«Μην έρθω στη Θεσσαλονίκη και σε τελειώσω, σκουπίδι. Καλό ψόφο σε ό,τι αγαπάς». Οι φράσεις, που ασφαλώς ανήκουν σε συριζαίο, δεν έχουν εντοπιστεί σε διαδικτυακό καβγά της εποχής της χρεοκοπίας. Δεν είναι πρόταση «Αγανακτισμένου» του 2012. Το «ωραίον αυτό λεκτικόν» το χρησιμοποιεί εκλεκτός του ελληνικού λαού ευρωβουλευτής. Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Παππάς. Και φυσικά, ως ανώτερος που είναι, το απευθύνει σε κατώτερο: σε έναν «μπατσάκο», όπως τον αποκαλεί, ένα «σκουπιδάκι» που βρέθηκε μπροστά στην αριστερή ριζοσπαστική μεγαλειότητά του.Η οποία ήδη δοξάζεται στις αίθουσες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Το κάνουν συχνά οι καιροσκόποι που βρήκαν καταφύγιο, αξία και μισθό στην πολιτική: νομίζουν ότι το αξίωμά τους τους επιτρέπει να ισοπεδώνουν όχι προσωπικότητες αλλά επαγγέλματα. Από τα πιο εχθρικά επαγγέλματα για τέτοια πρόσωπα είναι αυτό του αστυνομικού. Εμπνέονται απ’ ό,τι έχουν ακούσει για το μετεμφυλιακό αστυνομικό κράτος και το αστυνομικό κράτος της χούντας και βγάζουν το άχτι τους στους εργαζόμενους στα σώματα ασφαλείας στο δημοκρατικό σήμερα. Οι εχθροί τους είναι οι «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Που βέβαια είναι αξιοσέβαστοι επαγγελματίες. Με οικογένεια, όνειρα, φιλοδοξίες, καριέρα.
Η γλώσσα της ριζοσπαστικοποίησης είναι, όμως, ισχυρότερη. Εχει επιβάλει συμπεριφορές, μεταξύ άλλων όπως του συγκεκριμένου ευρωβουλευτή. Ο οποίος υπήρξε μπασκετμπολίστας. Δεν ξέρω αν κάτι του έμαθε ο αθλητισμός, όσο τον άσκησε. Αν είχε μάθει το μπάσκετ σε μια σοβαρή χώρα, στην Αμερική π.χ., πιθανότατα να είχε ακούσει την περίπτωση του Πιερ Πάολο Παζολίνι, ιταλού αριστερού ριζοσπάστη κινηματογραφιστή που αρνιόταν να σκεφτεί σε κουτάκια.
Ο Παζολίνι δεν θα συμφωνούσε καθόλου με προσεγγίσεις όπως του πρώην μπασκετμπολίστα ευρωβουλευτή. Είχε σε μεγάλη εκτίμηση τη δουλειά των αστυνομικών, γι’ αυτό κάποτε έγραψε γι’ αυτούς και ένα ποίημα. Και δήλωνε:«Από τα βλαστάρια των μεγαλοαστών που καίνε τον κόσμο με μολότοφ για να διασκεδάσουν την ανία τους παίζοντας τους αναρχικούς, εγώ προτιμώ το παιδί του φτωχού αγρότη που εσείς αποκαλείτε μπάτσο, την ώρα που αγωνίζεται για την ασφάλειά μας».
Αυτά είναι ψιλά γράμματα για τον Νίκο Παππά. Ο οποίος, είπε-ξείπε, σκέφτηκε ότι όλα θα έληγαν με μια συγγνώμη. Και τα έκανε χειρότερα. Στην υποτιθέμενη συγγνώμη του ισχυρίζεται ότι σέβεται και αναγνωρίζει τα σώματα ασφαλείας – «το γνωρίζουν και οι ίδιοι (sic) σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις που έχουμε κάνει». Σέβεται κατ’ ιδίαν τους αστυνομικούς αλλά δημοσίως τους βρίζει. Πόσο ριζοσπαστικό.
Επίσης, επικρίνει την κυβέρνηση ότι ασχολείται μαζί του επιδιώκοντας να αλλάξει την ατζέντα από τις πυρκαγιές. Ας μάθει έστω και τώρα ότι δεν υπάρχει μονοθεματική «ατζέντα». Η πολιτική δεν είναι τηλεόραση, ούτε ασκείται με όρους θεαματικότητας.Ο πολιτικός είναι δημόσιο πρόσωπο – και κρίνεται από τη δημόσια δραστηριότητά του. Μπορεί ασφαλώς να την περιορίσει στα απαραίτητα. Ψηφοφορίες, παράσταση και είσπραξη αμοιβών.Πολλοί άλλωστε δεν δύνανται κάτι παραπάνω.
