Η κυβέρνηση επιμένει –και μάλλον έχει δίκιο– πως αν μειώσει 1-2 μονάδες τον ΦΠΑ δεν πρόκειται να μειωθούν οι τιμές, οι πωλητές θα κρατήσουν τη διαφορά για τον εαυτό τους. Όπως συμβαίνει και όταν μειώνεται το κόστος παραγωγής, πχ η τιμές της ενέργειας: ο καταναλωτής σπανίως ωφελείται. Βεβαίως, αν η μείωση των συντελεστών ήταν σημαντικά μεγαλύτερη, 5-10 μονάδες, πράγματι θα είχαμε μείωση τιμών και μακροπρόθεσμα οι αυξήσεις στο κόστος παραγωγής δεν θα επηρέαζαν τόσο άμεσα τις τιμές. Αλλά ούτε οι «στρεβλώσεις της αγοράς» ενδιαφέρουν την κυβέρνηση ούτε τα πέραν της μύτης της.
Η κυβέρνηση όμως πιστεύει ότι αν μειώσει τον φόρο επί των ενοικίων θα μειωθούν τα ενοίκια. Υπάρχουν σκέψεις, διαβάσαμε προχθές στο «Βήμα», να γίνει κάτι τέτοιο για τις δύο υψηλότερες κλίμακες φορολόγησης (35% για εισοδήματα από ενοίκια 12.001 έως 35.000 ευρώ και 45% για εισοδήματα από 35.001 ευρώ και πάνω).
Γιατί δεν θα κρατήσουν οι ιδιοκτήτες τη μείωση του φόρου για τον εαυτό τους; Οι ιδιοκτήτες ακινήτων είναι συμπονετικοί ενώ οι καταστηματάρχες αρπακτικοί; Η αγορά ακινήτων τέλεια ενώ η αγορά τροφίμων ατελής;
Βεβαίως, στα ύψη που έχουν φθάσει οι φορολογικές επιβαρύνσεις, σιωπηρά καθένας συμπαραστέκεται σε κάθε φοροδιαφεύγοντα: «μακάρι να μπορούσα και εγώ», είναι η σκέψη αλληλεγγύης προς τον συμπολίτη και αντίστασης προς το κράτος. Αλλά η φοροδιαφυγή έχει κινδύνους, η φοροαπαλλαγή δεν έχει κανέναν, είναι προνόμιο που αποδίδουν οι κυβερνώντες προς ισχυρές κοινωνικές ομάδες.
Η ιδιοκτησία γενικώς προστατεύεται στη χώρα μας: η φορολογία μεταβιβάσεων ακινήτων μεταξύ συγγενών έχει μηδενιστεί για περιουσίες από ελάχιστα έως πολλές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, τα εισοδήματα από ενοίκια και από μετοχές φορολογούνται χωριστά, δεν αθροίζονται στα υπόλοιπα εισοδήματα που μπορεί να έχει ο φορολογούμενος ως μισθωτός ή επαγγελματίας – δηλαδή ως εργαζόμενος.
Αντί λοιπόν, όπως συμβαίνει αλλού, η κυβέρνηση να καταργήσει τις «χρυσές βίζες» και να περιορίσει το Airbnb, που θα πίεζαν τους ιδιοκτήτες και θα οδηγούσαν σε μείωση ενοικίων, σπεύδει να τους χαρίσει φόρους διαψεύδοντας τον εαυτό της σε σχέση με τα επιχειρήματα που προβάλλει για τη μη μείωση του ΦΠΑ και επιχειρώντας να εμφανιστεί αλληλέγγυα με το νεανικό «πρεκαριάτο» (λατινικό precarius: ασταθής, αβέβαιος, ανασφαλής) που αναζητά κατοικία.
Έχει γραφεί πολλές φορές ότι η ελληνική πολιτική τάξη ευνοεί τις προσόδους –τους «ραντιέρηδες» που λέγαμε κάποτε– και κυνηγά την εργασία. Ευνοεί τους κληρονομούντες και κατέχοντες, όχι τους επιχειρούντες και διακινδυνεύοντες. Η νοοτροπία του κύριου Παπαδημούλη αποτελεί ιδεολογία και της ΝΔ, όχι προσωπική ιδιοτροπία. Γιατί λοιπόν να προοδεύσει η οικονομία και να νιώσουν κάποια σιγουριά οι πρεκάριοι;
