην Πεντέλη, με στόχο να περιοριστούν τα πεύκα.
Ειδικότερα, η προσπάθεια έγινε στο κάτω μέρος των πλαγιών και κατά μήκος ρεμάτων. Η επιχείρηση ωστόσο δεν στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία… Για τον λόγο αυτόν δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν πως η υποχρέωση διατήρησης της βιοποικιλότητας της χώρας απαιτεί τη χρησιμοποίηση των ειδών που προϋπήρχαν ώστε να μην αλλοιωθεί ούτε η φυσιογνωμία της περιοχής ούτε να μεταφερθεί γενετικό υλικό ειδών από άλλη περιοχή.
Σύμφωνα με πηγές που γνωρίζουν καλά το θέμα, δεν είναι καλό ούτε η επιλογή ειδών που είναι ξενικά ως προς τη βιοποικιλότητα της συγκεκριμένης περιοχής, αλλά και της χώρας. Τέτοιο παράδειγμα, όπως λένε, είναι η ακακία, η οποία είναι ένα ιδιαίτερα απειλητικό εισβλητικό είδος.
