Καντήλι

Οι δηλώσεις του Πρωθυπουργού και των κυβερνητικών στελεχών την επόμενη ημέρα μιας ακόμη καταστροφής έστειλαν όλες το ίδιο ακριβώς μήνυμα: ο σχεδιασμός δούλεψε και πέτυχε ό,τι μπορούσε να πετύχει. Κι άρα δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα παραπάνω, ούτε να θέτουμε ενοχλητικά ερωτήματα π.χ. για τη διαθεσιμότητα και καταλληλότητα των πτητικών μέσων, για την αποτελεσματικότητα των μέτρων πρόληψης, για την προστασία των δασών μας, για οτιδήποτε. Για να ισορροπηθεί δε το μαστίγιο, οι υπουργοί μας σερβίρουν καρότο με συγκατάβαση και πατρονάρισμα, σε αναρτήσεις με new age γλώσσα βγαλμένη από «σεμινάρια ηγεσίας» και «life coaching», όπου συστήνουν στους πολίτες να χτίσουν «ψυχική ανθεκτικότητα» και να καλλιεργήσουν «πνεύμα εθελοντισμού». Μπορείς να σκεφτείς κάτι καλύτερο εσύ μισθωτέ ή συνταξιούχε φορολογούμενε, από το να σε νουθετεί ένας μόνιμος ένοικος κάποιας εξουσίας να κάνεις εθελοντισμό; Ε; Μπορείς;

Τέλος, σε όλη αυτή την ομορφιά συνδράμουν και διάφορες ανερυθρίαστες φωνές της δημόσιας σφαίρας που διατάζουν αντιπολίτευση, πολίτες και δημοσιογράφους να μην κάνουν κριτική για τις καταστροφές, επιβάλλοντας στον πολιτικό λόγο έναν νέο κανόνα που δεν ίσχυε επί ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Είναι μια ειδική επιβολή για την κυβέρνηση Μητσοτάκη αυτή, η οποία για κάποιον άγνωστο λόγο απαιτεί με τρόπο ξεκάθαρο να εξαιρείται ακόμη κι από τυχόν ίχνη αμφιβολιών για την επάρκειά της. Θέμα χρόνου είναι, απλώς, να μας ζητήσουν κάθε πρωί, μαζί με τον καφέ και το προσφάι, να ανάβουμε κι ένα καντήλι για να φυλάει η Παναγιά τον Πρωθυπουργό που κάνει τη χάρη στους πολίτες της χώρας να κυβερνάει.

Η μνήμη όμως, ξέρετε, δεν είναι τόσο κοντή. Θυμόμαστε τι έλεγαν όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση. Κι ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξελέγη ως εγγυητής της «κανονικότητας» (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό). Ως ο «πολιτικός μάνατζερ» του επιτελικού κράτους, αυτού του πρωθυπουργοκεντρικού μηχανισμού που θα αντιμετώπιζε τα χρόνια προβλήματα της διοίκησης με αριστεία και τεχνοκρατική αντίληψη. Η επικοινωνιακή στροφή τα τελευταία ένα-δύο χρόνια, όταν το «ανθρώπινο πρόσωπο» του φιλελευθερισμού αντικαταστάθηκε με προκλητικά αυταρχικό ύφος και μοιρολατρικά τσιτάτα, δείχνει κάτι για το πόσο ασφαλής νιώθει στην πολιτική ηγεμονία του. Φυσικά αυτό είναι, κατά βάση, ένα πρόβλημα της ίδιας της κυβέρνησης. Γιατί η ζημιά στην κοινωνία έχει, δυστυχώς, γίνει ήδη.